Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Είναι τόσες πολλές οι λέξεις που μπορούμε να επινοήσουμε, για να κρύψουμε ανάμεσα τους κάθε εσωτερικό ψίθυρο.
Εκείνους που μας προτρέπουν να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε, να μην το βάλουμε κάτω.
Εκείνους που διατυπώνουν τον επώδυνο αντίλογο της συμφιλίωσης με την πτώση και το γκριζάρισμα των ονείρων.
Κάποιες φορές, η ζωή (θα έπρεπε να) είναι περισσότερο απλή.
Ξεχάσαμε να κοιτάζουμε ψηλά.
Και να αφήσουμε τον ανοιχτό ορίζοντα να κάνει τα υπόλοιπα.
Να ταξιδέψει σε περισσότερο φωτεινούς προορισμούς το μυαλό και την καρδιά.
Σκουπίζοντας, την ίδια στιγμή, τα νοσταλγικά μάτια.
