Του Λάζαρου Καλλιανιώτη
Όπου και να κοιτάξεις, τη… μαύρη εποχή Σημίτη βρίσκεις μπροστά σου σε αυτή τη χώρα. Με τις μοιραίες συνέπειές της για το μέλλον του τόπου. Από την εθνική λεηλασία, τα σκάνδαλα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, την υποστολή της σημαίας εθνικής αξιοπρέπειας και το “γκριζάρισμα” των εθνικών συμφερόντων, μέχρι τις… πυρκαγιές.
Όπως αποδεικνύεται στην πράξη, με την Ελλάδα να καίγεται κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερο, η απόφαση της κυβέρνησης Σημίτη το 1998, να αφαιρέσει τη δασοπυρόσβεση από τα Δασαρχεία, και να την εντάξει στην Πυροσβεστική, είχε μοιραίες και μη αναστρέψιμες συνέπειες.
Οι δασοφύλακες, οι δασολόγοι, οι δασοπυροσβέστες, εκείνοι που είχαν πολυετή εμπειρία στη διαχείριση μιας πυρκαγιάς σε δάσος, παραμερίστηκαν και τέθηκαν υπό τις οδηγίες των αξιωματικών της Πυροσβεστικής, δηλαδή ανθρώπων που είχαν εκπαιδευτεί και συνηθίσει να αντιμετωπίζουν φωτιές μέσα στον αστικό ιστό. Όχι στην ιδιομορφία του τοπίου ενός δάσους.
Οι δασοφύλακες γνώριζαν τη μορφολογία της περιοχής που τους είχε ανατεθεί. Την παρακολουθούσαν και επικαιροποιούσαν τη γνώση τους, σε συνεργασία με τους κατοίκους, τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και άλλους υπηρεσίες, όπως τους αγροφύλακες. Ήξεραν τα μονοπάτια, και πού θα έπρεπε να παρέμβουν και να επιχειρήσουν άμεσα.
Όλα αυτά χάθηκαν. Το 1998. Με την υπογραφή της κυβέρνησης Σημίτη. Τη συνέχεια τη ζούμε ως εθνική τραγωδία. Και δυστυχώς, δεν είναι… μακέτο.
