Του Κυριάκου Βελισσάριου
Η εκλογή του Ιμπραήμ Ραϊσι στην Προεδρία του Ιράν, προσφέρει στη χώρα της επανάστασης μια ιστορική ευκαιρία “ενοποίησης” της εξουσίας. Κάτι άλλωστε που ήταν η κεντρική στρατηγική στόχευση του Αγιατολάχ Αλί Χαμενεϊ και των Φρουρών της Επανάστασης, όταν… σκούπισαν τον ανταγωνισμό, απέκλεισαν μετριοπαθείς υποψηφίους, και πρακτικά άνοιξαν το δρόμο για τη θυελλώδη επικράτηση του “εκλεκτού” τους στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές.
Ο Ραϊσι προβάλλεται από την πρώτη στιγμή ως ο μελλοντικός διάδοχος του Χαμενεϊ στο αξίωμα του ανώτατου θρησκευτικού ηγέτη της χώρας και έχει την πλήρη στήριξη των παράλληλων πυλώνων εξουσίας. Για πρώτα φορά μετά από δεκαετίες άλλωστε, ο εν ενεργεία Πρόεδρος του Ιράν θα είναι απολύτως… συμβατός με τον Χαμενεϊ και τους Φρουρούς της Επανάστασης, κάτι που δεν συνέβαινε ούτε με τον μετριοπαθή Χασάν Ροχανί, ούτε με τον… απρόβλεπτο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.
Η πολιτική σταθερότητα στο Ιράν αποτελεί κρίσιμη παράμετρο για τη σταθερότητα στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Γι’ αυτό και όσα συμβαίνουν στην Τεχεράνη έχουν κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά της διεθνούς κοινότητας.
