Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η κυβερνητική τακτική απέναντι στο κύμα των της φωτιάς που έπληξε τη χώρα, αναπτύσσεται σε δυο άξονες. Αυτούς προσπάθησαν να αναδείξουν οι καλύτεροι κυβερνητικοί αρθρογράφοι. Ανερυθρίαστα.
Ο ένας ήταν να μείνει έξω από το κάδρο ο Μητσοτάκης. Τα δεδομένα δεν κολλάνε σ έναν «σωτήρα» – τον οποίο καθυβρίζουν, ενίοτε και αγοραία και σε ζωντανή μετάδοση οι «σωζόμενοι».
Ο άλλος είναι η επίδειξη πολιτικού κυνισμού: «με εμάς κάηκαν σπίτια, στο Μάτι κάηκαν 102 άνθρωποι».
Όσα στραβά και αν έκανε ο κυβερνητικός συρφετός, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Τσίπρας βασάνιζε τους μαύρους.
Αυτή η τακτική αποκάλυπτε αυτό που προσπαθούσε να κρύψει: την κυβερνητική αποτυχία στη διαχείριση μιας φυσικής καταστροφής μέτριας κλίμακας.
Η πολυδιαφημισμένη Πολιτική Προστασία, είτε «εφαρμόζεται» στην Πανδημία, είτε υλοποιείται ως αντιπυρική πρακτική , είναι το ανώτατο στάδιο κατάρρευσης του κυβερνητικού αφηγήματος περί «σχεδίου» , «οργάνωσης» και «αποτελέσματος».
Να μείνουμε στις φυσικές καταστροφές. Όπου βάλουν το χέρι τους έχουν ένα πρόβλημα για κάθε λύση. Σε όσες πλημύρες και πυρκαγιές οργάνωσαν την κρατική- μη- επέμβαση, το κόστος μεγάλωσε- και μεταξύ των άλλων υπήρξαν και ανθρώπινα θύματα, σε μια πλημμύρα και σε μια πυρκαγιά, για όσους ξεχνούν.
Θα έλεγε κανείς ότι η αποτυχία έρχεται «φυσιολογικά» σε έναν τομέα στον οποίο δεν επεμβαίνουν για να λύσουν προβλήματα, αλλά τον χρησιμοποιούν ως ντεκόρ ηγετοποίησης του Μητσοτάκη.
Όπως ακριβώς με τον κορονοϊό. Εξ αρχής δεν εστίασαν στην αντιμετώπισή του, αλλά πώς θα χρησιμοποιούν την ένταση που παράγει στην κοινωνία , για να δείξουν ότι ο Πρωθυπουργός «είναι ο καλύτερος στη Ευρώπη».
Ένα σύστημα προστασίας που δεν προορίζεται να λειτουργήσει υπέρ της κοινωνίας, αλλά να αξιοποιηθεί υπέρ της ματαιοδοξίας ενός ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να περιέχει την αποτυχία.
Η Πολιτική Προστασία υπάγεται σε ένα υπουργείο που διοικείται από τρεις εξωκοινοβουλευτικούς. Δεν λείπει μόνο η πολιτική νομιμοποίηση, αλλά και περισσεύει η προσπάθεια να την αποκτήσουν και οι τρεις στις επόμενες εκλογές.
Όπως ο Πρωθυπουργός , έτσι και η τριάδα της λεωφόρου Κατεχάκη πολιτεύονται, δεν κάνουν τη δουλειά τους. Ένας αποσυνάγωγος υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ, ένας αποτυχημένος δήμαρχος και ένας πρώην αξιωματικός γραφείου της αστυνομίας– δίνουν αγώνα προσωπικής πολιτικής επιβίωσης πρωτίστως.
Ο Μητσοτάκης δεν έχει ιδέα από τις περιοχές που πλήττονται συνήθως από τέτοιου είδους καταστροφές: πώς εξελίχθηκε η δόμηση, πως -δεν- είναι οργανωμένες- και σε ποια κατάσταση θα βρεθούν μετά τη θεομηνία.
Όπως δεν έχει ιδέα και για τις ευρωπαϊκές διαδικασίες σ αυτές τις περιπτώσεις. Έτσι δεν σκέφθηκε να ζητήσει τη συνδρομή της υπηρεσίας RescEU– που ίδρυσε ο προηγούμενος επίτροπος της Κύπρου Χρήστος Στυλιανίδης ως πανευρωπαϊκό δίκτυ ασφάλειας, στη διάθεση των κυβερνήσεων.
Η κυβερνητική ανεπάρκεια αναδείχθηκε ακόμη και από τα πιο φιλικά ΜΜΕ αυτές τις μέρες – ακόμη και από εκείνα που έβλεπαν να «επιχειρούν εναέρια μέσα» εκεί που δεν τα έβλεπαν οι φλεγόμενοι κάτοικοι- είναι πρωτίστως πολιτική ανεπάρκεια.
Η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται την προσφορά υπηρεσιών πολιτικής προστασίας ως πάρεργο και πρωτίστως ως δράση που αρχίσει και τελειώνει σε κάποια κομματικά και κυβερνητικά γραφεία.
Είναι η συνήθης μέθοδος για να ελέγχονται οι προμήθειες σ αυτό τον τομέα από τους ημέτερους. Business as usual.
Η αυτοδιοίκηση, ο εθελοντισμός, οι οργανώσεις πολιτών μένουν μακριά από τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς . Ακόμη και επιχειρησιακά θεωρούν ότι η δουλειά των δήμων στη διαχείριση μιας πυρκαγιάς είναι να συνεισφέρουν όσες περισσότερες υδροφόρες μπορούν.
Ακόμη και η πολυδιαφημισμένη τηλεδιαχειρίση – μέσω του 112- γίνεται με τρόπο που ενίοτε φέρνει σύγχυση και πανικό. Όταν δεν «κινητοποιεί» ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την περιοχή που φλέγεται αλλά περνούν εντολές να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Για τρίτη θερινή περίοδο το σύστημα Μητσοτάκη απέδειξε ότι σκέφτεται και δρα μακριά από τους πολίτες και έξω από πραγματικά δεδομένα. Οι πληττόμενες περιοχές βρέθηκαν ανοχύρωτες και οι κάτοικοι αισθάνθηκαν εγκαταλειμμένοι και το έλεγαν με οργή.
Καθώς στο μέγαρο Μαξίμου, έχουν συναίσθηση της αρνητικής συγκομιδής όσων κάνουν- η δεν κάνουν- εστιάσουν στην επικοινωνιακή συγκάλυψη.
Έτσι ενώ κάηκε το πελεκούδι σε δεκάδες σημεία της χώρας, ο Μητσοτάκης εξέφρασε «ικανοποίηση» για την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, αυτοθαυμαζόμενος γιατί δεν υπήρξαν νεκροί.
Εκτός των άλλων το κυβερνητικό σύστημα αδίστακτο και ανάλγητο: οι ανθρώπινες ζωές για αυτούς είναι αριθμοί και αισθάνονται ευτυχείς όταν η απώλειά τους βαρύνει τους άλλους.
Η απώλεια περιουσίας δεν μετράει γιατί δεν έχει επικοινωνιακή δραματοποίηση, που μπορεί να βλάψει πολιτικά.
Άλλωστε όπως είπε ο Μητσοτάκης τα «σπίτια ξαναχτίζονται». Προφανώς δεν έχει ιδέα ούτε πως χτίσθηκαν…
(Ο Γιώργος Λακόπουλος είναι δημοσιογράφος)
