Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Μιλάμε πολύ για τις «συνθήκες» αυτές τις ημέρες. Για τις θερμοκρασίες, τις φωτιές, τις διακοπές ρεύματος, για ό,τι μπορεί να προκαλέσει διατάραξη στην -ο Θεός να την κάνει- κανονικότητά μας.
Δεν μιλάμε όμως πολύ για τους ανθρώπους. Για εκείνους που εκτίθενται στις συνθήκες και δεν έχουν την επιλογή να τις αποφύγουν.
Την επιλογή της αργίας. Θέλω να σταθώ σήμερα σε δύο κατηγορίες εργαζομένων που «τα δίνουν» όλα για την Ελλάδα αυτόν τον καιρό μαζί με τους πιλότους και τις αεροσυνοδούς: τους λιμενικούς και τους ναυτικούς μας.
Είναι το πρόσωπο της χώρας. Η πρώτη εντύπωση του ταξιδιώτη. «Δεν μπορείς να λέγεσαι λιμενικός, κύριε, αν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα τον Αύγουστο! Καλύτερα άλλαξε επάγγελμα» μου είπε υπερηφάνως ένα δίμετρο κοντοκουρεμένο παλικάρι στο λιμάνι της Τήνου το περασμένο Σάββατο.
«Δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό» σχολίασε ο λιμενάρχης του νησιού Βασίλης Αποστολόπουλος, ένας πεπειραμένος αξιωματικός με άριστη γνώση της αγγλικής και της γαλλικής.
Την ώρα που συζητούσαμε μαζί σε διάστημα σκάρτης ώρας είχαν δέσει, είχαν αποβιβάσει κόσμο και είχαν αποπλεύσει από το λιμάνι της Μεγαλόχαρης πέντε «θηρία»: δύο Super Ferry, δύο Fast Ferry και ένα high speed των Μinoan Lines με τελικό προορισμό το Ηράκλειο. Μιλάμε για χιλιάδες κόσμο, αυτοκίνητα, φορτηγά ανεφοδιασμού και τροφίμων.
Κι όμως! Άνδρες και γυναίκες του Λιμενικού υπό τις οδηγίες Αποστολοπούλου έκαναν άριστα και με το χαμόγελο τη δουλειά τους. Χωρίς νεύρα. Παρά την αφόρητη ζέστη. Στο ίδιο λιμάνι συνέβη κάτι που είναι λίαν αμφίβολο αν θα είχε συμβεί σε άλλο ευρωπαϊκό λιμάνι. Δύο Γερμανίδες τουρίστριες μπέρδεψαν τα φέρι μέσα στον χαμό και πήγαν στην άλλη άκρη του λιμανιού. Οταν κατάλαβαν το λάθος τους τη στιγμή που το καράβι τους έλυνε κάβους, μια από τις δύο άφησε τις βαλίτσες, έκανε το κατοστάρι της ζωής της, έφτασε στον καταπέλτη και παρακάλεσε τον ύπαρχο να καθυστερήσει την αναχώρηση δύο λεπτά μέχρι να φέρει τη φίλη της με τις βαλίτσες από την άλλη άκρη.
Ο ύπαρχος του Super Ferry, Ελλην ναυτικός με ανθρωπιά -λέξη άγνωστη στα ευρωπαϊκά λεξιλόγια-, παρακάλεσε μέσω ασυρμάτου τον καπετάνιο να περιμένει. Και οι ξεθεωμένες από το τρέξιμο τουρίστριες πρόλαβαν το καράβι! Αν ήταν Γερμανός ο καπετάνιος, θα τις περίμενε άραγε ή θα τις τιμωρούσε για το λάθος τους; Αυτονόητος η απάντηση. Ανάλογες σκηνές με πρωταγωνιστές λιμενικούς και ναυτικούς έζησα στα λιμάνια του Πειραιά και της Αίγινας προ εβδομάδος. Δίμετρα αγόρια και κορίτσια ήλεγχαν με ευγένεια τους επιβάτες που επιβιβάζονταν στα πλοία. Γυναίκες και άνδρες του Λιμενικού ταξίδευαν μαζί με τον κόσμο και επιτηρούσαν την εφαρμογή των μέτρων (μάσκες κ.λπ.). Τις προάλλες μία αξιωματικός του Λιμενικού, η Βασιλική Κουρπέτα, και ο συνάδελφός της Πέτρος Κατσιρέας έπιασαν κουβέντα σε άπταιστα γαλλικά σε έναν Παριζιάνο μπόμπιρα και οι γονείς του εντυπωσιάστηκαν!
Επιβιβάστηκα στον «Απόλλωνα» των Saronic Ferries μαζί με έναν διάσημο Έλληνα τραγουδιστή και τον μάνατζέρ του. Μου άρεσε που οι λιμενικοί, νέα αμούστακα παιδιά, δεν δίστασαν να τον ελέγξουν μολονότι τον αναγνώρισαν.
«Το πιστοποιητικό του εμβολιασμού σας, παρακαλώ!» απαίτησαν ευγενικά, ενώ οι ναυτικοί μας έδιναν ρέστα να εξυπηρετήσουν τον κόσμο. «Είναι η τρίτη χρονιά που είμαι εδώ και ο κόσμος δείχνει πιεσμένος πιο πολύ από ποτέ» μου παρατήρησε ο λιμενάρχης Αίγινας Αργύρης Φραγκούλης, ο οποίος διαχειρίζεται ένα λιμάνι με αριθμητικά χαρακτηριστικά όμοια με της Τήνου. Διακινούνται ετησίως μέσω αυτού 1.000.000 επιβάτες. Συν τις διακομιδές ασθενών Covid με πλοία του Λιμενικού Σώματος. Ό,τι ώρα κι αν είναι.
Οι ναυτικοί που κοιμούνται στο πλοίο και όχι στα σπίτια τους όταν το καράβι έχει διανυκτέρευση σε λιμάνι και πρόκειται να κάνει το πρώτο πρωινό δρομολόγιο είναι και εδώ λίαν αγαπητοί, φίλοι με τους επιβάτες.
Το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στέλνει μάλιστα τακτικά μικρά «δώρα», σταυρούς, φυλακτά, κουλούρια, γλυκά, σε ένδειξη αναγνώρισης των υπηρεσιών τους. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πού καταλήγουν; Οτι το ευγενές Σώμα με τις εντυπωσιακές λευκές στολές μάς βγάζει ασπροπρόσωπους αυτό το καλοκαίρι. Το ίδιο και οι ναυτικοί μας. Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν χρωστάμε καλή κουβέντα συνήθως, καλό είναι να το λέμε. Για να χαίρονται οι κύριοι Πλακιωτάκης και Κλάρης.
