Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ο “Μανού”… είναι ο Μανού. Ο Λάσετ… χασκογελάει σε πλημμύρες με εκατόμβη νεκρών. Ο Ντράγκι είναι… διορισμένος και ετοιμόρροπος. Και από εκεί και πέρα, το χάος…
Η αποχώρηση της Άνγκελα Μέρκελ από την ηγεσία της Γερμανίας, αφήνει ένα τεράστιο κενό και στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Λογικό και αναμενόμενο. Η Γερμανία είναι η ισχυρότερη χώρα της ηπείρου μας, και η απερχόμενη Καγκελάριος το σημαντικότερο πολιτικό μέγεθος που γνωρίσαμε, από την εποχή του Χέλμουτ Κολ και του Φρανσουά Μιτεράν.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν αποδείχτηκε ολίγιστοε. Ο Άρμιν Λάσετ έχει χιλιόμετρα να διανύσει, προκειμένου να πείσει. Και ο Μάριο Ντράγκι, δύσκολα θα αποβάλει τη… ρετσινιά του τεχνοκράτη, χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση.
Πρακτικά, με το δίδυμο του Σαρλ Μισέλ και της Ούρσουλα φον ντερ Λαϊεν να προκαλεί… χαμόγελα μελαγχολίας και απογοήτευσης, μονάχα μια άλλη γυναίκα μπορεί να σηκώσει τη σκυτάλη που αφήνει η Άνγκελα Μέρκελ. Επειδή έχει αντέξει στα δύσκολα. Και έχει επιβιώσει.
Η Κριστίν Λαγκάρντ έχει μπροστά της μια μοναδική, ιστορικών διαστάσεων ευκαιρία. Να γίνει κάτι παραπάνω από Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Να γίνει η “φύλακας” των ευρωπαϊκών Θεσμών, του ευρωπαϊκού κεκτημένου, των αρχών που οδήγησαν εξαρχής στη δημιουργία της νέας, κοινής πατρίδας μας.
Να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην ακροδεξιά, τα άκρα, τις ακρότητες, το μίσος, τον διχασμό και τον ρατσισμό, που καλπάζουν στην ήπειρό μας. Με αφετηρία και την οικονομική κρίση, που φυσικά… δεν μας εγκατέλειψε ποτέ.
Να γίνει κάτι παραπάνω. Φυσικά και μπορεί. Γυναίκα είναι…
