Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Ξεχνάμε, ίσως όχι εύκολα και συχνά, αλλά ξεχνάμε τι μπορεί να έχει πει ή κάνει κάποιος. Δεν ξεχνάμε ωστόσο τι μας έκανε να αισθανθούμε. Πόσο άγγιξε την καρδιά και την ψυχή μας. Πόσο επηρέασε το μυαλό μας.
Γι’ αυτό και σπανίως λαθεύει η συναισθηματική κρίση ενός λαού. Τα συμπεράσματά του για πρόσωπα και καταστάσεις. Ειδικά σε βάθος χρόνου, όταν παραμερίζεται η φόρτιση της συγκυρίας και η απόσταση από τα γεγονότα είναι ποσοτικά φλύαρη, αλλά ποιοτικά μεστή. Την ίδια συνήθεια έχει και η Ιστορία, με την αντίστοιχη αυστηρή αλλά δίκαιη κρίση της.
Το όνομα του Τάσσου Παπαδόπουλου, έχει συνδεθεί στο υποσυνείδητο του Ελληνισμού με το αποτύπωμα του πατριωτισμού. Της αξιοπρέπειας. Του ήθους. Της μάχης. Της ανυποχώρητης υπεράσπισης των εθνικών δικαίων.
Πώς να μην χαμογελάς λοιπόν, βλέποντας το παρακάτω σχόλιο της Άννας Διαμαντοπούλου στο Twitter, για το εθνοκτόνο Σχέδιο Ανάν, τη σημερινή επιθετικότητα Ερντογάν και το περιεχόμενο της έννοιας… πατριωτισμός. Εκείνοι που πολέμησαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο, από τη σκοτεινή (για τη Δημοκρατία και τους Θεσμούς) εποχή Σημίτη, μέχρι τα… παρατράγουδα της εποχής του Γιώργου Παπανδρέου, έχουν κριθεί από την Ιστορία. Κυρίως, έχουν κριθεί από τους λαούς.
Κανείς δεν θα ξεχάσει πόσο εθνική αξιοπρέπεια τον έκανε να αισθανθεί ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Κανείς δεν θα ξεχάσει την εθνική ταπείνωση, τη λεηλασία από τη διαπλοκή και τη διαφθορά και τη βουλιμία εναγκαλισμού με την εξουσία, της εποχής Σημίτη. Κάτι θα πρέπει να… θυμάται η Άννα Διαμαντοπούλου, από την εθνική ντροπή των Ιμίων και έπειτα.
Εκείνος που σίγουρα δεν έχει ξεχάσει, είναι ο ελληνικός λαός. Ούτε η Ιστορία…
