Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 10 Ιουλίου 2021
Η συνεκτική υπεραξία μιας ιστορίας. Λόγια που γεννούν εικόνες και συναισθήματα, διεισδύουν στην καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων, και διαμορφώνουν ένα αυτόνομο οικοσύστημα παραγωγής γεγονότων.
Οι ιστορίες, από τα χρόνια της ανάγνωσης ενός… παραμυθιού, με το οποίο γαληνεύει η ανόθευτη ψυχή ενός μικρού παιδιού, είναι εκείνες που ενώνουν τους ανθρώπους. Τους παρακινούν να παραμερίσουν τις αφορμές για εγκλωβισμό στην απομόνωση. Τους ωθούν να αναζητήσουν και να ενισχύσουν την υπεροχή της συλλογικής και συντεταγμένης διαδρομής. Εκείνης που είναι γεμάτη Ιθάκη, με εμπειρίες και αποτυπώματα συναισθηματικής ηθικής.
Οι ιστορίες που μας θυμίζουν ότι το τίμημα του μίσους και του διχασμού δεν είναι διαχειρίσιμο, ποσοτικά και ποιοτικά, για καμία κοινωνία. Για κανέναν λαό. Για κανένα έθνος. Γι’ αυτό και οι εξαιρέσεις είναι εκείνες που σπρώχνουν μπροστά την ανθρώπινη φύση. Εκείνοι που αντιστέκονται στη θυελλώδη υστερία του διχασμού. Εκείνοι που υπερασπίζονται την αλεξίσφαιρη διάσταση των ιδεών τις οποίες μας κληρονόμησαν οι γενιές που προηγήθηκαν. Οι ιδέες-ταυτότητα της προόδου.
Στην Ελλάδα της κρίσης, που ξεκίνησε στο προοίμιο της προηγούμενης δεκαετίας με την εθνική καταστροφή των Μνημονίων, και συνεχίζεται, με άλλα συστατικά στοιχεία, με την πανδημία του κορονοϊού, το έθνος μας βιώνει την αφόρητη ιστορική ατυχία να έχουν επικρατήσει στη χώρα μας τα άκρα και οι ακρότητες, όπως συνήθιζε να λέει ο Κώστας Καραμανλής.
Μια προδιάθεση για διχασμό και διαίρεση, μια ωδή στο μίσος, οριζόντια και χωρίς πολιτικά, κομματικά, ιδεολογικά και ταξικά σύνορα, μια ακατανίκητη έλξη προς τις περισσότερο επώδυνα σκοτεινές πτυχές του εαυτού μας.
Το τίμημα, βαρύ και ασυγχώρητο, ιστορικά και ηθικά. Οι Έλληνες έχασαν το δρόμο για το φως, γιατί είδαν να παραμερίζονται από τη δημόσια σφαίρα η μετριοπάθεια, η σύνεση, ο ήπιος λόγος, η σύνθεση, η συναίνεση, η συνεννόηση. Η συμφιλίωση και η συναπόφαση να συνεχίσουμε μαζί, να προχωρήσουμε μαζί, να περάσουμε απέναντι μαζί, ή να βιώσουμε το δέος της ήττας, μαζί.
Θεμελιώδης παρενέργεια αυτής της αχρείαστης εθνικής παρακμής, είναι η καλπάζουσα απαξίωση Θεσμών και προσώπων, εκείνων των νησίδων ψυχολογικής νηνεμίας, που επιτρέπουν στις κοινωνίες να αναζητούν και να εμπνέονται από παραδειγματικούς λόγους και συμπεριφορές, τη στιγμή που χρειάζονται παρότρυνση.
Από την πολιτική ως τα ΜΜΕ, η επικράτηση των άκρων και της τύφλωσης του διχασμού, εξελίσσεται σε… χορηγική μεταβλητή για εκείνους που διστάζουν ή αρνούνται να εμβολιαστούν, με αποτέλεσμα να κρατούν σε κατάσταση ομηρίας την κοινωνία, όλους τους υπόλοιπους που έκαναν το χρέος τους, μεταξύ άλλων και στη μνήμη εκείνων που έχασαν τη ζωή τους, ακριβώς επειδή δεν είχαν το προνόμιο των εμβολίων στη διάθεσή τους.
Τα άκρα και οι ακρότητες. Εκείνοι που τα εκφράζουν, εκείνοι που τους επέτρεψαν να κυριαρχήσουν, εκείνοι που τους ανέχονται και δεν αντιδρούν. Μια χώρα σε ντροπιαστική παρακμή ταυτότητας…
