Γράφει ο Γιάννης Αντύπας
Σε λίγους μήνες στο Κίνημα Αλλαγής θα στηθούν κάλπες για την ανάδειξη νέου αρχηγού. Σε έναν ακόμη γύρο, μία ακόμη προσπάθεια η Χαριλάου Τρικούπη να ανακτήσει την χαμένη της αίγλη
Με απλά λόγια, το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει ομάδα. Δεν υπάρχει ενότητα. Δεν υπάρχει κόμμα. Καθώς όλοι συμπεριφέρονται με τη γνώση, μπορεί βεβαίως να είναι και ψευδαίσθηση ή αυταπάτη, πως έχουν… εναλλακτικές. Είναι πρόβλημα διαπροσωπικών σχέσεων. Μιας στρέβλωσης που διαιωνίζεται χωρίς πραγματικό λόγο.
• Πέραν των όποιων παρατηρήσεων μπορούν να γίνουν για ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά θέματα.
• Για τους παράλληλους διαδρόμους (της εξουσίας) στους οποίους έχουν (κακο)μάθει οι σημερινοί πρωταγωνιστές.
Γιατί, αν έχει τοξίνες η σχέση Παπανδρέου – Βενιζέλου τι τοξίνες μπορεί να έχει η σχέση Χριστοδουλάκη – Ανδρουλάκη. Πότε πρόλαβαν να συγκρουστούν; Πότε πρόλαβαν να αναπτύξουν διαφορετικά συμφέροντα, πέραν του μικρόκοσμου της όποιας εξουσίας συνοδεύει το μονοψήφιο 8%;
Το ΚΙΝΑΛ σήμερα είναι «η Φώφη και οι δικοί της», «ο Γιώργος και οι δικοί του», «ο Νίκος και οι δικοί του», «ο Ανδρέας και οι δικοί του» κοκ. Μια ιδιαίτερη κατάσταση, η οποία δημιουργήθηκε σταδιακά, συνεπεία της λανθασμένης παιδαγωγικής της διαδοχής του 2004 και των όσων ακολούθησαν, με την διάλυση των παραδοσιακών διαχωριστικών γραμμών από την απόλυτη καταιγίδα των μνημονίων. Μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις που και εντός του… και οι δικοί της/του, κάποιοι δεν τα πάνε καλά. Ορισμένοι έχουν διακόψει διπλωματικές σχέσεις. Ακόμη και την καλημέρα. Και ας απέχουν τα γραφεία τους λίγα μέτρα ή έναν-δυο ορόφους.
Με αυτό το παρόν δεν υπάρχει αύριο. Και αυτό αδικεί και τη Φώφη και τον Νίκο και τον Ανδρέα και τον Παύλο κοκ. Πάνω από όλα βέβαια αδικεί όλους όσοι έμειναν ως απλά μέλη, φίλοι ή ψηφοφόροι. Αλλά, δεν φταίει το χτες. Φταίει το τώρα. Δεν φταίνε «οι άλλοι». Φταίει το «εμείς», που δεν υπάρχει. Δεν φταίνε ούτε και τα «εγώ». Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Υπήρχαν και την εποχή του Ανδρέα και την εποχή του Σημίτη. Υπήρχαν επί Γιώργου, επί Βενιζέλου, υπάρχουν και σήμερα. Στο ότι τα «εγώ» δεν προστίθενται είναι το πρόβλημα. Στο ΚΙΝΑΛ σήμερα, το ένα και ένα δεν κάνει δύο, γιατί δεν μπόρεσε να γίνει Κίνημα Αλλαγής. Και να αφομοιώσει τις μονάδες, με τρόπο δημιουργικό βεβαίως. Ώστε από την πρόσθεση να περάσουμε κάποτε στον πολλαπλασιασμό, για να επιτευχθεί και η απαραίτητη πλειοψηφία, ο στόχος κάθε πολιτικού φορέα.
Σε αυτό το κλίμα, αν εκλεγεί η Φώφη Γεννηματά λέγεται ότι θα φύγουν και οι τελευταίοι εκσυγχρονιστές που έχουν μείνει στη Χαριλάου Τρικούπη, πέριξ αυτής για την ακρίβεια. Για τη ΝΔ, για νέο κόμμα ή για το σπίτι τους. Αν εκλεγεί ο Ανδρουλάκης ή ο Λοβέρδος λέγεται πως θα φύγουν στελέχη του ΚΙΔΗΣΟ και γεννηματικοί για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Για κάποιους φαίνεται ότι η επερχόμενη αναμέτρηση είναι ένα άλλοθι (στην περίπτωση της ήττας τους) για να κάνουν τη διαδρομή προς Μαξίμου ή Κουμουνδούρου. Και στην περίπτωση νίκης, βέβαια, ορισμένοι το ίδιο έχουν στο μυαλό τους. Αλλά ως «μαγαζί» τότε, όχι ως άτομα. Πιστεύοντας ότι έτσι θα έχουν και μεγαλύτερη διαπραγματευτική αξία. Κατά τα άλλα και οι μεν και οι δε, οι προς Μαξίμου και οι προς Κουμουνδούρου, εμφανίζονται προβληματισμένοι για το τι… έχουν τα έρμα και ψοφάνε! Που δεν λέει, δηλαδή, να πάρουν την ανηφόρα τα ποσοστά του κόμματος.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ανοίξω μία παρένθεση: Ένα επιπλέον πρόβλημα του ΚΙΝΑΛ είναι ότι υπάρχουν πολλοί που φιλοδοξούν να γίνουν αρχηγοί. Εννοώ πέραν των τεσσάρων που έχουν εκδηλωθεί: της Φώφης, του Ανδρέα, του Νίκου και του Παύλου. Δεν είναι σοβαρό αυτό. Κλείνει η παρένθεση.
Παρακολουθώντας τα πολιτικά πράγματα από το 1989 μέχρι σήμερα μία λύση βλέπω. Να συναντηθούν οι ενδιαφερόμενοι και να συμφωνήσουν: ένα κόμμα, ένας αρχηγός, όλοι μαζί! Ή να μας εξηγήσουν ποιος είναι ο σοβαρός πολιτικός και ιδεολογικός λόγος που δεν τους επιτρέπει να συνυπάρχουν. Τότε (σ.σ. σε αυτή την περίπτωση) θα μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά και για το επόμενο βήμα. Είτε πάρουν τη μία απόφαση, είτε την άλλη.
Σε λίγους μήνες λογικά θα γίνει και το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο θα κρίνει το μέλλον του κόμματος του 3% από τη μία και της Προοδευτικής Συμμαχίας από την άλλη. Και σε αυτή την περίπτωση, οι σχέσεις είναι δύσκολες. Ορισμένοι νιώθουν «ιδιοκτήτες» και θεωρούν τους νεοφερμένους «αναγκαίο κακό». Και οι νεοφερμένοι με τη σειρά τους θεωρούν τους ιδιοκτήτες… αναγκαίο κακό! Δύο αναγκαία κακά, όμως, βγάζουν ένα καλό: ένα κόμμα με τελευταία εκλογική καταγραφή στο 32%.
Αν σε αυτό προστεθούν και οι… δικοί τους (σ.σ. όλοι μαζί, ή όποιοι τέλος πάντων αποφασίσουν να συγκροτήσουν ένα «εμείς»), τότε το άθροισμα μπορεί να είναι μεγαλύτερο των μερών. Μια καινούργια παράταξη. Η Κεντροαριστερά μπορεί να περιλαμβάνει πολλά κόμματα. Όμως, είναι μία παράταξη. Και γιατί όχι: Μία παράταξη. Ένας αρχηγός. Όλοι μαζί. Εναλλακτική δύναμη εξουσίας. Παράγοντας σταθερότητας και προόδου για τη χώρα. Είτε ως αξιωματική αντιπολίτευση, είτε ως κυβέρνηση. Ήρεμη δύναμη. Δύναμη συνέχειας και ανανέωσης. Με γνώση και αξιοκρατία. Για μία ισχυρή Ελλάδα.
Μια παράταξη που θα νιώθει καλά με τον εαυτό της, τα στελέχη της θα αναγνωρίζουν το ένα το άλλο και θα κοιτά στα μάτια την Κεντροδεξιά και τον ελληνικό λαό. Μια παράταξη που θα ενώνει και δε θα διχάζει. Μια παράταξη που θα τα συζητά όλα και θα τολμά. Χωρίς ενοχοποιήσεις, δολοφονίες χαρακτήρων και αποδιοπομπαίους τράγους. Μια παράταξη που θα αποδεχθεί το παρελθόν της. Τις διαφορετικές μήτρες. Μια παράταξη που θα συμφωνήσει στο τι θέλει και μπορεί να πετύχει. Και θα καταθέσει τις προτάσεις της στους πολίτες.
Μια παράταξη στην οποία τα «εγώ» θα προσέλθουν στο «εμείς» από μηδενική βάση. Χωρίς να διαγράφεται ή να χαρίζεται τίποτα. Χωρίς χρέη και κεκτημένα. Όπου ο καθένας θα καταθέσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Και οι πολίτες της κεντροαριστεράς θα αποφασίσουν ποια «μετοχή» θα εκτινάξουν στην κορυφή. Με τη δύναμη της ψήφου, ιδρυτικά μέλη όλοι μαζί!
Αλλά, αυτό είναι μακρινό. Όνειρο θερινής νυκτός, ίσως. Ας αποφασίσουν πρώτα στο Κίνημα Αλλαγής ποιοι είναι με ποιους, ας αποφασίσουν στη συνέχεια στον ΣΥΡΙΖΑ ποιοι είναι με ποιους και μετά βλέπουμε. Όρεξη υπάρχει σίγουρα. Και… εναλλακτικές επιλογές, βεβαίως.
