Της Ελένης Κωστοπούλου
Οι παλιές ελληνικές ταινίες, εκτός από το γέλιο ή τη συγκίνηση που μας έχουν προσφέρει αντανακλούν μια εποχή, όπου το ήθος στις ανθρώπινες σχέσεις είχε κυρίαρχο ρόλο και τα αληθινά συναισθήματα έπαιζαν, επίσης, πρωταγωνιστικό ρόλο. Η θέα μιας γειτονιάς, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονταν στη ρήση “κάνε το καλό” ήταν μια πραγματικότητα, ενώ η λέξη χαιρέκακος δεν υπήρχε καθόλου και όταν υπήρχε δημιουργούσε αποκρουστικά συναισθήματα, ακόμη και στους ίδιους τους ηθοποιούς. Ποιος θα ξεχάσει τους αμίμητους ρόλους της Τασσώς Καββαδίας, του Αρτέμη Μάτσα και άλλων εξαιρετικών ηθοποιών, οι οποίοι μπορεί να ήταν “μισητοί” στο θεάμων κοινό λόγω των ρόλων που υποδυόταν, αλλά είχαν εξαιρετικό ήθος στην καθημερινότητά τους.
Σήμερα, πολλοί πρωταγωνιστές της ζωής παίζουν με άκρατο ρεαλισμό αυτούς τους ρόλους. Η ζήλια, ο φθόνος, η μνησικακία, η χαιρεκακία, η συκοφαντία και η κάθε μορφή δολίευση αντανακλά την πραγματική κοινωνική ζωή, όπου πολλοί άνθρωποι μετατρέπονται σε υπερταλαντούχους ηθοποιούς -όπως οι προαναφερόμενοι- παίζοντας όμως τους ρόλους τους στο πραγματικό γίγνεσθαι. Κοινώς, παρατηρούμε ότι υπάρχει εκνευρισμός, δεν κοιτάμε τα του οίκου μας, αλλά τη ζωή των άλλων ευχόμενοι πολλές φορές τα χειρότερα γι’ αυτόν.
Πώς γίναμε έτσι; Γιατί όλα αυτά; Άραγε, οι νέες γενιές (18-20 χρονών) σε μερικά χρόνια θα ακολουθήσουν συμπεριφορές κύλισης σε κεκλιμένο επίπεδο και μάλιστα, οι μοίρες της κλίσης θα αυξηθούν; Πώς θα μπορέσουμε τελικά, να ανατρέψουμε την εξέλιξη μιας κοινωνίας, όπου τα υλικά αγαθά είναι πολλά και τα αληθινά συναισθήματα ελάχιστα;
Έχουμε αναφέρει στο παρελθόν το ρόλο της οικογένειας, της εκπαίδευσης, αλλά και του διαδικτύου, ως μοχλούς διαμόρφωσης καλών χαρακτήρων στη ζωή μας. Κάθε ένας θεσμός από τους παραπάνω είναι γνωστό το τί πρέπει να κάνει.
Σήμερα, θα προσθέσουμε στην ομάδα των τριών θεσμών και την επιστημονική κοινότητα, όπως αυτή οργανώνεται μέσω των φορέων. Οι πεφωτισμένοι, και δεν αναφερόμαστε μόνο στους πανεπιστημιακά μορφωμένους ανθρώπους, είναι απαραίτητο όσο ποτέ να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Στην Ελλάδα υπήρξαν άνθρωποι όπως για παράδειγμα, ο Μακρυγιάννης, ο Κολοκοτρώνης, που ενέπνευσαν όχι μόνο μεμονωμένους ανθρώπους, αλλά ολόκληρη την κοινωνία και το λαό.
Σήμερα, τα πανεπιστήμια είναι πολλά. Οι εξειδικευμένοι στον τομέα διαμόρφωσης χαρακτήρων είναι πολλοί. Αυτοί, λοιπόν, να αναλάβουν το ρόλο της δημιουργίας μιας κοινωνίας νέων, που θα βασίζεται στην ηθική λογική.
Το κράτος, ενδεχομένως, να χρειάζεται να πριμοδοτήσει τους ανθρώπους αυτούς, είτε υλικά είτε ηθικά. Δεν είμαστε κοινωνία αγγέλων, αλλά δεν πρέπει να καταντήσουμε σε μια κοινωνία διαβόλων.
