Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το πένθος και η χαρά. Η ζωή σε δυο όψεις, η ζωή στην ενιαία και αδιαίρετη ταυτοτική διαδρομή της. Η τραγωδία των Γλυκών Νερών είναι από εκείνες που εντυπώνονται στο συλλογικό υποσυνείδητο. Την κάνεις μέρος της σκέψης σου, επειδή έχει στοιχεία που την καθιστούν μέρος της ζωής σου.
Η νεαρή γυναίκα που διεκδικούσε με πάθος το δικαίωμα στην ευτυχία. Το δικαίωμα στη ζωή. Τα στερήθηκε και τα δυο. Με βίαιο και μη αναστρέψιμο τρόπο. Το βρέφος που, σε ύστερη φάση της ζωής του θα πληροφορηθεί από την κακοφωνία του διαδικτύου, τις πιο αποκρουστικές πτυχές μιας τραγωδίας με επίκεντρο το ίδιο. Οι οικογένειες που βιώνουν βασανιστικό και πολλαπλό θάνατο. Ο θάνατος της ίδιας της ελπίδας.
Η εξέλιξη της ανθρώπινης ύπαρξης μας έχει αποδείξει ότι, το πένθος μας ενώνει περισσότερο εύκολα, σε σχέση με τη χαρά. Και η ανάμνησή του ενσωματώνεται στο υποσυνείδητο. Δεν φεύγει ποτέ. Και οι συγκυρίες της ζωής το επαναφέρουν.
