Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 29 Μαϊου 2021
Τη φωτογραφία που πιθανότατα αντιπροσωπεύει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, δηλαδή της στέρεης και μη αναστρέψιμης Δημοκρατίας για την πατρίδα μας, την έχουμε δει αμέτρητες φορές.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής να υπογράφει στο Ζάππειο, τη Συνθήκη Ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, στις 28 Μαϊου του 1979. Μια στιγμή-ωδή στο μέλλον που δεν φάνταζε τόσο αυτονόητο στα μάτια όλων, ίσων και των περισσότερων, εκείνων που δυσκολεύονταν να φανταστούν πόσο θα άλλαζε η εθνική διαδρομή, από τη στιγμή που η «ταπεινή Ελλάς», θα γινόταν το «δέκα το καλό» της Ενωμένης Ευρώπης. Της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας. Της συνειδητής επιλογής των λαών της πιο συναρπαστικής ηπείρου στον πλανήτη, να αθροίσουμε τη διαφορετικότητά μας, ώστε να ενσωματώσουμε τη συναντίληψη της κοινής προόδου.
Ο Εθνάρχης έβαλε την υπογραφή του σε μια εθνική επιλογή, χωρίς προηγούμενο αλλά και χωρίς ισοδύναμο για το έθνος μας, μετά την Απελευθέρωση. Πήγε κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στον λαϊκισμό, κόντρα στη μυωπία του προσωπικού-πολιτικού-κομματικού συμφέροντος, κόντρα στις χειρότερες και περισσότερο προβληματικές εκδοχές της ταυτότητάς μας ως έθνος των Ελλήνων.
Τέσσερις δεκαετίες μετά, είναι μάλλον προφανές ότι, εκτός Ενωμένης Ευρώπης, η Ελλάδα θα είχε τριτοκοσμική εικόνα. Θα είχε περιοριστεί σε σιωπηλό παρακολούθημα της προόδου, ίσως να είχαμε βιώσει και την τραγωδία της οδύνης εθνικών ακρωτηριασμών.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε σχολιάσει τότε, ότι… προσπάθησε να μας μάθει κολύμπι. Βρήκε τη θάλασσα και μας εξασφάλισε θέση προνομιακού κολυμβητή. Ήταν στο χέρι του λαού μας η… μετεκπαίδευση. Ο απολογισμός της συγκυρίας έχει μελαγχολικές παραμέτρους. Η σημερινή Ελλάδα δείχνει να έχει εξελιχθεί ατελώς. Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που έχασε τον βηματισμό της.
Ο ανοικτός ορίζοντας ωστόσο, μας περιμένει… υπομονετικά. Τα (βαριά) σύννεφα στο εθνικό μέλλον άλλωστε, οι ίδιοι τα φέρνουμε. Και τα διώχνουμε.
