Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Προ ημερών ο Αμερικανός Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα επιδιώξει να αρθούν οι πατέντες των εμβολίων
Τα ελληνικά ΜΜΕ θα μπορούσαν να κάνουν τα εξής:
Να μεταφέρουν απλώς την είδηση, να την επικρίνουν, να την επικροτήσουν, να υπενθυμίσουν την αντίστοιχη συζήτηση που έγινε στη Βουλή, να την αγνοήσουν. Πολλοί έτσι το αντιμετώπισαν.
Ορισμένοι όμως δεν έκαναν τίποτε από αυτά. Προσπάθησαν να πείσουν ότι η ιδέα ότι ανήκει στον… Κυριάκο Μητσοτάκη.
Είναι γελοίο- και μάταιο, γιατί τα βίντεο μένουν. Αλλά πρωτίστως είναι ο ενταφιασμός της ενημέρωσης.
Προφανώς έγινε καθ’ υπόδειξη. Κάποιοι υποχρέωσαν συγκεκριμένα ΜΜΕ να πλασάρουν μια ανυπόστατη εκδοχή: Έδωσαν εντολή σε δημοσιογράφους να αρθρογραφήσουν επ’ αυτού.
Μπορεί να είναι τα αφεντικά τους. Μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου. Μπορεί και τα δύο.
Αυτό δεν είναι απλώς κακή δημοσιογραφία. Είναι δημοσιογραφία της φάπας.
Σε πιάνει από το αυτί ο κυβερνητικός παράγοντας- ο οικονομικός σε άλλη περίπτωση- ή ο εργοδότης και σε υποχρεώνει να κάνεις αυτό που θέλει.
«Έτσι θα το παρουσιάσεις».
Το κάνεις γιατί του χρωστάς. Ή γιατί έχεις ήδη γίνει της φάπας.
Αυτή η συμπεριφορά συμπληρώνει τη δημοσιογραφία της αρπαχτής.
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που απλώς τρώνε τις φάπες τους και πειθαρχούν. Αλλά υπάρχουν και άλλοι που κάνουν περιουσίες από τη διατεταγμένη παρουσίαση των πραγμάτων.
Η δημοσιογραφία γι’ αυτούς είναι πάρεργο. Άλλη είναι η βασική απασχόλησή τους: μεσολαβητές.
Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου μεσολαβούν ανάμεσα σε πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα και το κοινό του μέσου στο οποίο υπογράφουν.
Δεν θα γράψουν ποτέ τίποτε δωρεάν. Για ό,τι φέρει την υπογραφή τους κάποιος έχει προπληρώσει. Με το κομμάτι ή με το μήνα.
Μειοψηφία; Ναι. Αλλά ενίοτε σε καίριες θέσεις. Εκεί υπήρχαν κάποτε θηρία της δημοσιογραφίας.
Αντί να μεταφέρουν ειδησεις και πληροφορίες μεταφέρουν ό,τι θέλει ο πραγματικός εργοδότης τους- απλώς δεν είναι ποτέ καθαρό ποιος είναι αυτός.
Ο ιδιοκτήτης του μέσου που εργάζονται ή ο πολιτικός και οικονομικός παράγοντας του οποίου κάνουν δημόσιες σχέσεις; Ο διευθυντής τους, ή ο χρηματοδότης τους;
Η φορολογική τους δήλωση πάντως είναι πολύ μικρότερη από τα πραγματικά εισοδήματά τους.
Δεν είναι δύσκολο να τους εντοπίσει κανείς: προβάλλουν τον τα σύμβολα του πλουτισμού τους. Με λεφτά που προέρχονται από το κράτος και προορίζονται για την κοινωνία και συνεπώς είναι κλεμμένο. Τα λεφτά από ιδιώτες δεν ενδιαφέρουν.
Η φάπα και η αρπαχτή. Δυο κλάδοι της δημοσιογραφίας που συνυπάρχουν με την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων στα ΜΜΕ.
Με τους πραγματικούς δημοσιογράφους που προσπαθούν σε πολύ δύσκολες συνθήκες να κάνουν έντιμα τη δουλειά τους και να επιβιώσουν με το μισθό τους που όλο και λιγοστεύει- ή όλο και πιο δύσκολα τον βρίσκουν.
Συνυπάρχουν με τα νέα παιδιά με τα πολλά προσόντα που προσπαθούν να μπουν στη δουλειά, έχοντας στο κεφάλι τους αρνητικά πρότυπα, ημιμαθείς, ή σάπιους του κλάδου.
Οι δημοσιογράφοι της φάπας είναι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι θα τους υποδειχθεί, από το αφεντικό, ή από κάποιον τον οποίο υπηρετεί το μέσο του αφεντικού. Το κάνουν από ανάγκη.
Οι δημοσιογράφοι της αρπαχτής από επιλογή. Τώρα που τελειώνει η καραντίνα θα τους ξαναβρούμε στα ακριβά εστιατόρια να κρυφομιλούν με κάποιον ισχυρό του χρήματος.
Έχουν μετατρέψει την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε είδος προς συναλλαγή. Ο καθένας έχει την ταρίφα του.
Αναλαμβάνουν εξυπηρετήσεις που θα εμφανιστούν ως… πληροφορία, ή ως «γνώμη» στο ΜΜΕ που τους απασχολεί.
Υπάρχουν εταιρίες δημοσιογράφων που αναλαμβάνουν να πλασάρουν ένα προϊόν, έναν πολιτικό, μια επιχείρηση, ένα «ντιλ».
Υπάρχουν δημοσιογράφοι που δεν εισπράττουν ούτε καν οι ίδιοι τον επίσημο μισθό τους, αλλά η εταιρία τους. Γιατί ένας μισθωτός έχει εταιρία για να παίρνει τη αμοιβή του;
Υπάρχουν και οι αμοιβές κάτω από το τραπέζι. Με ειδικές συμφωνίες. Μαύρα. Για ειδικές αποστολές. Η πιο προκλητική έκδοση του μιζαδόρου, κυκλοφορεί ως άνθρωπος της ενημέρωσης.
Αυτό που δεν βλέπουν -αν και δεν ενδιαφέρονται- όσοι σταδιοδρομούν στη δημοσιογραφία της φάπας και της αρπαχτής- να προσθέσουμε και τη δημοσιογραφία της πλάκας- είναι ότι αυτά όζουν. Κάνουν μπαμ από μακριά.
Η κομπανία που κινητοποίησε για να αποδείξει ότι ο Μπάιντεν έκλεψε την ιδέα του Μητσοτάκη και ο Τσίπρας κυνηγάει τις εντυπώσεις, υπενθύμισε γιατί η ενημέρωση στην Ελλάδα δεν έχει υπόληψη και η δημοσιογραφία εξελίσσεται σε κακόφημο επάγγελμα.
