Του Νίκου Φυλάγγελου
Ένα νομοσχέδιο που… φοβάται ακόμη και να αναφέρει ονομαστικά τη λέξη-έννοια που θα συνιστούσε θεμελιώδη μεταρρύθμιση, έναντι της τριτοκοσμικής πραγματικότητας που ισχύει και έχει παγιωθεί στην Ελλάδα, προφανώς προκαλεί θλίψη.
Ένα νομοσχέδιο που, υποτίθεται ότι, θα έφερνε και στην Ελλάδα τη Συνεπιμέλεια. Και δεν την αναφέρει ούτε ονομαστικά.
Ένα νομοσχέδιο που δίνει έμφαση στην από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας. Η οποία, ήδη ισχύει στα συναινετικά διαζύγια. Και συνιστά… γράμμα κενό περιεχομένου, καθώς στο ελληνικό Δίκαιο είναι διαφορετική από την έννοια της επιμέλειας. Και άρα της Συνεπιμέλειας. Σε αντίθεση με ό, τι ισχύει στο εξωτερικό.
Ένα νομοσχέδιο που διαιωνίζει τη διάκριση ανάμεσα στους γονείς, σε “ανώτερο”, εκείνον με τον οποίο το παιδί διαμένει, και “κατώτερο”, εκείνον ο οποίος καταδικάζεται σε αποξένωση… light, με το 1/3 του χρόνου.
Ένα νομοσχέδιο μελαγχολίας, οι πολιτικές και εκλογικές συνέπειες του οποίου θα μετρηθούν, όπως συμβαίνει κάθε φορά στις κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες, στην κάλπη, το βράδυ των επόμενων εκλογών, και ενδεχομένως θα αιφνιδιάσουν όσους δεν αντιλαμβάνονται την κοινωνική διάσταση του προβλήματος, με τους αποξενωμένους γονείς και τις οικογένειές τους να αριθμούν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Δηλαδή ψηφοφόρους.
Ένα νομοσχέδιο που θα οδηγήσει την Ελλάδα τα επόμενα χρόνια απολογούμενη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Μόνο που οι υποθέσεις αυτές χρονίζουν, και στο ενδιάμεσο τα παιδιά μεγαλώνουν ορφανά από τον ένα γονέα.
Ας είμαστε αισιόδοξοι. Ίσως κάποτε, μετά από αρκετές γενιές, βρεθούν πολιτικοί και δικαστικοί που θα αναλογιστούν το βάρος της ιστορικής ευθύνης. Και θα νομοθετήσουν για τις γενιές των αγέννητων, μελλοντικά ορφανών από τον ένα γονέα, παιδιών. Θα ζητήσουν έτσι έμπρακτη συγγνώμη για όσα δεν έκαναν οι προκάτοχοί τους.
Και θα νομοθετήσουν την πραγματική Συνεπιμέλεια. Όπως εφαρμόζεται στα πολιτισμένα κράτη της Ευρώπης και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Με ίσο χρόνο ανατροφής και ευθύνης. Με εναλλασσόμενη κατοικία. Με αξιοπρέπεια.
Ίσως, κάποτε…
