Της Ελένης Κωστοπούλου
Πολλά αγγελούδια με όποια διαφορετικότητα και αν γεννιούνται, μπορούν να προοδεύσουν, να παίζουν με συνομήλικούς τους, να κάνουν φιλίες και να γελούν. Πώς πρέπει όμως να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις παιδιών με διάφορα σύνδρομα;
Αν πάρουμε για παράδειγμα τον Αριστοτέλη, μαθητή του Πλάτωνα, δέχεται πως η θέση όλων των ατόμων είναι μέσα στην κοινωνία και μάλιστα συμβουλεύει τους πολίτες να φέρονται σωστά και να μην περιπαίζουν τα άτομα αυτά. Ο Αριστοτέλης διδάσκει ότι κάθε άνθρωπος πλάθεται με ατομικές διαφορές, σωματικές και ψυχικές. Συμβουλεύει τους πολίτες να μην περιορίσουν κάποιον που γεννήθηκε ή έγινε τυφλός, αλλά να τον ελεούν.
Στο έργο του “Προβλήματα” έκανε λόγο για τον ρόλο της αίσθησης της ακοής στην μάθηση. Ο ίδιος την θεωρούσε την πιο σημαντική από όλες τις αισθήσεις, καθώς, όπως πίστευε είχε άμεση σχέση με την νοητική ανάπτυξη του ανθρώπου. Άλλωστε για εκείνον το αυτί είναι το κύριο όργανο της μάθησης.
Σε ένα άλλο έργο “Περί αισθήσεων” αναφέρει ότι οι τυφλοί είναι πιο τυχεροί από τους κωφούς, αφού μπορούν να επικοινωνούν.
Στη σημερινή εποχή όμως, η επιστήμη έχει προχωρήσει απίστευτα, οι εκπαιδευτές της Ειδικής Αγωγής έχουν πολλαπλασιαστεί και η κεκτημένη γνώση ανά περίπτωση είναι πλέον γεγονός. Το δύσκολο σε όλη αυτή την ιστορία είναι να πείσεις τον ίδιο το γονέα σε ό,τι αφορά την αποδοχή και τη πλήρη στήριξη των παιδιών αυτών.
Πώς είναι δυνατόν μια σκληρή κοινωνία με τους ανθρώπους να έχουν πολλά προβλήματα και να είναι διαρκώς σε ένταση, να αποδεχτεί ένα παιδί με τις όποιες ιδιαιτερότητες αν πρώτα δεν το αποδεχτεί η οικογένειά του;
Σημαντικός, επίσης, είναι και ο ρόλος των δασκάλων που όπως έχουμε ξανά αναφέρει, στην τρυφερή ηλικία του δημοτικού δεν είναι μόνο η μετάδοση αποστειρωμένων γνώσεων στα παιδιά, αλλά στο να δημιουργούν σωστούς ανθρώπους που να έχουν ηθική και συναίσθημα.
Είναι πιο σημαντικό ένα 12χρονο παιδί της Έκτης Δημοτικού να μπορεί να αποδεχτεί την διαφορετικότητα και να αγαπήσει ένα συνομήλικό του με ιδιαιτερότητα, παρά να γνωρίζει κλάσματα, συμμιγείς αριθμούς και απλή μέθοδο των τριών. Ο ρόλος, λοιπόν, των δασκάλων είναι η παροχή γνώσεων, αλλά επεκτείνεται ευρύτερα σε αυτό που ονομάζουμε ανθρωπισμός.
Η κοινωνία μας σήμερα είναι σκληρή, κριτική πολλές φορές, μια κοινωνία ατομικισμού και ναρκισσισμού, και ίσως, πολλές φορές ενάντια στο χριστιανισμό και ανθρώπινο ιδεώδες στην ουσία του.
Να μην την κάνουμε χειρότερη! Να μάθουμε στα παιδιά μας να γίνουν πρώτα άνθρωποι και μετά επιστήμονες. Μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούμε να αισθανθούμε αυτό που ονομάζουμε μέθεξη. Ακόμη και το κράτος μπορεί να προσφέρει κάποια κίνητρα, ώστε να προσλαμβάνουν είτε στον ιδιωτικό, είτε στον δημόσιο τομέα άτομα με ειδικές ανάγκες. Να παρέχεται όχι μόνο η ιατρική, αλλά και η ψυχολογική στήριξη με στόχο την υγεία τους στο μέγιστο βαθμό, αλλά και την παροχή και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους.
Να εξασφαλίσουμε την ισότιμη αντιμετώπιση των ανθρώπων αυτών, και να μη θεωρούμε την ιδιαιτερότητα ως στίγμα.
Δεν είμαστε Θεοί, είμαστε άνθρωποι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού και αν η Αγία Γραφή μας αγγίζει , έστω και λίγο μπορούμε να φτάσουμε στη θέωση.
