Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Το σύμπαν έχει τη σπάνια και ενίοτε μεταφυσική ιδιότητα να σε… προσγειώνει ανώμαλα. Να σε εκθέτει. Να σε αναγκάζει να δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς τη ντροπή.
Ο Κώστας Σημίτης και οι διαχρονικοί… υμνητές του, είχαν μια ανεξήγητη αποστροφή για τα εθνικά χρώματα. Για τη σημαία. Στη δική τους κοσμοθεωρία, η αγάπη για την πατρίδα, ο συναισθηματικός πατριωτισμός, παρέπεμπε σε άκρα και γραφικότητες, ενώ εκείνοι τοποθετούσαν βολικά τον εαυτό τους στην πλευρά του ρεαλισμού.
Η εποχή Σημίτη, σκοτεινή και μοιραία για το εθνικό μέλλον, εκτός από τα οικονομικά σκάνδαλα και τη διαφθορά που τη χαρακτήρισαν, συνδέθηκε και με εθνικές υποχωρήσεις. Ατιμώσεις και ντροπές. Από την τραγωδία των Ιμίων, τη… σημαία που πήρε ο αέρας εκείνο το βράδυ, την παράδοση Οτσαλάν, το γκριζάρισμα του Αιγαίου, το αυτο-υπονομευτικό Ελσίνκι.
Πριν από μερικές μέρες, ο Κώστας Σημίτης πήρε… πληρωμένη απάντηση από τον Κώστα Καραμανλή, για την αποκρουστική προσπάθειά του να ξαναγράψει την Ιστορία, ψευδώς και υπέρ του. Η περήφανη στάση του Νίκου Δένδια δίπλα στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, και το κύμα εθνικής αξιοπρέπειας που κινητοποίησε, λειτούργησαν ως χαριστική βολή για τους υμνωδούς του ενδοτισμού.
Είναι λες και ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών βρήκε τη… σημαία που έχασε ο Κώστας Σημίτης στα Ίμια.
