Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η γενναιότητα της συγγνώμης αποτελεί συστημικό εργαλείο για την κλινική ψυχολογία, προκειμένου να βοηθήσει έναν άνθρωπο να απαλλαγεί από τοξικά στοιχεία του χαρακτήρα και της διαδρομής του. Να τον διευκολύνει να περάσει απέναντι, γυρίζοντας σελίδα σε όσα τον κρατούν εγκλωβισμένο στο χθες.
Στην πολιτική, η συγκεκριμένη αρετή σπανίζει πολύ περισσότερο από τους… κανονικούς ανθρώπους. Πολιτικοί που διατελούν σε κεντρικά, υψηλά αξιώματα, δυσκολεύονται να αφήσουν στην ψύχραιμη κρίση της Ιστορίας την αποτίμηση της διαδρομής του. Ακόμη περισσότερο δυσκολεύονται να απολογηθούν για τις υστερήσεις τους. Επιχειρούν να γράψουν… διαφορετικά την πραγματικότητα, αδιαφορώντας για τη νοημοσύνη της κοινωνίας αλλά και της Ιστορίας.
Με αφορμή όσα υποστήριξε προ ημερών ο Κώστας Σημίτης για τους χειρισμούς των κυβερνήσεών του στα εθνικά θέματα, με επίκεντρο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και την απάντηση της αξιοπρέπειας, που εισέπραξε από τον Κώστα Καραμανλή, ο διάδοχος του Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μας θύμισε ότι είναι, πολιτικά, φτιαγμένος από… προβληματικό υλικό.
Ανήκει στην άλλη πλευρά της ζωής. Σε εκείνους που αρνούνται να παραδεχτούν τα λάθη τους, αρνούνται να ζητήσουν συγγνώμη, αρνούνται να επιτρέψουν στην κοινωνία και την Ιστορία να τους κρίνουν. Απολύτως φυσιολογικά το 2004 επέλεξε την ταπεινωτική φυγή πριν από τις εκλογές, αντί για την ατίμωση μιας ιστορικής συντριβής απέναντι στον Κώστα Καραμανλή.
Η διαδρομή του Κώστα Σημίτη στην πρωθυπουργία, συνδέθηκε και ταυτίστηκε γονιδιακά με σκάνδαλα και εθνικές υποχωρήσεις. Το μοιραίο αποτύπωμα αμφότερων το πληρώνει ακριβά η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική χρεοκοπία του 2010, στα χέρια και με την υπογραφή του τελευταίου των Παπανδρέου, και με την εθνική υποτέλεια που χαρακτήρισε την εξωτερική πολιτική του, ειδικά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Εθνικό ατύχημα. Αυτό ήταν ο Κώστας Σημίτης για τη νεώτερη Ελλάδα. Η χαρισματική Μαλβίνα Κάραλη είχε διαγνώσει εγκαίρως τις μοιραίες συνέπειες που θα είχε για τη χώρα. Και το πλήρωσε…
