Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Κάποια θέματα τα έχει λύσει προ πολλού η ζωή, στηριζόμενη, μεταξύ άλλων, και στην Ιστορία. Για παράδειγμα, ο Κώστας Σημίτης υπήρξε από τους πλέον αντιπαθείς πρωθυπουργούς που πέρασαν από τη χώρα. Αν εξαιρέσει κανείς τα… καλοταϊσμένα “ορφανά” που ανδρώθηκαν επί ημερών του, δύσκολα θα συναντήσεις στον δρόμο άνθρωπο να σου μιλήσει με καλά λόγια, για τον πολιτικό επί πρωθυπουργίας του οποίου ζήσαμε τη σύγχρονη λεηλασία της Ελλάδας.
Ο Κώστας Καραμανλής από την άλλη, υπήρξε διαχρονικά συμπαθής ακόμη και σε πολίτες πέραν των ιδεολογικών συνόρων της Κεντροδεξιάς. Ανθρώπινος, προσιτός και με την πρόσθετη “ιδιότητα” του πατριώτη. Που αγάπησε την Ελλάδα, δεν εκχώρησε κυριαρχικά δικαιώματα, δεν υπέκυψε σε πιέσεις, και φυσικά… το πλήρωσε.
Δυο πολιτικοί, δυο διαδρομές, δυο διαφορετικοί κόσμοι. Με διαφορετική αισθητική ηθικής και εθνικής ευθύνης. Πλασμένοι από διαφορετικό υλικό. Καθόλου απρόσμενα, τα “ορφανά” της εποχής Σημίτη, αλλά και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, μέχρι και σήμερα υποκύπτουν στις… ψυχολογικές εκκρεμότητές τους απέναντι στον Κώστα Καραμανλή. Δεν αντέχεται η ταπείνωση του 2004, τότε που ο Κώστας Σημίτης αναγκάστηκε να το… βάλει στα πόδια, για να μην ηττηθεί βαριά στις εκλογές από τον Κώστα Καραμανλή ο ίδιος, αλλά ο τελευταίος των Παπανδρέου, ο Γιώργος, με το… θαμπό δαχτυλίδι.
Προ ημερών, ο Κώστας Σημίτης επανήλθε, σε μια προσπάθεια να γράψει διαφορετικά την Ιστορία. Να την αλλοιώσει. Με επίκεντρο το Ελσίνκι και συνολικά τα ελληνοτουρκικά. Εκείνος, επί ημερών του οποίου, ο… αέρας πήρε τη σημαία στα Ίμια. Το Αιγαίο βάφτηκε γκρι. Και η Τουρκία είδε να της αναγνωρίζονται “δικαιώματα”, που μέχρι και σήμερα επιτρέπουν στην ηγεσία της γείτονος χώρας να… παίζει με το διεθνές Δίκαιο.
Ο Κώστας Σημίτης έβαλε ευθέως κατά του Κώστα Καραμανλή. Και, σε μια σπάνια δημόσια παρέμβασή του, ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ελλάδας εκτός Μνημονίων, και με πλατιά κοινωνική πλειοψηφία που δεν ξαναέφτασε έκτοτε στις κάλπες, έβγαλε στη σέντρα τον Κώστα Σημίτη. Παραδίδοντάς τον στην οργή της Ιστορίας, αλλά και των Ελλήνων.
Η απάντηση της εθνικής αξιοπρέπειας, στην… εθνική υποτέλεια.
ΥΓ:
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Καραμανλής έκανε την ακόλουθη δήλωση:
Συνεχίζει ο κ. Σημίτης να γράφει για τη λεγόμενη «επιτυχία» του Ελσίνκι. Έχω πάντα επιφυλάξεις ως προς το κατά πόσο αυτές οι δημόσιες τοποθετήσεις διευκολύνουν τον χειρισμό κρίσιμων εθνικών θεμάτων και, μάλιστα, σε μια δύσκολη φάση τους που είναι τώρα σε εξέλιξη. Όμως, η εμμονή και η συνεχής επανάληψη επιβάλλουν να ειπωθούν τελικά κάποια πράγματα, για λόγους ιστορικής ακρίβειας. Και αφού παραβλέψω την αναφορά σε μια συνάντηση που δεν έγινε ποτέ με αυτήν τη σύνθεση και με αυτό το περιεχόμενο.
Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: η δήθεν «επιτυχημένη» στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων, στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! Από τα Ίμια μέχρι το Ελσίνκι, η κυβέρνηση Σημίτη ζητούσε ουσιαστικά από ΗΠΑ και Ευρωπαίους εταίρους να ωθήσουν την Τουρκία να προσφύγει στη Χάγη εναντίον μας για τα Ίμια και τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες». Φρόντιζε να συμπεριληφθούν αντίστοιχες προβλέψεις στα επίσημα Ευρωπαϊκά κείμενα. Δεν έχει ξανασυμβεί κράτος, και μάλιστα Ευρωπαϊκό, να ζητά από όλον τον κόσμο να θέσει τρίτο κράτος σε δικαστική αμφισβήτηση την εδαφική του ακεραιότητα! Με τη συμφωνία της Μαδρίτης τον Ιούλιο 1997, έγινε και ένα ακόμα σοβαρό ολίσθημα. Αναγνώρισε ότι η Τουρκία έχει νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία και ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να ασκήσει μονομερώς κανένα δικαίωμά της! Προφανώς ούτε το μονομερές δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, όπως ρητά προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο για όλες τις χώρες.
Το 1999 με το Ελσίνκι, η ΕΕ ως Πόντιος Πιλάτος θα προωθούσε την προσφυγή της Τουρκίας στη Χάγη εναντίον μας για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα», μέχρι τα τέλη του 2004! Όχι μόνο για την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ που είναι η μόνη διαφορά που αναγνωρίζουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974. Και όχι από κοινού με την Ελλάδα με συνυποσχετικό. Μονομερώς! Δηλαδή, η Τουρκία θα προσδιόριζε μόνη της τα επίδικα θέματα. Και, καθώς η Ελλάδα αποδεχόταν ακόμα τότε την υποχρεωτική δικαιοδοσία της Χάγης, δεν θα είχε επιλογή. Αυτομάτως αποδεχόταν το άνευ προηγουμένου: ότι εδάφη της, κυριαρχία της και ό,τι άλλο θεωρούσε η Τουρκία «συναφές» θα ετίθεντο υπό δικαστική αίρεση. Και, ενώ στο Ελσίνκι η Τουρκία κέρδιζε αυτό που διακαώς επεδίωκε επί 36 χρόνια, δηλαδή τον χαρακτηρισμό της ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ, η Ελλάδα δεν φρόντισε να λάβει ως αντάλλαγμα ούτε καν τα αυτονόητα: την άρση του casus belli και τον έμπρακτο σεβασμό από την Άγκυρα του διεθνούς δικαίου στο σύνολό του, ιδίως δε του Δικαίου της Θάλασσας. Αντιθέτως, θέταμε οι ίδιοι την εδαφική μας ακεραιότητα υπό επανεξέταση.
Στο άρθρο του κ. Σημίτη αναφέρεται μάλιστα ότι διαφορά μας προς επίλυση με την Τουρκία δεν είναι μόνον η υφαλοκρηπίδα, αλλά και τα χωρικά μας ύδατα! Από πότε; Και μας εγκαλεί ότι τάχα δεν αξιοποιήσαμε το Ελσίνκι, για να «επιλύσουμε» και αυτό το ζήτημα! Φαίνεται, γι αυτό η κυβέρνηση Σημίτη διαπραγματευόταν με την Τουρκία αποκλειστικά το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.! Για να «επιλύσει» το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας – που το Ελσίνκι έκανε πακέτο με όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις – με τρόπο αποδεκτό από την Τουρκία!
Το Δεκέμβριο 2004, όταν κρινόταν η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας στις Βρυξέλλες, η δική μας προτεραιότητα ήταν πράγματι η απεμπλοκή μας από το τετελεσμένο του Ελσίνκι. Πίστευα και πιστεύω ότι, πέραν της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, τίποτε άλλο από όσα θέτει η Τουρκία δεν μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευση ή δικαστική αίρεση. Το προηγούμενο του Ελσίνκι ήταν πλέον πραγματικότητα, αλλά έπρεπε να αποδυναμωθεί. Προσθέσαμε τη διατύπωση ότι στη Χάγη θα πάμε «εφόσον απαιτείται», για να αποφύγουμε να συρθούμε για θέματα που δεν υφίστανται. Διαμορφώσαμε μία νέα στρατηγική που μετέτρεπε τα προβλήματα με την Τουρκία από ελληνο-τουρκικά σε Ευρω-τουρκικά. Η ΕΕ, από το να παραπέμπει την εδαφική μας ακεραιότητα στη Χάγη, γεγονός αδιανόητο, επόπτευε πλέον η ίδια και με τη δική μας ενεργό συμμετοχή τη συμμόρφωση της Τουρκίας με τις σχέσεις καλής γειτονίας και το Διεθνές Δίκαιο, ως προαπαιτούμενο της ενταξιακής διαδικασίας (Διαπραγματευτικό Πλαίσιο με την Τουρκία, Οκτώβριος 2005).
Πρόσθετη απόδειξη των κινδύνων που περιέκλειε το Ελσίνκι είναι ότι αυτό ενταφιάστηκε και τυπικά τον Ιανουάριο 2015, από την κυβέρνηση Σαμαρά. Με δήλωση που κατέθεσε ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Ευ. Βενιζέλος στα Ηνωμένα Έθνη, η χώρα μας δεν αναγνωρίζει την υποχρεωτική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης για θέματα εδαφικής μας κυριαρχίας, συμπεριλαμβανομένων των χωρικών μας υδάτων.
Είναι πράγματι αληθές ότι έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις με τον κ. Σημίτη και όσους συμμερίζονται τις απόψεις του. Για εμάς τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Δεν διαπραγματευόμαστε εθνική κυριαρχία και δεν την θέτουμε στην κρίση κανενός. Μοναδικό θέμα προς επίλυση με την Τουρκία: η υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Διαφορετικές αντιλήψεις θα με βρίσκουν πάντα αντίθετο.
