Της Ελένης Κωστοπούλου
Το πιο εύθραυστο αγαθό που μας έχει προσφερθεί είναι αυτό της υγείας μας. Χιλιάδες τηλεοπτικές εκπομπές την ημέρα, χιλιάδες άρθρα στο διαδίκτυο και στις εφημερίδες ασχολούνται άμεσα ή έμμεσα με το πολυτιμότερο αγαθό. Όπως έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο η έννοια της ευχής για υγεία έχει αποκτήσει πλέον πρακτικό χαρακτήρα. Όλοι μας με τον άλφα ή βήτα τρόπο ασχολούμαστε αναγκαστικά με την υγεία μας και κανένας από εμάς, πλέον, δεν μπορεί να πει ότι η αίσθηση του φόβου είτε για τον ίδιο είτε για τους οικείους του δεν τον διακατέχει.
Γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό, βοηθητικό προσωπικό, φάρμακα, άυλες συνταγογραφήσεις, νοσοκομείο, Κέντρο Υγείας, Ιδιωτικά Ιατρεία, Φαρμακεία είναι οι πρεσβευτές για μια καλή υγεία.
Στόχος όλων αποτελεί η μη ταλαιπωρία σε ατομικό αλλά και σε οικογενειακό επίπεδο. Ένας διαρκής αγώνας, λοιπόν, για την απόκτηση του πολυτιμότερου αγαθού.
Το τελευταίο διάστημα με αφορμή τον κορονοϊό γράφονται πολλά τα οποία όμως εμπεριέχονται σε μερικές γνωστές λέξεις και φράσεις που και αυτές πρέπει να αποκτήσουν πρακτικό νόημα. Η πρόληψη, η άθληση, η σωστή διατροφή, η αποφυγή βλαβερών χημικών και φυσικών ουσιών είναι μερικές από τις έννοιες που αναλύονται σε εκπομπές και άρθρα. Ποιοι όμως έχουν την ευθύνη για το κοινό αγαθό της υγείας;
Αρχικά η πολιτεία και το πολιτικό σύστημα, το οποίο πρέπει να οργανώνεται θεσμοθετώντας υπηρεσίες και πρακτικές που θα βοηθούν έμπρακτα, δίνοντας στην υγεία τον πρώτιστο ρόλο.
Η οικογένεια είναι ένας δεύτερος πυλώνας που πρέπει να βοηθά τα μέλη της στο θέμα της υγείας. Θα λέγαμε ότι καλό είναι τα παιδιά να μαθαίνουν ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, αλλά πρώτιστα πρέπει να διδάσκονται κανόνες ορθής υγιεινής πρακτικής.
Ο ρόλος του σχολείου, επίσης, είναι καταλυτικός. Άραγε, μήπως θα έπρεπε να επανέλθει το μάθημα της υγιεινής ως αυτόνομο; Και ας “κλέψει” κάποιες ώρες διδασκαλίας από άλλα μαθήματα. Μήπως, επίσης, το σχολείο να υιοθετήσει πρακτικές ανοίγματος προς ανθρώπους της υγείας; Δεν θα ήταν καλό κάθε σχολείο να συνεργαζόταν με ένα γιατρό η με ένα νοσηλευτή, έτσι ώστε να έρχονται σε επαφή με δασκάλους, γονείς, μαθητές και να ενημερώνονται για θέματα υγείας; Γιατί αυτό να μην υπάρχει σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης; Είναι προτιμότερο, λοιπόν, κάποιος να ξέρει πρόσθεση, αφαίρεση, κλάσματα, από το να είναι υγιής;
Κλείνοντας, αφήσαμε το ρόλο του διαδικτύου. Εδώ, δυστυχώς, συναντάμε δυσνόητες σελίδες ειδικές για εξειδικευμένους ή για “ψαγμένους” σε θέματα υγείας.
Δεν γνωρίζουν όλοι τα πάντα. Δεν γνωρίζουμε γενικά για τους ορθούς τρόπους επίτευξης.
