Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Δυστυχώς, βρισκόμαστε στην πιο δύσκολη φάση του πολέμου με την πανδημία. Ακόμη και οι πιο απαισιόδοξες προβλέψεις έχουν πέσει έξω, και τα πράγματα μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν. Ήδη μετράμε χιλιάδες νεκρούς, οι εντατικές έχουν γεμίσει και το Εθνικό Σύστημα Υγείας δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε.
Για όσους κραυγάζουν και είναι στα κάγκελα «δείχνοντας» την κυβέρνηση, θα τους συνιστούσα ψυχραιμία. Σε έναν πόλεμο, όπως αυτός που διεξάγεται εδώ και έναν χρόνο, με έναν ύπουλο και ευέλικτο –όπως φαίνεται– εχθρό, όπως είναι ο κορονοϊός, τίποτε από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα δεν ισχύει.
Η μάχη σε πολλές των περιπτώσεων είναι και δύσκολη και άνιση.
Το να «δείχνεις» την κυβέρνηση είναι ο εύκολος δρόμος. Το να ποντάρεις στη φθορά της από τις επιπτώσεις της πανδημίας είναι και αυτό εύκολο. Ηθικό; Θα έλεγα όχι. Αλλά, ως γνωστόν, στον πόλεμο και στον έρωτα η ηθική πάνε περίπατο, όπως έχουν επισημάνει εδώ και καιρό σοφότεροι εμού.
Αλλά στον πόλεμο, εκτός από την ανηθικότητα, υπάρχει ακόμη μία λέξη: Η ανακωχή. Και είναι καιρός τα κόμματα να την αναζητήσουν, αφού το να επιδιώκουμε ειρήνη μεταξύ τους μάλλον είναι όνειρο απατηλό.
Αντί, λοιπόν, κυβέρνηση και κόμματα να ανταλλάσσουν βαρείς χαρακτηρισμούς, έστω και αυτήν την ώρα, χρήσιμο για τον τόπο θα ήταν να κατεβάσουν τους τόνους και να βάλουν στα θηκάρια τα μαχαίρια.
Για λίγο καιρό, ας ανασάνουν. Και ξανά προς τη δόξα της σύγκρουσης θα τραβήξουν.
Το γράφουμε αυτό διότι, κάθε μέρα που περνά, με θλίψη διαπιστώνουμε ότι η κατάσταση ξεφεύγει, λες και ζούμε μια φυσιολογική περίοδο και όχι μια πανδημία, που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά όλον τον κόσμο.
Όσοι αυτήν την περίοδο σπέρνουν μίσος, ένταση και διχόνοια, για να εισπράξουν μικρο-κομματικά και πρόσκαιρα οφέλη, θα το πληρώσουν. Διότι μια κοινωνία σε κρίση ξεσπά στο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Είναι κάτι που το βιώσαμε και στην περίοδο των μνημονίων.
Δεν είμαστε και πολύ αισιόδοξοι ότι η έκκλησή μας θα εισακουστεί από τους κομματικούς στρατούς. Αλλά έχουμε το χρέος να το καταγράψουμε. Στον ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν σαν να μην έχουν μπορέσει να συνηθίσουν την ιδέα ότι έχασαν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς με κάθε τρόπο και μέσο.
Απέκτησαν καθεστωτικές συμπεριφορές και νοοτροπίες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Αντί να αξιοποιήσουν τον χρόνο που τους έδωσε ο ελληνικός λαός για να ανασυνταχθούν, συνεχίζουν να κάνουν αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Έχουν χαράξει μια στρατηγική πλειοδοσίας σε ό,τι κάνει η κυβέρνηση. Ένα δίνει, 20 ζητάνε. Δύο κάνει, 200 θέλουν. Αλλά αυτή η τσάμπα πλειοδοσία δεν οδηγεί σε τίποτε καλό.
Από την άλλη, η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει τα λάθη. Να λέει λιγότερα και να πράττει περισσότερα. Και, το κυριότερο, να καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αλλάξει τροπάρι.
Για αυτό και χρειάζεται να μιλά στους πολίτες με απλή και κατανοητή γλώσσα. Και η γλώσσα αυτή είναι μόνο της αλήθειας. Ακόμη και όταν είναι δυσάρεστη.
Κατανοούμε ότι σε πολλές των περιπτώσεων κάτι τέτοιο έχει κόστος. Αλλά μόνο έτσι χτίζεται η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Στο κάτω-κάτω αυτό είναι το διακύβευμα.
Αλλιώς, ας γίνουν ο δεξιός ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και αυτό μια επιλογή…
