Του Νίκου Φυλάγγελου
Αυτές οι μικρές ψυχές, είναι το μέλλον κάθε κοινωνίας. Τα παιδιά. Που έχουν μια ζωή να γεμίσουν. Μια καρδιά να ζεστάνουν. Ένα χαμόγελο να ζωγραφίσουν. Όχι μονάχα για τη δική τους ζωή. Για την κοινωνία μας. Για την πρόοδο της ανθρωπότητας.
Σε εποχές αβεβαιότητας, ανασφάλειας και διάλυσης των οικογενειακών δομών, τα παιδιά χωρισμένων γονέων μεγαλώνουν σε δυσμενέστερο περιβάλλον σε σχέση με τις γενιές που προηγήθηκαν. Άλλες χώρες, προοδευτικές και σύγχρονες, κατανόησαν εγκαίρως ότι, ένα διαζύγιο δεν μπορεί να έχει θύμα το παιδί. Δεν μπορεί να το καταδικάζει να ζει “ορφανό” από τον έναν γονέα του. Δεν μπορεί να γεμίζει την ψυχή του με σκιές και δάκρυα.
Οι χώρες αυτές, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία και άλλες ευρωπαϊκές, νομοθέτησαν τη Συνεπιμέλεια. Να μεγαλώνουν τα παιδιά και με τους δυο γονείς. Να μην στερούνται τον ένα. Να έχουν ίσο χρόνο ανατροφής. Και με τους δυο γονείς. Να έχουν εναλλασσόμενη κατοικία. Και με τους δυο γονείς.
Αυτή είναι η έννοια της Συνεπιμέλειας, όπως ισχύει στα προηγμένα κράτη. Όχι στην Ελλάδα. Όχι στην τριτοκοσμική Ελλάδα, που και με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου, συνεχίζει να αρνείται τη Συνεπιμέλεια. Η έννοια της από κοινού άσκησης της γονικής μέριμνας, ισχύει ήδη. Στα περισσότερα συναινετικά διαζύγια, την έχουν συμφωνήσει οι χωρισμένοι γονείς. Δεν σημαίνει ωστόσο τίποτα στην πράξη. Η επιμέλεια, είναι η νομική έννοια που κάνει τη διαφορά. Που έχει σημασία. Και η Ελλάδα συνεχίζεται να αρνείται τη Συνεπιμέλεια. Να απαγορεύει τη Συνεπιμέλεια. Να παραμένει τριτοκοσμική χώρα, απέναντι στην πρόοδο και την εξέλιξη.
Ένα νομοσχέδιο που καταδικάζει τα παιδιά να μεγαλώνουν “ορφανά” από τον έναν γονέα. Ένα νομοσχέδιο που συνεχίζει να “μαυρίζει” τις παιδικές ψυχές. Ένα νομοσχέδιο που στερεί από τα παιδιά το δικαίωμα να αγκαλιάζουν για καληνύχτα τον ένα γονέα τους.
