Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς
Ο Σταύρος Τ δεν «γεννήθηκε 17 Νοέμβρη» αλλά εκπροσωπούσε ό,τι συμβόλιζε εκείνη η μέρα. Βασανίστηκε όσο λίγοι. Δεν μιλούσε ποτέ γι’ αυτό. Ηταν εξαιρετικός στη δουλειά του. Υπερασπιζόταν τους αδύναμους, τους αδικημένους και έδινε μάχες για ένα κράτος δικαίου. Χωρίς κομματικές παρωπίδες. Εφυγε από τη ζωή πριν από μερικά χρόνια, αλλά άφησε στέρεη κληρονομιά.
Ο Γιώργος Π επίσης δεν «γεννήθηκε 17 Νοέμβρη», αλλά ήταν εκεί, είχε στήσει το ιατρείο που περιέθαλπε τις ταραγμένες εκείνες ημέρες τους τραυματίες από τα επεισόδια. Σήμερα είναι μια γνώριμη φυσιογνωμία στις τηλεοπτικές μας οθόνες γιατί καταξιώθηκε, με το σπαθί του, στον τομέα του σε παγκόσμιο επίπεδο. Και αυτός ωστόσο δεν μιλάει ποτέ για «τότε».
Τους θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους για τη σεμνότητα και την ωριμότητά τους. Εξελίχθηκαν επαγγελματικά, χωρίς όμως να προδώσουν τις αρχές και τα ιδανικά τους. Κουβαλούσαν και κουβαλούν μέσα τους όλες τις εμπειρίες που πέρασαν χωρίς να έχουν κολλήσει στο παρελθόν. Δεν έβαζαν τη «στολή» τους κάθε χρόνο για να «παρελάσουν». Δεν έκαναν καριέρα τον αδιαμφισβήτητο ηρωισμό τους. Οχι πως δεν τους ενδιέφερε η πολιτική. Κάθε άλλο. Ηταν πάντοτε βαθύτατα πολιτικά όντα. Αιρετικά και με τσαγανό. Αλλά ποτέ οι πράξεις τού χθες δεν έγιναν άλλοθι για τον κυνισμό τού σήμερα.
Είναι πολλοί σαν αυτούς ανάμεσά μας, οι οποίοι κάνουν τη δια-φορά στον τομέα τους. Ενα κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν φοβούνται. Δεν τους τρόμαζε ο τραμπούκος που διέκοπτε το μάθημα για να κάνει μια κομματική ανακοίνωση. Ούτε ακόμη τους έσκιαζε η αφισοκόλληση προκηρύξεων με τα πρόσωπά τους επειδή τόλμησαν να πουν ή να κάνουν κάτι που δεν άρεσε. Είχαν κρυφτεί για μήνες στην πραγματική παρανομία. Ηξεραν τι θα πει αστυνομικό καθεστώς ή βασανιστήρια. Δεν έπαιρναν τη μαμά τους όταν τα έβρισκαν δύσκολα. Το δήθεν «επαναστατικό» παιχνίδι των επαγγελματιών μπαχαλάκηδων, το οποίο βασιζόταν στην ανοχή των φοβισμένων και φαύλων αρμοδίων, τους φαινόταν… χαζό.
Δυστυχώς, ελάχιστοι τέτοιοι άνθρωποι βρέθηκαν σε θέσεις ευθύνης, στα πανεπιστήμια ή στην πολιτική ζωή. Η κομματική καμαρίλα, οι ίντριγκες και οι συμβιβασμοί δεν ήταν του γούστου τους, όπως συχνά έλεγαν. Πρόσφεραν αθόρυβα εκεί όπου πίστευαν ότι θα κάνουν τη διαφορά. Και είμαι σίγουρος πως θα ήθελαν να καθίσουν να συζητήσουν με μερικά από τα παιδιά που έχουν πεισθεί ότι «γεννήθηκαν τη 17 Νοέμβρη». Και να τους μιλήσουν για τη «17 Νοέμβρη».
