Γράφει ο Τάσος Παππάς
Η συζήτηση στη Βουλή με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού και θέμα την ποιότητα της δημόσιας συζήτησης και της πολιτικής αντιπαράθεσης σχολιάστηκε θετικά από τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης. «Εφτασε ο κόμπος στο χτένι», «απειλείται η δημοκρατία», «το δημοκρατικό τόξο πρέπει να βάλει φρένο στον εκφυλισμό». Αυτά και άλλα πολλά κατατέθηκαν για να περιγράψουν την πρωτοφανή, όπως υποστηρίζουν διάφοροι, κατάσταση που επικρατεί με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη.
Και βεβαίως, ως όφειλαν, ενοχοποίησαν την αξιωματική αντιπολίτευση και το σύστημα που λένε ότι έχει στήσει στο Διαδίκτυο. Προφανώς τους είναι παντελώς αδιάφορο το γεγονός ότι για πρώτη φορά την περίοδο της Μεταπολίτευσης μια κυβέρνηση έχει τόσο στενές σχέσεις με τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης και με ιστοσελίδες που διακρίνονται στο άθλημα της συκοφάντησης. Είναι όμως όντως πρωτοφανής η κατάσταση που ζούμε; Δυστυχώς δεν είναι
Κι αν οι νέοι σε ηλικία άνθρωποι μπορεί να έχουν εκπλαγεί με το επίπεδο της δημόσιας συζήτησης όπως την οργανώνουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης, οι μεγαλύτεροι που δεν έχουν φυλακίσει τη μνήμη τους στο κρατητήριο της πολιτικής τύφλωσης, θυμούνται ότι πολύ συχνά στο παρελθόν είχαμε ανάλογης… ποιότητας αντιπαραθέσεις. Και τότε «είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι» και τότε «απειλήθηκε η δημοκρατία» και τότε έγιναν εκκλήσεις για συναίνεση και τότε υπήρχε σιχασιά για το επίπεδο της σύγκρουσης και τότε εκφράστηκε η ευχή «ποτέ πια ξανά». Και ύστερα από λίγο ήρθε ένα νέο περιστατικό για να κατεδαφίσει το σαθρό, όπως αποδείχτηκε, οικοδόμημα, που υποτίθεται ότι όλοι μαζί είχαμε χτίσει προκειμένου να στεγάσουμε τις προσδοκίες μας για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα μέλλον που δεν θα είναι μεσίστιο.
Και το χειρότερο; Μερικοί απ’ αυτούς (κυβερνήσεις, κόμματα, πρόσωπα) που είχαν αγανακτήσει στις προηγούμενες φάσεις γιατί ήταν θύματα ανοίκειων επιθέσεων, έγιναν θύτες χρησιμοποιώντας εναντίον των αντιπάλων τους όλες τις πρακτικές που είχαν αποδοκιμάσει. Οπότε καμία έκπληξη, κανένας αιφνιδιασμός.
Ας θυμηθούμε ορισμένα… πρωτοφανή γεγονότα που προηγήθηκαν του… πρωτοφανούς γεγονότος που ζούμε σήμερα:
■ Ο μεθύστακας και ερωτύλος Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο κρυφός αρχηγός της «17 Νοέμβρη». Η πασοκική «17 Νοέμβρη» πίσω από την πολιτική δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο δον Κορλεόνε. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν συνεργάτης των Γερμανών στην Κατοχή και είχε ερωμένη στη Θεσσαλονίκη. Ο Χαρίλαος Φλωράκης είχε κότερο. Ο Κώστας Σημίτης λειτούργησε προδοτικά στην κρίση των Ιμίων. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν η Ντόλι.
Ο Γιώργος Παπανδρέου υπογράφοντας το 1ο Μνημόνιο έγινε Κουίσλινγκ. Ο εθνομηδενιστής Τσίπρας πούλησε τη Μακεδονία για να πάρει τις συντάξεις, προστατεύει τις ένοπλες συνιστώσες του κόμματός του, χρηματοδοτείται από τον Μαδούρο, έχει στην κατοχή του βίλες, ο πατέρας του συνεργάστηκε με τη χούντα, η κυβέρνησή του σκότωσε 100 ανθρώπους στο Μάτι. Οσοι υπογράφουν κείμενα (και είναι χιλιάδες) υπέρ του αιτήματος του απεργού πείνας Δ. Κουφοντίνα είναι οπαδοί της τρομοκρατίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ύποπτος για διασυνδέσεις με κυκλώματα παιδεραστών.
Ολα αυτά και πολλά άλλα εξίσου ανατριχιαστικά εκτοξεύθηκαν από κυβερνήσεις, κόμματα και φιλικά τους μέσα ενημέρωσης εναντίον πρωθυπουργών, πολιτικών αρχηγών και γενικώς προσώπων με εκτόπισμα στη δημόσια ζωή. Οι άθλιοι ισχυρισμοί όταν έρχονται σε επαφή με την πραγματικότητα σαρώνονται. Ωστόσο, οι δράστες δεν τους αποσύρουν. Για λίγο καιρό λουφάζουν και επιστρέφουν δριμύτεροι.
Από μερικούς δεν λείπει η ευφυΐα. Το μίσος τους όμως την έχει εξουδετερώσει. Φροντίζουν με κάθε ευκαιρία να επαναφέρουν τα εμέσματά τους στην επικαιρότητα για να πλήξουν τους εχθρούς τους, αδιαφορώντας αν έτσι δηλητηριάζουν την πολιτική ατμόσφαιρα. Εκπαιδεύουν τους πολίτες σε λογικές εξόντωσης του «επικίνδυνου άλλου» με κάθε μέσο. Φανατίζουν τους οπαδούς τους παρουσιάζοντας τους αντιπάλους τους σαν ξένα σώματα, σαν αποσυνάγωγους, σαν μειοδότες, σαν ανήθικους. Είναι κυνικοί και δεν το κρύβουν: «Ενσταλάζουν στην ίδια τη δημοκρατία την περιφρόνηση του νόμου και του θεσμού, που επιτρέπουν και προστατεύουν την κριτική, ακριβώς υπερβαίνοντάς την, και όχι μόνον υπερβαίνοντάς την αλλά και κατηγορώντας την ότι υποκρύπτει κακοήθεις προθέσεις από μέρους των δήθεν “εχθρών” του λαού, του οποίου υπερασπιστές είναι δήθεν μόνο οι ίδιοι» (Φρεντερίκ Βομς «Οι χρόνιες παθήσεις της δημοκρατίας», σελ. 162 εκδόσεις Πόλις). Αυτοί, πράγματι, είναι απειλή για τη δημοκρατία.
Και δυστυχώς δεν είναι λίγοι. Και δυστυχώς βρίσκουν βήμα για να ξεράσουν τις πυώδεις ρεκλάμες τους. Και δυστυχώς κάποιοι απ’ αυτούς επιβραβεύονται με τη λαϊκή ψήφο. Πού ποντάρουν και συνεχίζουν το… θεάρεστο έργο τους; Στη γενικευμένη αδιαφορία για την πολιτική, τα κόμματα, τους θεσμούς. Στην εμπέδωση της βιτριολικής αντίληψης ότι όλοι ίδιοι είναι. Δυστυχώς το κριτικό πνεύμα θεωρείται κάτι σαν πολυτέλεια. Και, ως γνωστόν, το κριτικό πνεύμα, όταν δεν ασκείται, ατροφεί. Οπότε βρίσκουν και κάνουν τα τσακάλια του κυνισμού.
Ανάγωγα
Τελικώς ας αποφασίσει ο Δ. Λιγνάδης μια υπερασπιστική γραμμή. Τη μια μέρα έχουμε σύγκρουση επιχειρηματικών συμφερόντων, την άλλη πολιτική σκευωρία που έχει στόχο τη Μενδώνη, την επομένη μεθοδευμένες ενέργειες από τον «μέτριο ηθοποιό» (δικός του ο χαρακτηρισμός) Σπύρο Μπιμπίλα, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών και τους δικηγόρους των θυμάτων. Μπερδευτήκατε; Και εμείς.
