Της Ελένης Κωστοπούλου
Ζούμε σε μια εποχή υπερέντασης, νεύρων και αναστάτωσης. Ο εγκλεισμός μας καθώς και ο βομβαρδισμός πληροφοριών που δεχόμαστε σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία και το αβέβαιο ψυχικό και οικονομικό μέλλον μας, μάς έχει φέρει στα όριά μας.
Επιπλέον, η σωρεία καταγγελιών για παρενοχλήσεις κάθε τύπου μας έχει βάλει σε σκέψεις. Όλα τα παραπάνω έχουν ως κοινό παρονομαστή τη λέξη ελευθερία. Ελευθερία στη σκέψη. Ελευθερία στην έκφραση, στην οικονομική ελευθερία, ελευθερία σώματος και πνεύματος.
Αν κάποιος ψάξει να βρει αντίθετες λέξεις της ελευθερίας θα λέγαμε, ότι αυτές είναι η πλήρης ασυδοσία και ο πλήρης εγκλωβισμός.
Η λέξη ελευθερία μοιάζει με το ph, όπου ένα ουδέτερο ph, όπως αυτό του νερού είναι η ζωή, ενώ οι ακραίες του καταστάσεις (7,14) είναι δηλητηριώδεις και τοξικές.
Σήμερα, λοιπόν, υπάρχει από τη μία η ασύδοτη έκφραση προτάσεων και ιδεών από τον κυβερνοχώρο και τα ΜΜΕ σε ανθρώπους εγκλωβισμένους οι οποίοι, δύσκολα μπορούν να εκφραστούν και έτσι μοιραία δέχονται τα μηνύματα τα οποία, πολλές φορές είναι κατευθυνόμενα.
Για παράδειγμα, ένα απλό μέσον, μπορεί να καταστεί υποχείριο οικονομικών συμφερόντων, περνώντας ιδέες και αξίες των συμφερόντων αυτών και απαγορεύοντας την έκφραση υγειών απόψεων. Θα πει κανείς ότι αυτό ίσχυε πάντα. Τα ΜΜΕ και το ίντερνετ ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και ανθρώπους. Επομένως, ποια είναι η διαφορά του χτες και του σήμερα; Μήπως ζούμε και πάλι το ίδιο έργο;
Η απάντηση θα μπορούσε να είναι πλήρως θετική εάν σήμερα, ο μέσος άνθρωπος δεν ήταν τόσο ευάλωτος. Η ουσία, δηλαδή, είναι ότι ο νέος δεν έχει την προοπτική της εύρεσης εργασίας, τη δημιουργία οικογένειας και μιας καλής διαβίωσης την οποία δικαιούται. Ο μεσήλικας κάτω από τη “Δαμόκλειο σπάθη” των οικονομικών περιορισμών δεν μπορεί επαρκώς να βοηθήσει την οικογένειά του και ζει πάντα υπό το καθεστώς της αβεβαιότητας.
Ο ηλικιωμένος με τα όσα ακούει αποκτά άγχος και γίνεται μια στρεσογόνος κατάσταση για όλο τον οργανισμό και παρότι η επιστήμη της υγείας έχει προχωρήσει κινδυνεύει να νοσήσει λόγω των ψυχολογικών προβλημάτων που παρουσιάζονται.
Κοντά σε αυτά υπάρχουν οι πνευματικοί άνθρωποι οι οποίοι, αν μη τι άλλο, σήμερα οφείλουν να περάσουν μηνύματα αισιοδοξίας, είτε με το στίχο τους, τα κείμενά τους, τη μουσική τους, τη ζωγραφική τους και όλων των υπαρκτών μορφών πνευματικής δημιουργίας.
Σε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να δοθεί ο λόγος, είτε από τα ΜΜΕ είτε από το διαδίκτυο.
Τί βλέπουμε σήμερα; Μήπως βλέπουμε φιμωμένους και αποκλεισμένους ανθρώπους, που θα μπορούσαν να μας δώσουν αισιοδοξία, γνώσεις, αλλά και ενότητα; Τί φοβούνται και γιατί φοβούνται τόσο πολύ τα υποτιθέμενα δημοκρατικά μέσα ελεύθερης έκφρασης;
Ας δώσουμε το λόγο σε ανθρώπους που κάτι έχουν να μας πουν χωρίς ταμπέλες και παρωπίδες. Σήμερα, πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις. Η ελευθερία της έκφρασης θα οδηγήσει σιγά – σιγά σε αυτό που ονομάζουμε συνοχή. Μήπως όμως τελικά η επιδίωξη της παγκόσμιας άρχουσας τάξης είναι το “Διαίρει και βασίλευε”;
