Γράφει ο Τάσος Παππάς
Ολοι οι πρωθυπουργοί, ακόμη και εκείνοι που έχουν περάσει στην ιστορία για τον ισχυρό χαρακτήρα τους και για τον έλεγχο που ασκούσαν στους υφισταμένους τους, ήταν ανασφαλείς. Αλλος πολύ, άλλος λίγο. Οσο δημοφιλείς κι αν ήταν, φοβόντουσαν την υπονόμευση από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και φρόντιζαν να στήνουν μηχανισμούς παρακολούθησης, προκειμένου να αποτρέψουν φυγόκεντρες τάσεις ή οργανωμένες ανταρσίες. Δουλειά δύσκολη. Δεν μπορούσαν να την κάνουν μόνοι τους.
Την ανέθεταν σε ανθρώπους που εμπιστεύονταν απολύτως. Αυτοί αναλάμβαναν τη βρόμικη δουλειά για λογαριασμό του αφεντικού, αυτοί επιστρατεύονταν για να εξωραΐσουν πολιτικές επιλογές που συναντούσαν αντιστάσεις είτε στην κυβέρνηση, είτε στο κόμμα, είτε στην κοινωνία, αυτοί έβγαζαν το φίδι από την τρύπα και το σκότωναν πριν δαγκώσει τον αρχηγό και αυτοί την κακιά ώρα προσφέρονταν να θυσιαστούν για να μείνει στο απυρόβλητο ο επικεφαλής.
Πρέπει όμως να έχουν ορισμένα προσόντα. Να είναι οξυδερκείς, να έχουν σχέσεις με τους εκπροσώπους των θεσμών και διασυνδέσεις με παράγοντες που κινούνται εκτός της πολιτικής, αλλά είναι σημαντικοί και να λειτουργούν σαν ταχυδρόμοι, όποτε κρίνεται απαραίτητο –συνήθως σε περιόδους εθνικών κρίσεων– για να μεταφέρουν το μήνυμα του πρωθυπουργού στην αντιπολίτευση. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον συγκεκριμένο ρόλο έχει αναλάβει ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης.
Σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκε για να σώσει την κατάσταση πριν χαθεί ο έλεγχος. Αλλοτε για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, άλλοτε για να συνετίσει τους απείθαρχους υπουργούς, άλλοτε για να δυσκολέψει τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης, άλλοτε για να κάνει αυτό που δεν θέλει εξαιτίας του αχαλίνωτου ναρκισσισμού του ο προϊστάμενός του, δηλαδή αυτοκριτική και ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης.
Κάποιες φορές αποδείχθηκε αποτελεσματικός. Βοήθησαν και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης. Κάποιες φορές όμως φλέρταρε με την ελαφρότητα. Ισως λόγω υπερβάλλοντος ζήλου. Ορισμένες αδυναμίες της κυβέρνησης είναι τόσο κραυγαλέες, τόσο εκκωφαντικές, που δεν γίνεται να κρυφτούν. Οσους ευγενείς μύθους κι αν κατασκευάσεις, όσες μεγαλοστομίες κι αν εκτοξεύσεις με μυώδες ύφος, δεν μπορείς να δαμάσεις την ανικανότητα. Ο κ. Γεραπετρίτης επιτέθηκε στην αντιπολίτευση επειδή «ομιλεί ανά πάσα στιγμή για τις αδυναμίες της επιτελικής δομής του κράτους και προφανώς δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει επιτελική δομή».
Ο κ. Γεραπετρίτης, που ξέρει τι σημαίνει επιτελική δομή, μήπως θα μπορούσε να μας πληροφορήσει για την επιτελική δομή στην περίπτωση του ανοίγματος τσάτρα-πάτρα του τουρισμού στις αρχές του καλοκαιριού; Για την επιτελική δομή στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης που η κυβέρνησή του δεν πήρε μέτρα γιατί σεβάστηκε την πίστη των κατοίκων; Για την επιτελική δομή στην περίπτωση της αντιμετώπισης της «Μήδειας» που όλοι –κράτος, περιφέρειες, δήμοι, δημόσιες υπηρεσίες– πετάνε το μπαλάκι των ευθυνών, ενώ εκείνος ο τύπος (φίλος του πρωθυπουργού) που ισχυριζόταν ότι θα εκκένωνε το Μάτι σε 35 λεπτά, έριξε το φταίξιμο για τις διακοπές ρεύματος στους κατοίκους των περιοχών που επλήγησαν; Για την επιτελική δομή στην περίπτωση του Δ. Λιγνάδη που τη Δευτέρα τον κάλυπταν και την Τρίτη τον έριχναν στα σκυλιά;
Ο κ. Γεραπετρίτης και η κυβέρνηση εφαρμόζουν με συνέπεια τον κανόνα που λέει «χρησιμοποίησε ωραίες λέξεις για να καλλωπίσεις τη δύστροπη πραγματικότητα». Το κάνουν συστηματικά οι συντηρητικές κυβερνήσεις παντού στον κόσμο: η λιτότητα αποκαλείται δημοσιονομική σταθερότητα, οι απολύσεις βαφτίζονται αναδιάρθρωση, ο κρατικός αυταρχισμός ονομάζεται νόμος και τάξη, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας παρουσιάζεται ως επενδυτική έκρηξη. Ετσι, το μπάχαλο, οι απεγνωσμένοι αυτοσχεδιασμοί και η απελπισμένη αναίδεια πλασάρονται ως επιτελική δομή!
Ανάγωγα
Πώς απαντούν η κυβέρνηση, οι βουλευτές της συμπολίτευσης και οι δημοσιολόγοι της Δεξιάς στην κριτική της αντιπολίτευσης για την υπόθεση Λιγνάδη; Με Χαϊκάλη, Κιμούλη, Βενεζουέλα και Βελουχιώτη. Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος. Η γελοιοποίηση καραδοκεί.
