Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021
Το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου, που επιτρέπει στο μυαλό να σχεδιάζει μακρινά ταξίδια… Ο καθαρός από βαριά σύννεφα ουρανός, που διευκολύνει την καρδιά να μην χαμηλώνει συχνά και επίμονα το βλέμμα. Το κλίμα που, ακόμη και υπό το βάρος των ασυγχώρητων εγκλημάτων της ανθρώπινης φύσης, λειτουργεί ως βαλβίδα και διέξοδος εκτόνωσης. Η Ιστορία που ψιθυρίζει νήματα τα οποία δεν πρέπει να αποκοπούν από τη φυσική συνέχειά τους.
Όλα αυτά μαζί, και πολλά ακόμη ταυτοτικά αλλά και συγκυριακά στοιχεία, έχουν διαμορφώσει το dna των λαών του ευρωπαϊκού Νότου, με προχωρημένες δόσεις συναισθήματος. Με το μέτρο να χάνει, συνήθως, τη μάχη από τον καλπάζοντα ψυχισμό.
Ειδικά το γένος των Ελλήνων. Αυτό άλλωστε υπήρξε διαχρονικά το μεγαλύτερο πλεονέκτημα και… μειονέκτημα ταυτόχρονα του έθνους μας. Η αφόρητη γοητεία που μας ασκούσε το συναίσθημα, ως εφαλτήριο διαδρομών. Επιτυχίας αλλά και απογοήτευσης.
Γι’ αυτό και μια σειρά από ξένοι ηγέτες αλλά και συγγραφείς, είχαν παραδεχθεί τη δυσκολία του εγχειρήματος να κυβερνήσει κάποιος τους Έλληνες, με συνθήκες ορθολογισμού και λογικής κρίσης. Δεν είναι… στο φόρτε μας τα παραπάνω στοιχεία.
Ένας βαθιά συναισθηματικός λαός όπως είμαστε εμείς λοιπόν, έχει κληθεί να διαχειριστεί, να αντέξει και να συμβιώσει με δυο σοκαριστικές κρίσεις, μέσα σε διάστημα μιας δεκαετίας. Την οικονομική κρίση των Μνημονίων και την υγειονομική κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, που μετατρέπεται ήδη σε οικονομική θύελλα… εν αναμονή.
Απόλυτα εξηγήσιμη και ερμηνεύσιμη λοιπόν, η ψυχολογία της συλλογικής μελαγχολίας που κυριαρχεί στην κοινωνία, έναν χρόνο μετά τη βίαιη ανατροπή της κανονικότητας της καθημερινότητάς μας. Με τα αναπόφευκτα lockdown και την αβεβαιότητα που τα συνοδεύει, να έχουν οδηγήσει την ψυχολογία της κοινωνίας σε «σημείο βρασμού».
Μια ματιά να ρίξει κανείς δίπλα και γύρω του, μια φιλική κουβέντα να ξεκινήσει με κάποιον, θα διαπιστώσει ότι η ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας έχει επιστρέψει στη δραματική εποχή των Μνημονίων.
Το μωσαϊκό που διαμορφώνεται είναι πρόσθετα επώδυνο, γιατί η καινούρια κρίση δεν επισκέφτηκε παρθένα εδάφη. Έρχεται να προστεθεί στη δεκαετή καταστροφή των Μνημονίων, και επομένως λειτουργεί σωρευτικά.
Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση της επόμενης ημέρας για το πολιτικό σύστημα και τους διαμορφωτές του δημόσιου λόγου. Αυτή θα είναι και η ατζέντα των αναμετρήσεων του μέλλοντος. Εκλογικών και μη…
