Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Κανείς δεν μπορεί, έναν χρόνο μετά, να είναι χαρούμενος με το νέο lockdown που μπαίνει ξανά, πιο άγρια, στη ζωή μας. Το κόστος σε κάθε επίπεδο είναι μεγάλο. Στην αγορά, στην εκπαίδευση, στην κοινωνία, στην ψυχική μας υγεία. Δεν γνωρίζω ειλικρινά αν υπήρχε άλλος τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας. Όταν κοιτάζω τις λίστες με τους νεκρούς στην πατρίδα μας, οι οποίοι ήδη ξεπέρασαν τους 6.000 (!), πραγματικά αναρωτιέμαι τι είναι τελικά πολυτιμότερο. H υγεία ή η οικονομία;
Βέβαιο είναι ότι και λάθη έχουν γίνει σε αυτή την πορεία και παραλείψεις υπήρχαν, αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι δεν υπήρχε οδηγός αντιμετώπισης αυτής της πραγματικά απίστευτης κατάστασης που ζούμε εδώ και δώδεκα ολόκληρους μήνες. Μιας κατάστασης που δεν λέει να τελειώσει, παρά την ελπίδα που έχουν γεννήσει τα εμβόλια και οι θεραπείες. Παράλληλα, δεν έχω δει και καμία άλλη χώρα στον δυτικό (τουλάχιστον) κόσμο που να απέφυγε επώδυνα μέτρα ή να μην προχώρησε σε οριζόντιες απαγορεύσεις.
Οι επόμενες εξήντα μέρες είναι το μεγάλο στοίχημα που έχουμε μπροστά μας. Θέλω να πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε αυτό που λέει ο λαός «φάγαμε τον γάιδαρο, η ουρά έμεινε». Η διαφορά είναι ότι πλέον η κοινωνία έχει κουραστεί, με τα αποθέματα υπομονής να λιγοστεύουν. Οι άνθρωποι της εστίασης, οι οποίοι παρέδωσαν συμβολικά τα κλειδιά τους, δείχνουν το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν χιλιάδες συμπολίτες μας. Επιβεβαιώνουν ότι η υπομονή εξαντλείται. Αυτό ακριβώς είναι το σημείο καμπής, το οποίο είναι απαραίτητο να καταλάβουν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και ο πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης. Στα χέρια του, εξάλλου, θα… σκάσει η βόμβα της επόμενης μέρας, που θα είναι, αν δεν ληφθούν μέτρα, λουκέτα επιχειρήσεων και χιλιάδες άνεργοι.
Επειδή ο κ. Μητσοτάκης είναι άνθρωπος της αγοράς, γνωρίζει ότι η ψυχολογία είναι το κλειδί. Και η ψυχολογία της αγοράς αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στα Τάρταρα. Πρέπει, λοιπόν, να φωνάξει αυτούς τους ανθρώπους και να τους ανακοινώσει συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία θα τους βγάλουν από τα αδιέξοδα. Μέτρα, όμως, που θα στηρίζουν τους πραγματικούς επιχειρηματίες της εστίασης. Ούτε τους τζαμπατζήδες ούτε αυτούς που έχουν φεσώσει την αγορά ούτε τα «ζόμπι» που ζουν παρασιτικά από τα χρήματα που δίνουν άλλοι.
Να μιλήσει ανοικτά και να τους κάνει να νιώσουν σιγουριά ότι η επόμενη μέρα δεν θα είναι μαύρη και πως θα πράξει το αυτονόητο, βγάζοντας τη θηλιά των χρεών (για τα οποία δεν ευθύνονται) από τον λαιμό τους. Πράγματα, δηλαδή, κοινής λογικής. Αυτά ζητούν. Δεν γίνεται να πληρώνουν για χρέη σε φως, νερό, τηλέφωνο κ.λπ., όταν τα μαγαζιά τους είναι κλειστά. Όταν δεν εισπράττουν ούτε ένα σεντ. Και σε αυτό κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να μη συμφωνεί. Ας δουλέψουν πρώτα οι άνθρωποι και μετά ας πληρώσουν. Γι’ αυτό και επαναλαμβάνω ότι ούτε η κοινωνία ούτε η Πολιτεία πρέπει να εξαντλήσουν τα αποθέματα της υπομονής τους…
