Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Δεν το ήξερα. Μια ανάσα από το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου στο Εκκλησάκι των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην οδό Στησιχόρου 6, ευρίσκεται καλά φυλασσόμενη σε λήκυθο εδώ και δεκαετίες η καρδιά του ιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ταριχευμένη. Μεταφέρθηκε εκεί -κατόπιν της επιθυμίας του να ταφεί στην Ελλάδα- το 1859 από τον Άγιο Γεώργιο της Βιένης τη μερίμνη της συζύγου του Μαρίας, το γένος Μουρούζη, χωρίς να το γνωρίζει ουδείς.
Πικραμένη από τη στάση που επεφύλαξε η ελληνική Πολιτεία στον μεγάλο αυτό Ελληνα η Μαρία κλείδωσε και έκρυψε την καρδιά του σε αυτόν τον ναό -δίπλα ακριβώς στο ιδρυθέν το 1855 από τη βασίλισσα Αμαλίειο Οικοτροφείο Θηλέων- κάτω από τη μύτη της εξουσίας και δεν επρόκειτο να την εντοπίσει ποτέ κανείς, εάν ο φιλοπερίεργος αρχιμανδρίτης Κριεζής δεν είχε ανακαλύψει τη λήκυθο τυλιγμένη σε ένα πανί κατά την απουσία του εφημερίου του ναού Μούρτζινου.
Η καρδιά του Υψηλάντη -θέμα με το οποίο ασχολήθηκε ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Γιώργος Σούρλας στο πλαίσιο συγγραφικής του προσπάθειας για τον Ιερό Λόχο- δεν είναι η μόνη που σώζεται. Σώζονται και άλλες καρδιές του Έθνους. Σώζεται η καρδιά του Κανάρη τοποθετημένη σε λήκυθο στην Παλαιά Βουλή, στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Σώζεται η καρδιά του Μιαούλη σε λήκυθο στο Μουσείο της Υδρας. Σώζονται ταριχευμένα τα σπλάχνα του Καποδίστρια, θαμμένα μέσα στην Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Ναύπλιο.
Και βεβαίως είναι θαμμένη ταριχευμένη -με απόφαση του Ιταλού φιλέλληνα φίλου του Βονιφατίου Βοναφίν- στην Ιερά Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα η σορός του πρώτου κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια. Οι φιλελεύθεροι ας μη φοβούνται!
Δεν εισηγούμαι την έκθεση της καρδίας των Ελλήνων σε λαϊκό προσκύνημα, αν και αυτό συνέβη το 2019, όταν η καρδιά του Υψηλάντη μεταφέρθηκε στην Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου και της επεφυλάχθη συγκινητική υποδοχή. Αυτά είναι «συντηρητικές αντιλήψεις», όπως θα έλεγε και η φιλτάτη Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ούτε βεβαίως εισηγούμαι τη δημιουργία ενός ελληνικού «Κρεμλίνου» με τις καρδιές και τα σπλάχνα των ηρώων μας, ιδρυτών του νεότερου ελληνικού έθνους. Ο καθένας μας κάνει αυτό που νιώθει μέσα του, όταν επιθυμεί να αποδώσει τιμές σε αυτούς που ρίσκαραν τα πάντα για να υπάρχουμε εμείς σήμερα και να διατυπώνουμε ελευθέρως τη γνώμη μας.
Ωστόσο θα ήθελα να προτείνω κάτι στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν κάποτε ολοκληρώσει τις ασκήσεις πείσματος και εγωισμού στις οποίες επιδίδεται για να πείσει τον εαυτό της πως δεν ενοχλείται από τις επισημάνσεις μας (αν δεν ενοχλούνταν, δεν θα υλοποιούσε όλες τις προτάσεις μας αναγνωρίζοντας εμμέσως τα λάθη της – από τον Εθνικό Ύμνο, τη Σημαία και τη στολή των Ατάκτων του 1821 που τοποθέτησε στο γραφείο της έως την παρασημοφόρηση του ευεργέτη Ιάκωβου Τσούνη και το «mea culpa» που είπε στον Αρχιεπίσκοπο για το Ευαγγέλιο).
Θα ήθελα να της προτείνω λοιπόν, πρώτον, να πραγματοποιήσει προσκυνηματικές επισκέψεις στις χώρες από τις οποίες ξεκίνησε να χτυπά η καρδιά του Έθνους για την απελευθέρωση και την Παλιγγενεσία.
Να μεταβεί στην Οδησσό, που υπάρχει το Μουσείο των Κέρινων Ομοιωμάτων των μελών της Φιλικής Εταιρείας. Και με οδηγό τα βιβλία του Δερτιλή, του Κωστή, ακόμη και τα μυθιστορήματα του αείμνηστου Νίκου Θέμελη, να αφουγκραστεί την καρδιά του Έθνους. Να πάει στην Ελβετία, στη Γενεύη, την ιστορία της οποίας επηρέασε καταλυτικά με το Σύνταγμα που εκπόνησε ο Καποδίστριας.
Προχθές κατέθεσαν στεφάνια στον εκεί ανδριάντα του οι πρέσβεις της Ελλάδας και της Ρωσίας μαζί με τις ελβετικές Αρχές. Να πάει στη Βιένη, που ταυτίστηκε τόσο με το 1821 ως αφετηρία εξελίξεων, ώστε ακόμη και σήμερα να υπάρχει στο μετρό της στάση «Πλαπούτα».
Κοντολογίς: αντί να τους κυνηγούμε εμείς να έρθουν στις εορτές μας, ας πάμε να τους βρούμε στους τόπους τους για να τους θυμίσουμε τα αυτονόητα: Ότι το ξήλωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που είχε φτάσει να απειλεί την Ευρώπη άρχισε από μερικούς ωραίους Ελληνες τρελούς, οι οποίοι αψήφησαν τις φωνές της «λογικής», που ζητούσαν να περιμένουμε κάποια «καλύτερη» στιγμή.
Και εις ό,τι αφορά το εσωτερικό, θεωρώ ότι η Πρόεδρος που έθιξε το θέμα της Φιλικής Εταιρείας και της Οδησσού παρεμπιπτόντως στο πλαίσιο μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας της με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι -η οποία έγινε για άλλους λόγους, γεωπολιτικούς- θα μπορούσε να πρωτοστατήσει ώστε το Εκκλησάκι των Ταξιαρχών, η Παλαιά Βουλή και το Μουσείο της Υδρας, η Ιερά Μονή Πλατυτέρας της Κέρκυρας και κάθε σπιθαμή της επικράτειας όπου σώζονται λείψανα ηρώων να οριστούν από το υπουργείο Πολιτισμού ως ιεροί ιστορικοί τόποι για το μέλλον.
Και αν η κοσμοπολίτικη αντίληψή της για την Ελλάδα δεν της το απαγορεύει, θα προτείναμε στην κυρία Πρόεδρο να περπατήσει τα 100 μέτρα που χωρίζουν την έξοδο του Προεδρικού έως τους Ταξιάρχες και να προσκυνήσει την καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη.
Θα την ανοίξει και θα την ξεναγήσει η πρόεδρος του Αμαλιείου Ιωάννα Φωκά – Μεταξά. Αν μπορεί άλλωστε σήμερα να φωτογραφίζεται αυτάρεσκα με τη συμπαθή Καλυψώ πάνω στην προεδρική καρέκλα η κυρία Σακελλαροπούλου, το οφείλει και σε αυτόν. Να μην το ξεχνά ποτέ.
