Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Για τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ, δεν το συζητάμε καν. Εκείνος κι αν λείπει από την ευρωπαϊκή πολιτική, σε μια τέτοια ακραία συγκυρία, που χρειαζόμαστε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να γίνει περισσότερο πολιτική και… ανθρώπινη, να αγκαλιάσει τις καινούριες προτεραιότητες που διαμόρφωσε η πανδημία του κορονοϊού, και να παραμερίσει τη γραφειοκρατική και φοβική προσέγγιση του ρόλου της.
Εκτός από τον Τρισέ βέβαια, (μας) λείπει αφόρητα και ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Που αν κρατούσε τα ηνία της Φρανκφούρτης, αντί για τη διάδοχό του στην ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θα έβρισκε τον τρόπο να δρομολογήσει μια διαγραφή χρέους για την ευρωζώνη, που θα προσέφερε οξυγόνο για το μέλλον στην ευρωπαϊκή οικονομία. Και επομένως στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η Κριστίν Λαγκάρντ επαναλαμβάνει με θέρμη και πάθος την πεισματική άρνησή της να συζητήσει τη διαγραφή χρέους, επικαλούμενη ως νομιμοποιητική βάση τις ιδρυτικές ευρωπαϊκές συνθήκες. Επιχειρώντας να μπολιάσει τα επιχειρήματά της με επίφαση οικονομικής λογικής.
Το δράμα της Ενωμένης Ευρώπης. Στις πιο δύσκολες στιγμές της, να πορεύεται αγκαλιά με ηγέτες από το… κάτω ράφι. Μοιραίοι και άβουλοι…
