Γράφει ο Τάσος Παππάς
Από τα κόμματα που λειτουργούν σήμερα και έχουν κοινοβουλευτική παρουσία δύο φέρουν το όνομα με το οποίο ιδρύθηκαν. Το παλαιότερο όλων, το ΚΚΕ, που σε τρία χρόνια κλείνει τα 100 με τον ίδιο τίτλο, και η Νέα Δημοκρατία -μετεξέλιξη της προδικτατορικής ΕΡΕ- που εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή το 1974 με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συνέχεια του Συνασπισμού και σήμερα υπάρχει με την προσθήκη «Προοδευτική Συμμαχία». Το ΚΙΝ.ΑΛΛ. απαρτίζεται από το ΠΑΣΟΚ και κάποια μικρότερα σχήματα και ομάδες.
Η αλλαγή του ονόματος με απόφαση της ηγετικής ομάδας και με τη σύμφωνη γνώμη των μελών του (συνήθως εκ των υστέρων) οφείλεται σε διάφορους λόγους. Είτε γιατί έκλεισε ο ιστορικός κύκλος του, είτε γιατί επιβάλλεται από τις συνθήκες προκειμένου να ξεχαστούν κάποιες κακόφημες πλευρές της διαδρομής του και να δοθεί η εντύπωση μιας νέας αρχής απαλλαγμένης από τα βαρίδια του παρελθόντος, είτε γιατί είναι η προϋπόθεση ώστε να συγκροτηθεί ένα συνεργατικό μέτωπο στο οποίο θα συμμετέχουν και άλλες δυνάμεις που δεν δέχονται να παίξουν τον ρόλο του κομπάρσου και ζητούν τη μετονομασία.
Για να δημιουργηθεί ο ενιαίος Συνασπισμός έπρεπε το ΚΚΕ Εσωτερικού να εγκαταλείψει το όνομά του, διαφορετικά το ΚΚΕ δεν θα εμπλεκόταν στην υπόθεση, που τότε παρουσιάστηκε ως μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια με στόχο την υπέρβαση των αιτίων που είχαν προκαλέσει τη διάσπαση του 1968. Η πλειοψηφία του ΚΚΕ Εσωτερικού έγινε Ε.ΑΡ., ενώ η μειοψηφία έγινε ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά, το ΚΚΕ ανταποκρίθηκε (κι αυτό είχε διαρροές) και έτσι φτιάχτηκε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου. Βεβαίως δεν μακροημέρευσε, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.
Ο Κώστας Καραμανλής, αν έχουν βάση οι πληροφορίες που κυκλοφορούσαν την εποχή που εξελέγη αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ερωτοτροπούσε με την ιδέα να αλλάξει το όνομα του κόμματος, αλλά δεν το τόλμησε. Ισως γιατί βρισκόταν στη ζωή ο θείος του και πατριάρχης της παράταξης. Το τελευταίο διάστημα με αφορμή τη διαδικασία για την εκλογή προέδρου στο ΚΙΝ.ΑΛΛ. (ο χρόνος διεξαγωγής δεν έχει οριστεί λόγω της πανδημίας) ξεκίνησε, δειλά είναι η αλήθεια, μια συζήτηση για το ενδεχόμενο να επιστρέψει το ΚΙΝ.ΑΛΛ. στην κοίτη του ΠΑΣΟΚ και ως προς τον περιεχόμενο και ως προς την ονομασία.
Από τους τρεις υποψηφίους για την αρχηγία, ο Ανδρ. Λοβέρδος έχει δηλώσει πως το συζητά, το ίδιο έχουν πει και συνεργάτες του Ν. Ανδρουλάκη (επισήμως δεν έχει καταθέσει ακόμη την υποψηφιότητά του ο ευρωβουλευτής), το απορρίπτει όμως η σημερινή επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛΛ.Φ.Γεννηματά λέγοντας ότι το συνέδριο έχει αποφασίσει πως η λύση ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι οριστική και συμπληρώνοντας ότι το ΠΑΣΟΚ υπάρχει εντός του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Οι οπαδοί της επιστροφής υποστηρίζουν ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι ισχυρό brandname και δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε». Προς ενίσχυση του ισχυρισμού τους επικαλούνται την πλούσια ιστορία του και κυρίως το γεγονός ότι με αυτό το όνομα δέσποσε στην πολιτική ζωή για πολλά χρόνια.
Αυτό είναι αλήθεια. Ωστόσο, η μνήμη τους είναι επιλεκτική. Θυμούνται και προβάλλουν τα θετικά του και υποβαθμίζουν τα αρνητικά του. Δεν υπάρχει μόνο το ΠΑΣΟΚ του ΕΣΥ, της γενναιόδωρης κοινωνικής πολιτικής, της αναγνώρισης της Εθνικής Αντίστασης, της διεύρυνσης της δημοκρατίας, της κατάργησης των αποκλεισμών όσων δεν ανήκαν στη Δεξιά, του ΑΣΕΠ, της ΟΝΕ, της ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε.
Υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ των μεγάλων σκανδάλων (Κοσκωτάς, Siemens, εξοπλιστικά), το ΠΑΣΟΚ της προβληματικής διαχείρισης των δημόσιων πόρων, το ΠΑΣΟΚ των μαζικών διορισμών, το ΠΑΣΟΚ τού «μαζί τα φάγαμε», το ΠΑΣΟΚ του 1ου Μνημονίου. Οντως το ΠΑΣΟΚ είναι «βαρύ όνομα σαν Ιστορία», ωστόσο το «βαρύ» περιέχει και τα επιτεύγματα και τις αμαρτίες. Στη ζυγαριά, δηλαδή στη συνείδηση του κόσμου, δεν ξέρω τι μετράει περισσότερο.
Ανάγωγα
Ο πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών Σπύρος Μπιμπίλας μιλώντας στο ραδιόφωνο, «Θέμα 104,6», κατηγόρησε τα μέσα ενημέρωσης ότι «δεν έδειξαν τον ίδιο ζήλο για τα προβλήματα των ηθοποιών εν μέσω της πανδημίας. Μόλις μπήκε στη μέση η κλειδαρότρυπα, έχει γίνει μπαράζ εκπομπών κίτρινου Τύπου». Δυστυχώς έχει δίκιο βουνό.
