Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021
Η ζωή είναι τόσο συναρπαστική στην πολυπλοκότητά της. Φτιαγμένη για να ταλαιπωρεί, αλλά και να εμπνέει, να προσφέρει οξυγόνο, αλλά και να κόβει ανάσες, να ζωγραφίζει ανοιχτούς ορίζοντες αλλά και σκοτεινούς τοίχους.
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιεί κανείς το δέος της βιωματικής χρησιμότητας της ζωής, ως παράδειγμα. Για εκείνους που ακολουθούν στις νεώτερες γενιές. Για τα εκατομμύρια που δεν έχουν γεννηθεί ακόμη.
Η πολιτική, ως ανώτατο στάδιο της συλλογικής κινητοποίησης για πρόοδο, και η διάχυση του περιεχομένου, των μηνυμάτων και των συμβολισμών της σε ανεξάντλητα ακροατήρια, μέσω των ΜΜΕ και των social media, λειτούργησε πάντοτε ως η «μεγάλη αρένα» της ζωής ως παράδειγμα.
Η ορκωμοσία του Τζο Μπάιντεν και της Κάμαλα Χάρις, που δημιούργησε εικόνες και γέννησε συναισθήματα, όπως καταγράφηκαν στα ΜΜΕ και κυρίως στα social media, επιβεβαιώνει την ανθεκτική αντοχή της πολιτικής. Αλλά και την ανατροφοδοτούμενη ανάγκη των κοινωνιών να ταυτιστούν με παραδείγματα, για να συνεχίσουν το ταξίδι. Ο καθένας προς τη δική του Ιθάκη.
Ο 46ος Πρόεδρος των ΗΠΑ αποτελεί τη ζωντανή ενσάρκωση της πεισματικής άρνησης στην παραίτηση, την απογοήτευση, την απόσυρση από την ενεργητική διαδικασία της ζωής. Μια διαδρομή μέσα από προσωπικές τραγωδίες, με την απώλεια συζύγου, κόρης και γιού, που θα μπορούσε να τον είχε λυγίσει, και να τον καταδικάσει σε μια προσωπική συνέχεια με μια χειρότερη εκδοχή του εαυτού του. Δεν το έκανε. Άντεξε. Έπεσε πολλές φορές, και σηκώθηκε ακόμη περισσότερες. Ένας προσωπικός ύμνος στην υπεραξία της συνειδητοποίησης της συμπόνοιας.
Η 49η (και όχι 46η, εξαιτίας των τριών Αντιπροέδρων της εποχής Ρούσβελτ) Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ αποτελεί το συμπλήρωμα του ονείρου του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, η πρώτη εκδοχή του οποίου γνώρισε την ενσάρκωσή του στην εκλογή του πρώτου Αφρο-Αμερικανού στην Προεδρία των ΗΠΑ. Η πρώτη γυναίκα, Αφρο-Αμερικανή, και με ρίζες από την Ασία, μισό βήμα πριν το γκρέμισμα της τελευταίας και ψηλότερης «γυάλινης οροφής». Ο Μπαράκ Ομπάμα… δεν μπορεί να περιμένει.
Δυο διαφορετικά αποτυπώματα ζωής, δυο παραδείγματα που μας θυμίζουν ότι, το φως θα επιστρέφει πάντοτε, για να νικήσει το σκοτάδι. Φτάνει να του αφήνουμε, μέσα μας, τη χαραμάδα για να μην χάσει τον προορισμό.
