Του Νίκου Φυλάγγελου
Η θεωρία του “ώριμου φρούτου” έχει επικρατήσει διαχρονικά στην… πάλη συναισθημάτων της ηγεσίας κάθε κόμματος Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, που περίμενε τη σειρά του για να γίνει κυβέρνηση. Ή… να ξαναγίνει.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης άλλωστε, ισχύει… μεταξύ σοβαρού και αστείου το αξίωμα… “το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία”, ανεξαρτήτως του κόμματος που βρισκόταν στην κυβέρνηση, από το 1981 και μετά, ως αποτέλεσμα της άλωσης του… ψυχισμού των Ελλήνων από τον Ανδρέα Παπανδρέου, και του μπολιάσματος όλων των κομμάτων με τη νοοτροπία ΠΑΣΟΚ. Και με… στελέχη ΠΑΣΟΚ, φυσικά.
Ο Αλέξης Τσίπρας, μεγάλος ηττημένος των βουλευτικών εκλογών του 2019 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά και χωρίς ισοδύναμο αντιπάλου ή εναλλακτικής λύσης στον χώρο της Κεντροαριστεράς, δηλαδή τον παραδοσιακό χώρο της κοινωνικής βάσης του ΠΑΣΟΚ (του… πατριωτικού του Ανδρέα, όχι του… ενδοτικού και… επαγγελματικού της σκοτεινής περιόδου Σημίτη), μοιάζει να πελαγοδρομεί αναφορικά με τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθήσει.
Η θεωρία του “ώριμου φρούτου”, ειδικά σε συνθήκες πανδημίας που επί της ουσίας έχουν παγώσει τον πολιτικό χρόνο, και επομένως καθιστούν διαχειρίσιμη την όποια φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δεν φαίνεται να ανταμώνει σύντομα με την πραγματικότητα. Τουλάχιστον όχι πριν από τις επόμενες εκλογές, κάτι που σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας οδεύει σε ακόμη μια ήττα.
Σημασία φυσικά δεν έχει η πτώση, αλλά… η πρόσκρουση. Αν δηλαδή μαθαίνεις από τα λάθη και την αποτυχία. Ο πρώην πρωθυπουργός δείχνει μπερδεμένος, καθώς διαπιστώνει ότι δεν απειλείται στον πολιτικό χώρο που εκφράζει, με αποτέλεσμα να… μην αγχώνεται για να κάνει άλματα. Δείχνει και αναποφάσιστος, θεωρώντας ότι, κάποια στιγμή θα σταματήσει να πληρώνει βαρύ τίμημα για τις… γραφικότητες που εκφράζονται μέσα από τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας σπατάλησε μεγάλο μέρος της ενήλικης πολιτικής ζωής του, για να… αντιγράψει τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμη και στη φωνή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Υποτίμησε ωστόσο το μεγαλύτερο μάθημα ηγεσίας, εκείνου που οι Έλληνες έμαθαν με το μικρό όνομά του. Όποιος δεν μπορεί… κατεβαίνει από το τρένο. Γιατί, το τρένο… είναι ο ίδιος.
