Γράφει ο Νίκος Ελευθερόγλου
Μπορεί όλοι να επικεντρώνονται στα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, σε αυτά που αποκαλούμε «φανερά» στοιχεία. Δηλαδή ποσοστά κομμάτων, δημοφιλίες πρωθυπουργού, αρχηγών και υπουργών και άλλα πολλά. Υπάρχει, όμως, σε αυτές τις έρευνες γνώμης και αυτό που οι έμπειροι αναλυτές αποκαλούν ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Να μου επιτρέψετε, σε αυτό το σημείωμά μου, να ασχοληθώ ακριβώς με αυτό το στοιχείο, που καταγράφεται όλο και πιο συχνά στις μετρήσεις, και δεν είναι άλλο από το πού τοποθετούν οι πολίτες τον εαυτό τους εντός του πολιτικού φάσματος. Σε αυτή, λοιπόν, την κλίμακα από τα αριστερά προς τα δεξιά καταγράφεται ένα εντυπωσιακό στοιχείο, που ερμηνεύει απόλυτα το γιατί εσχάτως έχει ενσκήψει ξαφνικός έρωτας των κομμάτων εξουσίας με το Κέντρο.
Μέχρι σήμερα, στις μετρήσεις, οι πολίτες που τοποθετούνταν σε αυτόν τον πολιτικό χώρο ήταν σταθεροποιημένοι στο 32%. Στις τελευταίες τάσεις, και αυτό είναι το εντυπωσιακό, οι δημοσκόποι αλλά και οι πολιτικοί αναλυτές καταγράφουν μια εντυπωσιακή αύξηση των πολιτών που τοποθετούν τον εαυτό τους σε αυτό που αποκαλούμε Κέντρο (κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά), σε ένα ποσοστό που ξεκινά από το 44% και φτάνει στο 46%.
Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος, για τον οποίο παρατηρούμε έναν ξαφνικό… έρωτα των πολιτικών ηγεσιών προς αυτή την ομάδα ψηφοφόρων.
Πρώτον, να συμφωνήσουμε πως, μετά από μια εποχή πόλωσης και επικράτησης των άκρων, είναι θετικό ότι πλέον η κοινωνία στρέφεται προς το Κέντρο και σε επιλογές μετριοπάθειας και συνεννόησης. Δηλαδή, ένας στους δύο πολίτες αποδοκιμάζει τους κομματικούς στρατούς και τα άκρα.
Αυτό όμως μεγαλώνει τις ευθύνες και το βάρος, τουλάχιστον των κομμάτων εξουσίας, είτε να εφαρμόσουν πολιτικές που θα καλύπτουν τους πολίτες αυτούς στην καθημερινότητα είτε να προτείνουν προγράμματα που θα έχουν στο επίκεντρό τους θέσεις και απόψεις, που καλύπτουν αυτόν τον μεγάλο χώρο.
Και εδώ είναι η μεγάλη ευκαιρία αλλά και το «στοίχημα» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Να αγκαλιάσει αυτούς τους ανθρώπους, που σε ένα μεγάλο κομμάτι είτε νιώθουν πολιτικά άστεγοι είτε δεν έχουν ανάγκη αυτό που αποκαλούμε «πελατειακές σχέσεις». Πρόκειται για πολίτες που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στα δύσκολα χωρίς κομματικές ομπρέλες.
Η κυβέρνηση οφείλει να μην απογοητεύσει αυτούς τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τώρα, που οι επιπτώσεις της πανδημίας τους απειλούν, να βρει τρόπους να τους στηρίξει ώστε να πατήσουν και πάλι στα πόδια τους. Να τους δώσει κίνητρα για να κρατήσουν ζωντανές τις επιχειρήσεις τους, ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους, αλλά κυρίως για να ζωντανέψει και πάλι μέσα τους την ελπίδα. Όχι με λόγια και χτυπήματα στην πλάτη, αλλά με κίνητρα και ρευστό.
Κυρίως όμως να τους δώσει την αίσθηση ότι λειτουργεί δίκαια. Να μη χρηματοδοτήσει τους διαχρονικούς μπαταχτσήδες ή τους «καρχαρίες» των αγορών, αλλά όλους εκείνους που είναι συνεπείς και σωστοί απέναντι στους εργαζομένους τους και στην Πολιτεία.
Ας ελπίσουμε να μην τους απογοητεύσουν τα μέτρα που θα ανακοινωθούν.
