Της Ελένης Κωστοπούλου
Ο χρόνος κυλάει σαν ένα ορμητικό ποτάμι και έτσι δίχως να το καταλάβουμε έχουν περάσει, είκοσι ολόκληρα χρόνια από το μιλένιουμ. Τί όμως αλλάξαμε από τότε; Βελτιώθηκε η ζωή των ανθρώπων; Μειώθηκε το χάσμα μεταξύ φτωχών και πλουσίων; Είμαστε, τελικά, μία πολιτισμένη κοινωνία, που σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, το περιβάλλον, το φυτικό και ζωικό πλούτο;
Ίσως, η απάντηση σε όλα αυτά να θυμίζει το γνωστό τραγούδι, “Σα να μη πέρασε μια μέρα”.
Φαινόμενα όπως, η εκμετάλλευση, η ανέχεια, η φτώχεια, η εγκληματικότητα, σε μια κοινωνία δήθεν πολιτισμού, όπου βασιλεύει η αξιοπρέπεια, αλλά κυρίως η ανέχεια.
Στους δρόμους βλέπουμε πλέον, περισσότερους ανθρώπους, που εγκαταλελειμμένοι από το ίδιο πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, ζουν την κάθε μέρα χωρίς αύριο. Ενώ, αντίθετα, κάποιοι ζουν στη χλιδή μη ξέροντας το τι υπάρχει στη διπλανή τους πόρτα.
Άραγε, τί κρίση είναι αυτή; Είναι πολιτική, οικονομική, κοινωνική, ηθική ή όλα αυτά μαζί;
Η απάντηση έρχεται από ειδικούς επιστήμονες, οι οποίοι δηλώνουν, ότι είναι ο συνδυασμός όλων των παραπάνω. Δυστυχώς, ο καθημερινός άνθρωπος εγκλωβισμένος στα πολυάριθμα προβλήματα, στο άγχος της καθημερινότητας και στις πολλές πληροφορίες που δέχεται, δεν δύναται να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του και συνεπώς, ο ανθρωπισμός χάνεται.
Οι ευαίσθητες ψυχές των παιδιών, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο έχουν σκληρύνει, αφού τα παιδιά δεν συζητούν πλέον μεταξύ τους, αλλά επί της ουσίας ούτε με τους δικούς τους, ο σημερινός έφηβος έχει άλλες προτεραιότητες και είναι, επίσης, βομβαρδισμένος με πολλές πληροφορίες εξαρτώμενος από το άγχος και το στρες του άγνωστου μέλλοντος γι’ αυτόν. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν και στη χώρα μας, χωρίς όμως να έχουν καταγραφεί. Χιλιάδες, επίσης, είναι οι επιστήμονες της κοινωνικής ψυχολογίας, της κοινωνιολογίας και της κοινωνικής εργασίας που εργάζονται ως βοηθοί σε καταστήματα εστίασης, αντί να εξασκούν το επάγγελμα δια το οποίο ορκίστηκαν.
Το κράτος δεν αξιοποιεί τους παραπάνω και έτσι πολλοί από αυτούς, είτε μεταναστεύουν είτε ασχολούνται με διαφορετικά αντικείμενα σε σχέση με αυτό που σπούδασαν. Μία κοινωνία χαρακτηρίζεται ως παρακμιακή ή αναπτυγμένη, κυρίως, από το δείκτη φτώχειας. Οι χώρες του τρίτου κόσμου έχουν ακριβώς λάβει τον χαρακτηρισμό αυτό λόγω της πείνας και της ανέχειας.
Ο Χριστός ήρθε στη γη και θυσιάστηκε κηρύττοντας την ισότητα των ανθρώπων. Ο λόγος του έπεσε σαν σπόρος, πολλοί τον πίστεψαν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό, αλλά έφτασαν στις μέρες μας να διακατέχονται από μια μορφή ψυχικού εκφυλισμού.
Τα πράγματα δεν είναι και πολύ αισιόδοξα. Ίσως, μία θεραπεία θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η ευαισθητοποίηση τόσο των μικρών παιδιών όσο και των μεγάλων. Τα σημερινά ΜΜΕ και το διαδίκτυο, ως επί το πλείστον ασχολούνται με μαγειρικές, τηλεπαιχνίδια, ανούσιες ειδήσεις χωρίς κοινωνικό χαρακτήρα προβάλλοντας ορισμένες φορές και λανθασμένα πρότυπα.
Καμία αναφορά, καμία νύξη για τα πραγματικά προβλήματα, όπως η φτώχεια λες και συνάνθρωποί μας που ζουν υπό την ανέχεια, δεν υπάρχουν.
Ήρθαν μέρες γιορτής και αγάπης. Ποιας αγάπης όμως; Μόνο του στενού περιβάλλοντος; Μόνο του πλησίον;
Ο Χριστός είπε τη φράση, “Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”. Οι άνθρωποι όμως υιοθέτησαν τη φράση αυτή με βάση αυτό που ερμήνευσε ο Γερολαδάς στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη, “Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται”.
