Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
«Μας κατέστρεψε ο Μητσοτάκης, βάλε τα δυνατά σου να ξαναβγείς». Το είπε στην στην Αχαΐα μια συνταξιούχος στον Αλέξη Τσίπρα.
Σίγουρα δεν εννοούσε αυτό που συμβαίνει αυτό Σαββατοκύριακο στον ΣΥΡΙΖΑ: συνεδριάζουν ξεχωριστά οι φράξιες τη Κουμουνδούρου. Ουσιαστικά συνωμοτούν η μια εναντίον της άλλης για να ενισχύσουν τη θέση στη φθίνουσα κομματική οργάνωση. Η διεύρυνση υπονομεύθηκε από τις ίδιες και απέτυχε.
Όπως έγραψε στο The Caller.gr η έγκυρη Βούλα Κεχαγιά οι ομάδες συνεδριάζουν σε κλειστούς κύκλους για τις επικείμενες αρχαιρεσίες που θα να αναδείξουν νέες Νομαρχιακές Επιτροπές
Την Κυριακή συνέρχεται ψηφιακά, η -πλειοψηφούσα- «Κίνηση Μελών» – άλλως «Προεδρικοί«: Παππάς, Σπίρτζης, Πολάκης, Ζαχαριάδης, Μπαλάσκας, Ρένα Δούρου κ.λ.π..
Μια μέρα πριν θα κάνει η ομάδα που αποσπάστηκε από αυτούς και αυτοχειριάσθηκε με το αρκτικόλεξο ΡΕΝΕ: Ρήγας, Σκορίνης, Κοτσακάς.
Η περίεργη «Ομπρέλα» -53+ του Τσακαλώτου, Βούτσης, Φίλης, Σκουρλέτης- βρίσκεται σε διαρκή συνεδρίαση με στόχο τα πάρει όλα. Από κοντά και η σημιτικοπαρέα Μπίστης, Παναγιώτου, Λιάκος συν ο Σπ. Δανέλης.
Τι θα πουν; Οτιδήποτε εκτός από αυτά που ενδιαφέρουν τους πολίτες. Βρίσκονται μακριά από τα προβλήματα της χώρας, τις ανάγκες της αντιπολίτευσης και τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Θα προσφέρουν όμως όλοι μαζί κάτι: τη βεβαιότητα στον Μητσοτάκη και τη Δεξιά ότι από αυτό το βαβυλωνιακό κόμμα δεν κινδυνεύει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με τα τροπικά δάση: τρέφεται από τη σήψη του. Επαληθεύει διαρκώς ότι στην πολιτική υπάρχουν τρεις τρόποι: ο σωστός, ο λάθος και ο τρόπος του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα επιστρέψει στην πρωθυπουργία όχι επειδή οι πολίτες θα αναγνωρίσουν το λάθος τους το 2019 -και σ’ αυτό βοηθάει ο Μητσοτάκης. Θα επιστρέψει όταν αλλάξει το κόμμα του -και ο τρόπος που το αντιμετωπίζει ο ίδιος.
Με αυτό το πολιτικό προσωπικό και τα εσωκομματικά καμώματα σε λίγο δεν θα γυρίζει άνθρωπος να κοιτάξει στην Κουμουνδούρου. Αν τα ονόματα που θα μπουν στη νέα κυβερνητική μαρκίζα είναι αυτά που υπήρχαν στην προηγούμενη, το παιχνίδι είναι χαμένο: κάποιοι δεν αρέσουν. Όπως δεν αρέσουν και αυτά που λένε κάποιοι άλλοι.
Οι «ομπρέλες», οι τάσεις και τα ρεύματα
Η θεωρία περί «ηγεμονίας της Αριστεράς» είναι κολοκυθοκορφάδες, αν μιλάμε για κόμμα εξουσίας. Η Αριστερά στην Ελλάδα έχει μονοψήφια εκλογική επιρροή. Αν αφαιρέσουμε το ΚΚΕ- στην συριζέικη «Αριστερά» μένει το μισό.
Τα κυβερνητικά ποσοστά διαμορφώθηκαν το 2015 και το 2019 από τους Κεντροαριστερούς και παραδοσιακούς Δημοκρατικούς ψηφοφόρους. Στα «κάστρα του Βενιζελισμού» κερδήθηκαν οι εκλογές.
Όσοι ψήφισαν επηρεάσθηκαν από τη δημόσια παρουσία του Αλέξη Τσίπρα και όχι από το Καταστατικό και την Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν τους σαγήνευσε ο Λαφαζάνης, η Ζωή και ο Βαρουφάκης. Και τώρα δεν πρόκειται να ακολουθήσουν τον Παππά και τον Τσακαλώτο. Να τους διώξει ο Πολάκης -που δεν λείπει από την επικαιρότητα- μπορεί.
Στις επόμενες εκλογές κανείς δεν θα ασχοληθεί με «ομπρέλες», «τάσεις» και «ρεύματα». Τα αλαμπουρνέζικα των κειμένων τους δεν αφορούν κανέναν. Οι επόμενες εκλογές δεν είναι σεμινάριο, ούτε διαγωνισμός αριστερής καθαρότητας.
Πολύ περισσότερο δεν θα είναι προσκλητήριο κοροΐδων: να ψηφίσουν οι κεντροαριστεροί για να κάνουν κουμάντο κάποιοι «αριστεροί» πρωτοπόροι, μωροφιλόδοξοι ομαδάρχες, αλαφροΐσκιωτοι και ιδεοληπτικοί. Πολύ περισσότερο όσοι κάηκαν στην προηγουμένη διακυβέρνηση.
Από τη μια πλευρά θα είναι οι δυνάμεις που εκπροσωπεί η νεομητσοτακική ΝΔ. Έχουν ανοίξει ήδη τα χαρτιά τους για το είδος οικονομίας, κοινωνίας και χώρας που θέλουν. Οδηγώντας από τη μια κρίση στην άλλη με τις επιλογές τους.
Το σύστημα Μητσοτάκη οργανώνονται για σκληρή μάχη- χωρίς κανόνες -για να κρατήσει ό,τι κέρδισε το 2019.
Από την άλλη θα παραταχθούν οι -πραγματικές, όχι κατ’ όνομα- προοδευτικές δυνάμεις της κοινωνίας που ιστορικά ακολουθούν τη Δημοκρατική Παράταξη και κινούν μπροστά την κοινωνία.
Για την ακρίβεια ακολουθούν τους ηγέτες της και επικρατούν απέναντι στη Δεξιά, όταν συσπειρώνονται. Όπως συνέβη το 1964 και το 1981 με τους Παπανδρέου -και το 2015 με τον Τσίπρα.
Η διαφορά ανάμεσα στις δυο παρατάξεις είναι ιστορική και ιδεολογική: έρχονται από κάπου και θέλουν να πάνε τη χώρα κάπου, για λογαριασμό κάποιων. Στις εκλογές θα διατυπωθεί ως πολιτική και προγραμματική αναμέτρηση.
Θα τεθούν διακυβεύματα, διλήμματα και ερωτήματα. Ποιος ευθύνεται, για την χρεοκοπία της χώρας το 2009-10 και τη σημερινή διολίσθηση στην κρίση -με την κακή διαχείριση της πανδημίας;
Ποιος μπορεί να βγάλει τη χώρα από το σκοτεινό τούνελ που βρίσκεται με τρόπο που θα ωφεληθούν οι πολλοί; Αυτά ενδιαφέρουν τους πολίτες. Όχι σε ποια φράξια είναι αυτή την εβδομάδα ο Παπαδημούλης.
Στα μαρμαρένια αλώνια για λογαριασμό των δυο παρατάξεων θα βρεθούν ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης- με τον εξοπλισμό τους. Όποιος κάνει την καλύτερη διαχείριση των δυνατοτήτων του χώρου του θα κερδίσει και η συνέχεια θα είναι αντίστοιχη για τη χώρα.
Ο εξοπλισμός του Μητσοτάκη είναι γνωστός από το 2019, θα υποστηριχθεί από τα ίδια μιντιακά και οικονομικά κέντρα και η επικράτησή του θα σημαίνει μονιμοποίηση της κρίσης για την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Ο εξοπλισμός του Τσίπρα είναι η ικανότητά του να συσπειρώσει τη Δημοκρατική Παράταξη σε πορεία εξόδου από την κρίση- προς όφελος των πολλών.
Αυτή η συσπείρωση δεν μπορεί να γίνει με το θέαμα που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα.
Το προσωπικό πλεονέκτημα απέναντι στον Μητσοτάκη εξανεμίζεται με κάποια συγκεκριμένα στελέχη δίπλα του και τη βαβυλωνιακή εικόνα του κόμματος.
Δεν δημιουργούν ρεύμα επικράτησης οι φραξιονισμοί και οι ανοησίες για την «ηγεμονία της Αριστεράς». Το εύρος αυτού του ρέματος εκτός από τις πολιτικές θέσεις του θα κριθεί και από την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού που θα τις εκπροσωπεί δίπλα του.
Σε ποιους να βασιστεί ο Τσίπρας
Οι πηγές διαμόρφωσης νικηφόρας ανθρωπογεωγραφίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκεκριμένες:
Πριν από όλα χρειάζονται νέα πρόσωπα από την κοινωνία, από την παραγωγή, από το διεθνή χώρο, άφθαρτα, με ισχυρό βιογραφικό και πειστική δημόσια παρουσία, με δημοκρατική νοοτροπία και σύγχρονη ματιά στα πράγματα.
Η άλλη πηγή είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που ανέδειξαν σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη το πρώην ΠΑΣΟΚ, του οποίου τα παλαιά πολιτικά στελέχη πρέπει να αξιολογούνται με βάση τη διαυγή διαδρομή, την αγωνιστική κουλτούρα, την πολιτική συγκρότηση, τις παλιές κυβερνητικές επιδόσεις.
Τρίτο κατά σειρά τα νεότερα στελέχη του που αναδειχθήκαν επί των ημερών του Αλέξη Τσίπρα -και υπάρχουν αρκετά ώστε να μην χαραμίζονται στις αντι-ομαδοποιήσεις, αλλά να κάνουν πολιτική δουλειά στην κοινωνία με εξωστρέφεια.
Τέλος, αυτό το σχήμα για να φτάσει στο σημείο εκλογικού βρασμού χρειάζεται τη στήριξη των μετριοπαθών δυνάμεων που διαμορφώνουν διαχρονικά το πολιτικό κέντρο και ανεξάρτητες πρόσωπα που δραστηριοποιούνται για την πρόοδο της χώρας, όταν πεισθούν ότι αξίζει τον κόπο.
Αυτό μείγμα είναι εφικτό να δημιουργηθεί εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας, απαλλαγεί από τα βαρίδια, στείλει στη γαλαρία τους -καλώς ή κακώς-στοχοποιημένους και αναλάβει πρωτοβουλίες που θα του επιτρέψουν να παίξει τον ρόλο του ως φυσικός επικεφαλής της προοδευτικής παράταξης σήμερα.
Πιο απλά: αν κινηθεί ως ηγέτης στη χώρα και όχι ως συντονιστής στον ΣΥΡΙΖΑ.
