Του Μάνου Οικονομίδη
Στα προλογικά βήματα της προηγούμενης δεκαετίας, μιας στιγμής στη συγκυρία κατά την οποία οι κοινωνίες αναζητούσαν “νέο αίμα” και ηγέτες διαφορετικής αισθητικής και κουλτούρας, η πόλη της Αναγέννησης μας… ξεγέλασε να ντύσουμε με προχωρημένες προσδοκίες έναν ταλαντούχο πολιτικό, που έμοιαζε προορισμένος να αλλάξει την Ιταλία, την Ευρώπη, τον κόσμο.
Ο Ματέο Ρέντσι κέρδισε τον χαρακτηρισμό του “Ιταλού Ομπάμα”, στο ξεκίνημά του. Από δήμαρχος της Φλωρεντίας, έγινε πρωθυπουργός της Ιταλίας, για να εισπράξει στη συνέχεια την ακραία απογοήτευση της κοινωνίας που τον πίστεψε και… άδειασε από ελπίδα.
Πρωταγωνιστής σε μια βαθιά πολιτική κρίση, που αποσυντονίζει το ιστορικά… ανισόρροπο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας εν μέσω της ζοφερής πραγματικότητας από την πανδημία του κορονοϊού, διευκολύνοντας ακόμη και την αυτοκτονική επιλογή των πρόωρων εκλογών, ο Ματέο Ρέντσι σεργιανίζει πλέον στη μελαγχολική ανάμνηση του μέλλοντος που… δεν ήρθε ποτέ.
Ένας φανατικός ποδηλάτης που, παραπάτησε και… έπεσε. Όπως συμβαίνει μονότονα με τις μεγάλες προσδοκίες.
