Του Μάνου Οικονομίδη
Το πραγματικό ταλέντο ενός ηθοποιού, βρίσκεται στην αυθόρμητη ευκολία με την οποία μπορεί να προσαρμόζεται στο περιεχόμενο του ρόλου τον οποίο καλείται κάθε φορά να ενσαρκώσει. Ώστε να πείσει το ακροατήριό του, να κερδίσει το παρατεταμένο χειροκρότημα, να αφήσει το αποτύπωμά του, ως αποτέλεσμα της… ερμηνείας.
Ο Ντόναλντ Τραμπ μας απέδειξε σε πλείστες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, ότι έχει έντονα στοιχεία υποκριτικού ταλέντου. Το καλλιέργησε επί δεκαετίες, με την παράπλευρη συμμετοχή του στον δημόσιο βίο, ως επιχειρηματίας και τηλεοπτική φιγούρα, το… τερμάτισε κατά τη διάρκεια της θητείας του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Ως γνήσιος “performer”, εμφανίστηκε μπροστά στην κάμερα, στον Λευκό Οίκο, με δήλωση την οποία είχαν ετοιμάσει οι συνεργάτες του, προκειμένου να αποφευχθούν τα… χειρότερα, και ενσάρκωσε τον ρόλο του… μεταμελημένου εγγυητή της Δημοκρατίας και των Θεσμών στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Καταδικάζοντας τους εισβολείς του Καπιτωλίου, δηλαδή τα “δικά του παιδιά”, δεσμευόμενος για ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας στον Τζο Μπάιντεν, χωρίς να αναφέρει το όνομά του και χωρίς να αποδεχθεί την ήττα του, και περιγράφοντας την ανάγκη να θαφτεί το μετεκλογκό τσεκούρι του πολέμου, ώστε η Αμερική να κλείσει τις πληγές της.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, προϊόντος του χρόνου, και μόλις… ξεθαρρέψει και πάλι στο Twitter, ο Ντόναλντ Τραμπ θα ξαναπιάσει το νήμα με την… εξέγερση που ο ίδιος προκάλεσε και παρότρυνε. Στον επίλογο του μηνύματός του, άλλωστε, δεν άφησε περιθώρια αμφιβολίας, μιλώντας για το ταξίδι που ξεκίνησε. Δεν τελείωσε ή ανακόπηκε, μετά την ολοκλήρωση της πρώτης θητείας του, και με φόντο τη διεκδίκηση μιας δεύτερης το 2024. Ξεκίνησε. Δυστυχώς…
