Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Η Ιστορία και δεν τελειώνει ποτέ και επαναλαμβάνεται. Το βασικό είναι όμως να τη μαθαίνουμε. Και, δυστυχώς, η περίπτωση της διάβρωσης των δυτικογερμανικών κρατικών υπηρεσιών από τους ναζί έμεινε καλά κρυμμένη…
Η Γερμανία ουδέποτε αποναζιστικοποιήθηκε. Απλώς προσάρμοσε τα μέσα επιβολής στις απαιτήσεις των καιρών…
(Φωτό: H υπογραφή της συνθήκης φιλίας μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας και της Τουρκίας το 1941)
Την Τρίτη που μας πέρασε αυτός ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών με το τσουλούφι που μοιάζει σαν τσαλαπετεινός θεώρησε σωστό να διευκρινίσει τις θέσεις της κυβέρνησής του απέναντι στην Τουρκία. Λες και δεν τις καταλάβαμε στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, που κατέληξε σε πανηγυρική ελληνική ψυχρολουσία.
Με δυο κουβέντες, ο επικεφαλής της γερμανικής διπλωματίας έκοψε τον βήχα της Αθήνας περί εμπάργκο όπλων, ξεκαθαρίζοντας ότι η Τουρκία είναι σημαντικός στρατηγικός σύμμαχος και μέλος του ΝΑΤΟ, επομένως δεν νοείται οποιαδήποτε κουβέντα για επιβολή περιορισμών στις εξαγωγές στρατιωτικού υλικού προς τη χώρα αυτή. Αυτό που έκανε όμως ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση στη συνέντευξη του Χάικο Μάας προς το Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (DPA) ήταν το συγχωροχάρτι που έσπευσε να δώσει στον Ερντογάν για τους S-400, λέγοντας ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η επιλογή τους ήταν απλώς θέμα ζήτησης και προσφοράς…
Οι προκλητικές αυτές «διευκρινίσεις» (που φυσικά…εξαφανίστηκαν στα φιλοκυβερνητικά ελληνικά μέσα) προσωπικά δεν μου προκάλεσαν κάποια έκπληξη. Είναι απόλυτα συνεπείς με την γερμανική πολιτική απέναντι στην Τουρκία κατά τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου και ακόμη πιο πριν.
Ξέρετε, πριν πάει στο υπουργείο Εξωτερικών, ο «τσαλαπετεινός» ήταν επικεφαλής στο γερμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης. Κι εκεί ο τομέας ιστορικής έρευνας ανέθεσε μια μελέτη σε δύο καθηγητές για να διαπιστώσει την πολιτική προέλευση των στελεχών καριέρας της κρατικής νομικής υπηρεσίας τις προηγούμενες δεκαετίες. Η μελέτη, που δόθηκε στη δημοσιότητα το 2016, προκάλεσε αίσθηση, γιατί αποκάλυψε ότι στο διάστημα 1949-1973 περισσότεροι από τους μισούς ανώτερους δικαστικούς, δικηγόρους και νομικούς συμβούλους που υπηρετούσαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης υπήρξαν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Και από αυτούς ένας στους τρεις είχε υπηρετήσει στα Ες-Ες και στα Τάγματα Εφόδου του Χίτλερ! Το 1957, για παράδειγμα, το 76% των μεσαίων και ανώτερων υπηρεσιακών στελεχών του υπουργείου Δικαιοσύνης ήταν ναζί, ποσοστό μεγαλύτερο και από αυτό της ναζιστικής περιόδου!
Σας κάνει εντύπωση; Δεν θα έπρεπε. Η πρώτη σχετική έρευνα που έφερε στο φως, το 2010, τη διείσδυση των πρώην ναζί σε ευαίσθητες κρατικές υπηρεσίες της Γερμανίας αφορούσε το σημερινό υπουργείο του Χάικο Μάας, δηλαδή το Εξωτερικών. Και τα ποσοστά ήταν παρεμφερή. Οπως και σε άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες.
«Τι να κάνουμε, η Ιστορία δεν τελειώνει ποτέ… Η μελέτη της μπορεί να αυξήσει την εγρήγορση, καθώς τα ανθρώπινα δικαιώματα και η έννομη τάξη απειλούνται και πάλι» σχολίασε σιβυλλικά και εμφανώς αποστασιοποιημένα ο «τσαλαπετεινός», όταν του ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας.
Περισσότερο θορυβημένος, ο καθηγητής, υπεύθυνος για την έρευνα Christoph Safferling, προσπάθησε να δώσει μια εξήγηση: «Μα δεν μπορούσαν σε ολόκληρη την Γερμανία να βρουν άλλους νομικούς; Αποκλείεται. Απλώς οι ναζί είχαν αναπτύξει δίκτυο και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον».
Πράγματι, η Ιστορία και δεν τελειώνει ποτέ και επαναλαμβάνεται. Το βασικό είναι όμως να τη μαθαίνουμε. Και, δυστυχώς, η περίπτωση της διάβρωσης των δυτικογερμανικών κρατικών υπηρεσιών από τους ναζί έμεινε καλά κρυμμένη, ίσως επειδή την αποσιώπησαν και οι Αμερικανοί που, εν όψει την σοβιετικής απειλής, έκαναν τα στραβά μάτια.
Είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι από εσάς γνωρίζετε πως ο πρώτος αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών της Δυτικής Γερμανίας Reinhart Gehlen ήταν υποστράτηγος των ναζί, που έκανε την ίδια δουλειά για λογαριασμό του Χίτλερ στη διάρκεια του πολέμου. Ούτε νομίζω πως έχετε φανταστεί ότι ο πρώτος επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων (Bundeswehr) της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, που ιδρύθηκαν το 1956, ήταν επίσης στρατηγός των ναζί και σεσημασμένος εγκληματίας πολέμου (Adolf Heusinger), όπως ακριβώς και αρκετοί από τους διαδόχους του (Heinz Trettner, Ulrich de Maiziere).
Προφανώς, επίσης δεν θα ακούσατε ποτέ ότι από τους 168 πρώτους στρατηγούς και αντιστράτηγους της Bundeswehr πάνω από τους μισούς είχαν υπηρετήσει στο Ανώτατο Επιτελείο του Χίτλερ. Ούτε θα διαβάσατε κάπου ότι αντιστοίχως το διπλωματικό Σώμα της μεταπολεμικής Γερμανίας στελεχώθηκε τουλάχιστον κατά το ήμισυ από πρώην πρεσβευτές του Γ’ Ράιχ. Και, τέλος, νομίζω ότι θα έχετε χάσει το επεισόδιο με τον προσωπάρχη επί δέκα ολόκληρα χρόνια του «καλού καγκελάριου» Κόνραντ Αντενάουερ. Ε, αυτός, ο περιβόητος Hans Globke, δεν ήταν μόνο ναζί, ήταν και ο συντάκτης των ρατσιστικών νόμων του 1935, που άνοιξαν τον δρόμο στο Ολοκαύτωμα.
Αν γνώριζαν οι Ελληνες έστω και κάτι από τα παραπάνω -δυστυχώς, δεν είναι fake news- θα αντιλαμβάνονταν ότι η Γερμανία ουδέποτε αποναζιστικοποιήθηκε, τουλάχιστον ως προς τη φιλοσοφία του δόγματος ηγεμονίας στην Ευρώπη. Απλώς προσάρμοσε τα μέσα επιβολής στις απαιτήσεις των καιρών. Ομως οι βασικές συνιστώσες στην εξωτερική της πολιτική από τον Μπίσμαρκ έως σήμερα δεν έχουν αλλάξει. Και σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνεύονται οι δηλώσεις των Γερμανών πολιτικών απέναντι στην Τουρκία.
Η ταύτιση συμφερόντων Βερολίνου και Αγκυρας δεν έχει σχέση μόνο με την ύπαρξη μιας μεγάλης τουρκικής κοινότητας στη Γερμανία (η ύπαρξή της είναι αποτέλεσμα αυτής της εκλεκτικής συγγένειας μεταξύ των δύο λαών), ούτε με τις οικονομικές συναλλαγές των δύο πλευρών που αναμφίβολα υπάρχουν και είναι σημαντικές. Η σχέση των δύο χωρών είναι βαθύτερη και αντλεί τη δύναμή της από παράδοση αιώνων. Ξεκίνησε την περίοδο της Αυτοκρατορικής Γερμανίας με τον Κάιζερ Γουλιέλμο να ονειρεύεται ότι μπορεί να συσπειρώσει το Ισλάμ υπό την ηγεσία των Οθωμανών (προσέξτε το αυτό) για να εξυπηρετήσει στρατηγικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από τον Χίτλερ με τη γερμανοτουρκική συνθήκη φιλίας και εξακολουθεί να υπηρετείται από τους σημερινούς Γερμανούς πολιτικούς που είναι απλώς επίγονοι των προηγούμενων. Με ολόιδιο DNA αλαζονικού γερμανικού εθνικισμού που απλώς, αντί για Μάνλιχερ και Πάντσερ, χρησιμοποιεί σύγχρονα εργαλεία οικονομικού εκβιασμού.
Οπως οι Γερμανοί, λοιπόν, έχουν μείνει ίδιοι και απαράλλαχτοι στο πέρασμα του χρόνου, έτσι και οι υπάλληλοί τους στην Ελλάδα, ίδιοι κι απαράλλαχτοι κι αυτοί, θέλουν να τους εμφανίζουν φίλους μας ή εν πάσει περιπτώσει αντικειμενικούς. Δυστυχώς, δεν υπάρχει περίπτωση, ξεχάστε το. Γερμανία και Τουρκία πάνε μαζί. Κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο απλώς κοιμίζουν τους Ελληνες βλάπτοντας τα συμφέροντα της πατρίδας.
