Γράφει ο Στέλιος Σοφιανός
Εχουν αγριέψει τα «παλιόπαιδα». Λογικό. Ξυπνάνε το πρωί, πρέπει να μελετήσουν τα μαθήματα. Το μεσημέρι τηλεκπαίδευση – τηλεταλαιπωρία και, όταν τελειώνουν, έξω είναι σκοτάδι. Αλλά στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού έχουν τόση ενέργεια και πρέπει κάπως να τη βγάλουν. Στο «κάπου» δεν έχουν επιλογή.
Μέσα στο σπίτι. Οι καναπέδες και οι ντιζαϊνάτες πολυθρόνες γίνονται «κούνιες» όπου σκαρφαλώνουν, σέρνονται και χοροπηδάνε, οι τοίχοι παλέτες, τα πατώματα τερέν για κάθε γνωστό ή αυτοσχέδιο σπορ. Σπόροι…
Δεν μαζεύονται με τίποτα. Εκεί που σε σχολική περίοδο πέφτουν προγραμματισμένα για ύπνο στις 8 και κοιμούνται αμέσως, τώρα το 8 έχει γίνει 10 και με πολύ γονεϊκή προσπάθεια. Και δεν κοιμούνται. Ανάβουν το φως στο κρεβάτι και πέφτουν με τα μούτρα στα βιβλία και τα κόμικς. Ο μεγάλος προτιμάει μυθολογία, Ιστορία, Γεωγραφία, διάφορα επιστημονικά και εγκυκλοπαίδειες. Και Μίκυ Μάους και Σκρουτζ Μακ Ντακ. Η μικρή, περισσότερο από μίμηση, ξεκίνησε και σχετικά πρόσφατα. Τώρα κατεβάζει τα μισά παραμύθια και κοιμάται μαζί τους, ανακατεμένα με τα λούτρινα. Συν τα Μίκυ.
Απορώ πώς αντέχουν ύστερα από τόσες ώρες μπροστά στα laptop. Αλλά τουλάχιστον το χαρτί δεν εκπέμπει το μπλε φως της οθόνης. Και ήλιο, για να τα κουράζει, δεν πολυβλέπουν τα ματάκια τους αυτήν την εποχή. Ισως το μόνο καλό σε όλη αυτή τη φάση είναι ότι τα παιδιά έχουν χρόνο να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα βιβλία.
Γιατί σε κανονικές συνθήκες, αυτές τις ώρες θα κοιμούνταν. «Πτώματα» από το σχολείο, τη μελέτη, τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Ερμαια ενός προγράμματος που, αν το καλοσκεφτείς, είναι το ίδιο παράλογο με αυτό της καραντίνας, αλλά από την ανάποδη, που λέμε.
Λέμε επίσης ότι τα μικρά παιδιά προσαρμόζονται πιο εύκολα στις νέες συνθήκες. Μπορεί. Βεβαίως, αυτό το λέμε συνήθως όταν δεν τα ρωτάμε για ό,τι τους επιβάλουμε. Μόνο που ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα. Τους πέντε από τους εννέα σχολικούς μήνες του 2020 δεν πηγαίνουν σχολείο, τους πρώτους τρεις μάλιστα δεν είχαν ούτε τηλεκπαίδευση. Αν κάνουμε ότι δεν τρέχει τίποτα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε κάτι για να σώσουμε ό,τι μπορούμε. Αν όχι την εκπαίδευσή τους, τουλάχιστον τις ντιζαϊνάτες πολυθρόνες.
