Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Δεν είναι η πρώτη φορά, και μετά βεβαιότητας δεν θα είναι η τελευταία. Ο Ταγίπ Ερντογάν ανήκει στην κατηγορία των ηγετών που αξιοποιούν με περίσσευμα συχνότητας τη ρητορική της “θυματοποίησης”, τόσο για το τουρκικό έθνος, όσο και για τον ίδιο.
Στη σκιά των κυρώσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και των διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση για μια περισσότερο συμβιωτική σχέση, ο Τούρκος Πρόεδρος επανέλαβε τον εαυτό του. Θέλησε να εμφανίσει τη δική του Τουρκία ως… διωκόμενη από άλλες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, θεωρώντας ως δεδομένο ότι… και η δική του Τουρκία είναι υπερδύναμη.
Γνωρίζοντας ότι, από κάθε παζάρι στο οποίο συμμετέχει, δεν βγαίνει χαμένος, ή τουλάχιστον… όσο χαμένος προσδοκούν οι αντίπαλοί του, ο Ταγίπ Ερντογάν επιχειρεί να εμφανίσει από τώρα, μελλοντικά κέρδη σε διπλωματικό επίπεδο, ως αποτέλεσμα της δικής του σθεναρής αντίστασης.
Μια ρητορική που κουράζει, παραμένει ωστόσο εξαιρετικά αποτελεσματική στον επηρεασμό της τουρκικής κοινωνίας, ώστε να συνεχίζει να τον στηρίζει. Έστω και λιγότερο φανατικά, σε σχέση με το παρελθόν.
