Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή η θέρμη με την οποία μπορεί να ασκήσει κάποιος το αναφαίρετο δικαίωμά του στην αυτοαναίρεση. Αν όχι στη φαιδροποίηση της προσωπικής διαδρομής που προηγήθηκε της τρέχουσας θέσης του στον δημόσιο βίο.
Βλέπεις πολιτικούς, καθηγητές, διεθνολόγους, να μετατρέπονται σε χαρωπές… τσιρλίντερς της εθνικής ονείρωξης ότι… οι άλλοι, είτε είναι οι Αμερικανοί, είτε οι Ευρωπαίοι, είτε όλοι μαζί, θα… μαλώσουν τον Ταγίπ Ερντογάν για λογαριασμό μας, και αναρωτιέσαι πόσο πιο κάτω μπορεί να φτάσει το επίπεδο του δημοσίου βίου. Μια χώρα καταδικασμένη στην πτώση. Τη μιζέρια. Την παρακμή.
Με αφορμή τις κυρώσεις που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στην Τουρκία για τους S-400, βλέπεις στα ελληνικά ΜΜΕ παρέλαση… μακαριότητας. Λες και οι κυρώσεις επιβλήθηκαν για τις προκλήσεις Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδας.
Στην ουσία, οι κυρώσεις, με εξάμηνο “παράθυρο ευκαιρίας” αναφορικά με την εφαρμογή τους, προσφέρουν στον Ταγίπ Ερντογάν τη δυνατότητα να κάνει αυτό που γνωρίζει καλά: Παζάρι. Να παζαρέψει με τη διακυβέρνηση Μπάιντεν μια “εγκάρδια συνεννόηση”, που εφόσον υλοποιηθεί, θα δώσει στην Τουρκία μεγαλύτερο… θράσος σε σχέση με τη σημερινή της στάση απέναντι στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Ο Ταγίπ Ερντογάν άλλωστε, το έχει… ξανακάνει. Με τη διακυβέρνηση Ομπάμα, Αντιπρόεδρος της οποίας ήταν ο Τζο Μπάιντεν. Εκείνη την περίοδο, η Τουρκία λειτούργησε ως “μακρύ χέρι” των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μέση Ανατολή και ευρύτερα την αραβική χερσόνησο, με κεντρικό ρόλο στη δημιουργία και στήριξη του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους. Τότε που οι παράφρονες τζιχαντιστές ήταν… ομοτράπεζοι της διακυβέρνησης Ομπάμα, με πρωταγωνιστικό ρόλο στο σχέδιο αναδιάταξης δυνάμεων στην περιοχή.
Ξέρετε άλλωστε τι λένε για την Ιστορία και τις… επαναλήψεις της.
