Της Ελένης Κωστοπούλου
Ο σημερινός πληθυσμός της γης ανέρχεται, σύμφωνα με τις πηγές του διαδικτύου, σε 7,8 δις ανθρώπων, οι οποίοι αναμένεται να αυξηθούν κατά πολύ ως το 2030. Το 59% του παγκόσμιου πληθυσμού, 4,5 δις άνθρωποι κατοικούν στην Ασία με τη μερίδα του λέοντος, να έχουν η Κίνα με 1,4δισ και η Ινδία με 1,38 δις.
Συνεπώς, η Κίνα και η Ινδία αποτελούν πάνω από το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, η Ευρώπη αριθμεί περί τα 750εκ. ανθρώπων, που είναι το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ όλη η Αφρική είναι λίγο μεγαλύτερη από την Κίνα και ο πληθυσμός της ανέρχεται στο 1δις. 350 εκατομμύρια.
Αξιοσημείωτο των παγκόσμιων στατιστικών του πληθυσμού είναι ότι υπάρχουν χώρες, όπως το Πακιστάν με 221εκ. πληθυσμό, η Νιγηρία με 206εκ. πληθυσμό και το Μπαγκλαντές 164 εκ πληθυσμού.
Οι χώρες αυτές έχουν πληθυσμούς, που ζουν υπό το καθεστώς της πλήρους εξαθλίωσης, των άθλιων υγειονομικών συνθηκών και εν τέλει της πλήρους απαξίωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Παρόλα αυτά, υπάρχει η τάση ανόδου του συνολικού τους πληθυσμού σε αντίθεση με μία Ευρώπη που παρουσιάζει την ίδια στιγμή φθίνοντες ρυθμούς.
Η Ελλάδα μας των 10 εκατομμυρίων κατοίκων και των άλλων Ελλήνων που ζουν διάσπαρτοι σε όλη την υφήλιο, θα μπορούσε να θεωρηθεί, ως μια μικρομεσαία πόλη της Κίνας ή της Ινδίας. Με όλα τα παραπάνω αν μη τι άλλο αποδεικνύεται, ότι σε μια χώρα με άριστες κλιματολογικές συνθήκες με σπουδαία γεωπολιτική θέση παρατηρείται η υπογεννητικότητα κάτι που φυσικά οφείλεται στο ότι οι γάμοι μεταξύ νέων και η δημιουργία παιδιών θεωρείται πολυτέλεια.
Ζούμε σε ένα κράτος, λοιπόν, όπου οι νέοι δεν υποστηρίζονται κυρίως από το κράτος, με αποτέλεσμα να μη διαθέτουν την οικονομική ευμάρεια, οπότε διστάζουν να δημιουργήσουν οικογένεια.
Η ελληνική πολιτεία, δυστυχώς, έχει προσηλώσει στην ευημερία των αριθμών σε κάθε επίπεδο, αγνοώντας πολλές φορές επιδεικτικά των ανθρώπινο παράγοντα. Για παράδειγμα, ασχολούμαστε έντονα με το δημόσιο – ιδιωτικό χρέος και γενικότερα με τις υποχρεώσεις μας. Επιπλέον, καταντήσαμε “πειραματόζωα” του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της παγκόσμιας νομενκλατούρας, οι οποίο ξεχνούν επιδεικτικά ότι όλες οι χώρες του κόσμου, έχουν διπλάσιο και τριπλάσιο χρέος από το ελληνικό.
Τα ελληνικά κόμματα έχουν εγκλωβιστεί σε μια ακατάσχετη ανακοινωσιολογία χωρίς καμία ουσία για το νέο Έλληνα.
Οι λέξεις ελπίδα και προοπτική έχουν αποκτήσει με βάση τις ανακοινώσεις των κομμάτων ένα κούφιο περιεχόμενο.
Ουσία μηδέν. Παρακολουθούμε στα παράθυρα κοκορομαχίες χωρίς νόημα και αντί να δώσουμε βοήθεια, κίνητρα και ελπίδα σε ένα νέο στο να κάνει οικογένεια τον βομβαρδίζουμε με άχρηστες πληροφορίες, για το χρέος, το ΑΕΠ, τις τράπεζες, το ΔΝΤ και λοιπά.
Φυσικά, δεν είμαστε σε θέσεις χωρών, όπως οι βαλκανικές, η Τουρκία και πληθυσμιακά μεγάλες χώρες που αναφερθήκαμε.
Είμαστε ένα σκαλοπάτι πιο πάνω. Χρέος των ιθυνόντων να ανέβουμε από αυτό το σκαλοπάτι που βρισκόμαστε και όχι να πάμε πιο κάτω. Χωρίς διάθεση κινδυνολογίας θα λέγαμε, ότι δύο πράγματα μπορούν να συμβούν. Ένα, να μας πνίξουν οι τεράστιοι πληθυσμοί που έχουν γειτονικές, αλλά και άλλες χώρες όχι πολύ μακρινές και δεύτερον να βάλουμε εμείς αυτογκόλ συνεχίζοντας να στέλνουμε συστηματικά τους νέους εκτός Ελλάδας.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, όλοι μας ότι η παρακμή ενός λαού είναι πολύ εγγύτερα από την άνθησή του.
