Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Η ευχή να ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, προφανώς και βιώνει την απόλυτη… ηδονή της επιβεβαίωσής της στην τρέχουσα συγκυρία. Έστω και αν οι καιροί μας έφεραν την αχρείαστη τραγωδία του κορονοϊού, η ζωή προχωρεί. Και μαζί της η ανθρωπότητα.
Στα πολλά καινοφανή της εποχής μας, ο τρόπος με τον οποίο συγκροτεί ο Τζο Μπάιντεν την πρώτη κυβέρνησή του. Ο Εκλεγμένος Πρόεδρος των ΗΠΑ φλέρταρε με τους συμβολισμούς, επιλέγοντας για παράδειγμα τη Τζάνετ Γιέλεν ως Υπουργό Οικονομικών, την πρώτη γυναίκα στο συγκεκριμένο αξίωμα, από εκεί και πέρα όμως, αναλώνεται σε επιλογές τεχνοκρατών, κάποιοι εκ των οποίων δεν γίνονται αποδεκτοί ούτε καν από το ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα.
Η αυτοπαγίδευση του Τζο Μπάιντεν ήταν αναμενόμενη. Λειτουργεί ως μεταβατικός, ως γέφυρα για τις επόμενες γενεές. Αυτό τον καθιστά ευάλωτο και αναλώσιμο. Μια πραγματικότητα που επιδεινώνεται από την επιλογή του Τζο Μπάιντεν να… βολέψει όλους τους ανθρώπους του Μπαράκ Ομπάμα σε κυβερνητικά πόστα, και την ίδια στιγμή να αποκλείσει δυνητικούς αντιπάλους της Κάμαλα Χάρις.
Εκεί εστιάζεται και το μεγαλύτερο πρόβλημα της διακυβέρνησης Μπάιντεν. Στη de facto “συγκυβέρνηση” με την Κάμαλα Χάρις, κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, με κάποιον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ. Η Κάμαλα Χάρις όμως θέλει να διεκδικήσει την Προεδρία το 2024, όταν ο Τζο Μπάιντεν θα αποσυρθεί, αν… δεν έχει αποσυρθεί νωρίτερα.
Δεν επιθυμεί λοιπόν σε κυβερνητικά πόστα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος που εμφανίζονται ως συνδιεκδικητές του προεδρικού χρίσματος, και η αξιοποίησή τους από τον Τζο Μπάιντεν θα τους έδινε τη δύναμη να χτίσουν… στρατό.
Και ακόμη… δεν ξεκίνησε η Προεδρία Μπάιντεν.
