Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του, έχει τις… στιγμές του. Τις εκρηκτικές στιγμές του. Τις αφορμές για εξέγερση, συναισθηματική και ηθική.
Η μνήμη είναι ένα τέτοιο θηλυκό. Και δεν μπορεί παρά να εξεγερθεί, συγκρίνοντας το αποτύπωμα του εμβληματικού Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, με τη σημερινή γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Με την “παιδική χαρά” των Βρυξέλλων, όπως πολύ εύστοχα είχε περιγράψει προ ετών η “Monde” την τρέχουσα πολιτική ηγεσία της Ενωμένης Ευρώπης.
Ένας πολιτικός που έγινε ηγέτης. Ενέπνευσε και άνοιξε δρόμους. Κατανοώντας εγκαίρως την ιστορική χρησιμότητα μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρώπης, μιας Ευρώπης που θα αναδείκνυε τις διαφορετικότητες των πολιτών της και θα ενθάρρυνε την ανανέωση των ιδεών. Ακριβώς όπως υπάρχει εντυπωμένο στο συνειδησιακό γονιδίωμα της Γαλλίας, το μέλλον της οποίας βοήθησε και εκείνος να γίνει περισσότερο φωτεινό.
Η εξέλιξη είναι η υπογραφή ταυτότητας της προόδου. Δυστυχώς, η σύγκριση του Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν με τη σημερινή πολιτική ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπενθυμίζει γοερά ότι… κάτι πήγε λάθος. Ο τροχός της Ιστορίας σταμάτησε να κινείται μπροστά. Και η εξέλιξη της πολιτικής… έμεινε στο ράφι.
