Της Κονδυλίας Ορτανσίου
Η είδηση της απώλειας του Βαλερί Ζισκάρ ντ΄Εστέν, είναι από αυτές που υπερβαίνουν την αυθόρμητη θλίψη για τον αποχαιρετισμό σε έναν άνθρωπο, έναν πολιτικό, έναν επώνυμο. Ο Γάλλος πρώην Πρόεδρος κουβαλούσε με συνέπεια και περηφάνεια τον αυτοπροσδιοριστικό χαρακτηρισμό του φίλου. Ήταν φίλος της Ελλάδας, φίλος της Ευρώπης, φίλος της αλλαγής και της προόδου.
Οι επιπλοκές του κορονοϊού έδωσαν τη χαριστική βολή στην ταλαιπωρημένη υγεία του, πρόλαβε ωστόσο να περπατήσει 94 “γεμάτα” χρόνια στη ζωή. Αρχηγός του γαλλικού κράτους από το 1974 (όταν κέρδισε τον Φρανσουά Μιτεράν) μέχρι το 1981 (όταν έχασε από τον Φρανσουά Μιτεράν), ο ντ’ Εστέν έμεινε με την πικρία ενός έργου που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, μετά από μόλις μια θητεία στη Γαλλική Προεδρία.
Όπως ανολοκλήρωτη έμεινε και η προσπάθειά του για την πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τους Γάλλους να απορρίπτουν το Ευρωσύνταγμα που ο ίδιος επιμελήθηκε, το 2005.
Ανθρώπινος ως Πρόεδρος της Γαλλίας, προώθησε μεταρρυθμίσεις όπως τη νομιμοποίηση της άμβλωσης, το δικαίωμα ψήφου στα 18 και τη θεσμοθέτηση του διαζυγίου, ενώ άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του G7, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τη γεφύρωση των διαφορών της Ευρώπης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως και της Γαλλίας (και συνολικά της Ευρώπης) με τη Γερμανία.
Όταν έγραψε το ρομαντικό μυθιστόρημα “The Princess and The President”, όλοι… υποψιάστηκαν ότι μιλούσε εμμέσως για τη ρομαντική σχέση του με την αδικοχαμένη πριγκίπισσα του λαού Νταϊάνα, με τον ίδιο ωστόσο να διαψεύδει τη σχετική φημολογία.
Φίλος του Γερμανού Καγκελαρίου Χέλμουτ Σμιτ, φίλος του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ. Αφού πρώτα είχε διευκολύνει τον Καραμανλή να επιστρέψει στην Αθήνα το 1974, με το προεδρικό αεροσκάφος της Γαλλίας, για να δρομολογήσει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Είναι σαν να χάνεις έναν δικό σου άνθρωπο. Γι’ αυτό και τα δάκρυα κυλούν αυθόρμητα…
