Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Η έκθεση Πισσαρίδη είναι αυτή που δίνει την πληρέστερη εικόνα της ελληνικής οικονομίας, των προβλημάτων της και των προσπαθειών που θα πρέπει να καταβληθούν για να αποκτήσει η Ελλάδα την αναπτυξιακή δυναμική για την υπέρβαση των προβλημάτων της και να επιτύχει την ομαλή εξέλιξή της στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η έκθεση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για τη διαμόρφωση μιας συστηματικής προσπάθειας της χώρας. Η χώρα πολλές φορές στο παρελθόν δεν είχε πρόγραμμα και κατευθύνσεις για την ανάπτυξη. Η οικονομική πολιτική ήταν μόνο μέσο εκμετάλλευσης για πολιτικούς στόχους», σημειώνει στο άρθρο του στα «Νέα» (28-11-2020) ο κ. Σημίτης.
Ουδείς εξεπλάγη με το περιεχόμενο του άρθρου του πρώην πρωθυπουργού. Οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που διαπερνούν την έκθεση -ιδεών- του νομπελίστα οικονομολόγου Πισσαρίδη και των ομόδοξων συνεργατών του δεν είναι ξένες στον επί οκτώ χρόνια πρωθυπουργό της Ελλάδας και δεν του προκαλούν αποστροφή.
Κάποτε βεβαίως τις πολεμούσε. Τότε που αγωνιζόταν, στο αφιλόξενο για τις σοσιαλδημοκρατικές ιδέες ΠΑΣΟΚ, να προωθήσει τις απόψεις της κραταιάς ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Μερικές από τις νεοφιλελεύθερες κοινοτοπίες του σχεδίου Πισσαρίδη προσπάθησε να τις περάσει την περίοδο της παντοδυναμίας του. Κάποιες τις εφάρμοσε, κάποιες έμειναν στη μέση λόγω των αντιδράσεων που συνάντησαν και από πτέρυγες του κόμματός του και από τους κοινωνικούς εταίρους, ακόμη κι από κείνες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις που ελέγχονταν από το ΠΑΣΟΚ.
Ουδείς επίσης έπεσε από τα σύννεφα με την επιλογή του κ. Σημίτη να προσφέρει χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σε μια περίοδο που είναι περικυκλωμένη από προβλήματα και βάλλεται και από φίλια μέσα ενημέρωσης για εγκληματικές παραλείψεις και ολέθρια λάθη στη διαχείριση της πανδημίας και για αναιμική υποστήριξη στα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα. Αλλωστε, την κυβέρνηση της Δεξιάς στηρίζουν πολιτικοί φίλοι του κ. Σημίτη, είτε από τις θέσεις υπουργών και υφυπουργών, είτε από τα δημόσια βήματα που έχουν στα μπουκωμένα μέσα ενημέρωσης.
Τούτη την ώρα που η ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας έχει ξεσαλώσει, τούτη την ώρα που στελέχη της παράταξης με προέλευση από τη λούμπεν αστική τάξη χλευάζουν τον ταλαιπωρημένο λαό, τούτη την ώρα που η καραμανλική συνιστώσα κρατάει αποστάσεις ασφαλείας από το Μαξίμου, οι φερτοί στη Νέα Δημοκρατία από άλλους χώρους και ορισμένοι εκπρόσωποι του πάλαι ποτέ ισχυρού εκσυγχρονιστικού ρεύματος λειτουργούν σαν ασπίδα προστασίας του πρωθιερέα της κυβέρνησης. Πλειοδοτούν, φτιασιδώνουν, δικαιολογούν, αποθεώνουν.
Ο κ. Σημίτης, όπως και ο κ. Μητσοτάκης, έχει αλλεργία στην αυτοκριτική. Ο σημερινός πρωθυπουργός προσπαθεί να ρίξει τις ευθύνες για όσα κακά συμβαίνουν στη χώρα είτε στην προηγούμενη κατάσταση, κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, είτε σε δευτεροκλασάτους παράγοντες της κυβέρνησής του, σε επιδημιολόγους και κρατικά στελέχη που ο ίδιος διόρισε σε πόστα ευθύνης.
Από τη μεριά του ο κ. Σημίτης, παρά το γεγονός ότι έχει γράψει αρκετά βιβλία για την περίοδο που ήταν πρωθυπουργός, παρά το γεγονός ότι συχνά-πυκνά αρθρογραφεί για τρέχοντα ζητήματα και για θέματα στρατηγικής, δεν έχει βρει ούτε ένα λάθος, ούτε μία αβλεψία, ούτε μία αντίφαση, ούτε μία αστοχία, ούτε ένα ατόπημα, πολύ περισσότερο ούτε μία βροντώδη αποτυχία της κυβέρνησής του ή του ίδιου προσωπικά την περίοδο που κυβερνούσε την Ελλάδα.
Αν κάποιος δεν ζούσε στη χώρα από το 1996 μέχρι το 2004 και η πληροφόρησή του προερχόταν μόνον από τα βιβλία και τα κείμενα του πρώην πρωθυπουργού, θα σχημάτιζε την εντύπωση ότι σ’ αυτήν τη γωνιά της Ευρώπης υπήρχε ένας Παράδεισος. Ιδιοτελείς ευφημισμοί. Κουρασμένοι εξωραϊσμοί. Απτόητη μονομέρεια.
Ανάγωγα
Ο επικεφαλής του Εποπτικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, Αντρέα Ενρία, επαναφέρει με συνέντευξή του στην ΕΡΤ την πρόταση για από κοινού διαχείριση όλων των μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων της ευρωζώνης. Μια πρόταση που δεν αποκλείεται να φέρει πιο κοντά τη δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής κακής τράπεζας (bad bank). Σας λέει κάτι αυτός ο όρος; Τον είχαν προτείνει το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Βαρουφάκης, αλλά απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας ως πολύ bad idea. Η φράση που ταιριάζει στην περίπτωση και στα ελληνικά και στα τουρκικά και στα εγγλέζικα έρχεται στο στόμα μου, αλλά το χέρι συγκρατείται.
