Της Ελένης Κωστοπούλου
Σε κάθε εποχή η ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων σε ό,τι αφορά την κατανομή τού πλούτου, ήταν και είναι ένα προφανές γεγονός. Το κράτος καθώς και η φιλοτιμία των εχόντων ιδιωτών, ήταν αυτό που θεράπευε κατά καιρούς το πρόβλημα.
Δεν είναι λίγες οι φορές, όπου η συλλογικότητα αντικατέστησε τον ατομισμό. Ο ακτιβισμός αντικατέστησε το ψυχρό συμφέρον και ο αλτρουισμός διόγκωσε το ατομικό πνεύμα.
Δυστυχώς, σήμερα ζούμε σε μια εποχή απομόνωσης, όπου η παρέα μας αποτελείται από τρεις οθόνες, μία του υπολογιστή, άλλη μία του κινητού και βέβαια και της τηλεόρασης. Κατά συνέπεια, η συμπεριφορά ποδηγετείται από τα μηνύματα που μας περνούν, οι τρεις αυτές οθόνες.
Πολλές φορές, λοιπόν, αγνοούμε το αν ο διπλανός μας υποφέρει, γιατί τα θετικά μηνύματα που εισπράττουμε περνούν ορισμένες φορές αφιλτράριστα και ξεχνιούνται σε δευτερόλεπτα. Αντίθετα, εύπεπτα μηνύματα τα οποία, ενδεχομένως, να είναι και χρήσιμα για την άνοδο της ψυχολογίας μας, είναι αυτά που κυριαρχούν, ενώ, άλλα μηνύματα εξαχνώνονται.
Έχουμε τόσες πληροφορίες στον εγκέφαλό μας και αυτό έχει, ως αποτέλεσμα, στο να οδηγηθούμε σε ένα καθαρά ατομιστικό χαρακτήρα, όπου η ικανοποίηση των αναγκών μας είναι η πρώτη προτεραιότητά μας με αποτέλεσμα, τη λογική της παρωπίδας, η οποία κατά τους συνωμοσιολόγους είναι ένα παγκόσμιο σχέδιο επικράτησης του ατομισμού.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι, αλλά και οι αθώες ψυχές των παιδιών είναι λιγότερο ευάλωτοι στο φαινόμενο.
Αντίθετα, οι παραγωγικές ηλικίες φορτωμένες με προβλήματα, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της συντήρησης του φαινομένου. Όμως, είναι εκείνοι που θα δώσουν τα πρότυπα στις επόμενες γενεές, και έτσι με μαθηματική ακρίβεια το φαινόμενο, δυστυχώς, θα διογκωθεί. Μπορούμε, άραγε, εν μέσω πανδημίας, όπου όλοι κλεινόμαστε στα σπίτια μας να σκεφτούμε, ότι υπάρχουν και χειρότερα από τα δικά μας προβλήματα; Μπορούμε να εκτιμήσουμε, ότι η πραγματική χαρά προέρχεται από εμάς τους ίδιους προς τους άλλους; Γιατί να μην ενσκήψουμε στα προβλήματα των άλλων και να αποκτήσουμε την πραγματική ανθρώπινη ταυτότητα, όπως ο Χριστός την θεωρούσε και μας την εδίδαξε.
Ο κόσμος μας είναι πλέον πλημμυρισμένος από πολλά αγαθά, τα οποία είναι ανισοβαρώς κατανεμημένα.
Δεν πρόκειται να εφαρμοστεί ποτέ το ουτοπικό μοντέλο, που πρεσβεύουν οι κομμουνιστικές θεωρίες, από την άλλη όμως μπορούμε να γίνουμε περισσότερο ανθρώποι. Η ατομική ευθύνη δεν περιορίζεται μόνο στο να προστατεύουμε την υγεία των άλλων, αλλά και να τους βοηθάμε έμπρακτα και σε άλλες ανάγκες και προβλήματα. Είμαστε άνθρωποι που ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για να δημιουργήσουμε οικογένειες να τις χαρούμε, αλλά και να κάνουμε πράξη τα λόγια του Θεού. Ένα από αυτά είναι να αγαπάμε και να στεκόμαστε δίπλα, στηρίζοντας συνανθρώπους μας, που έχουν ανάγκη.
