Της Μαρίκας Λυσιάνθη
Αν ο Φρανσουά Μιτεράν είχε τη… μεταφυσική δυνατότητα να επιστρέψει κοντά μας, θα εμπλούτιζε με περισσότερο… ζωηρές περιγραφές την ταυτοποίηση της πολιτικής ως διαχείριση των συμβόλων. Και δεν θα δυσκολευόταν να την παρομοιάσει με τον έρωτα. Η αμφιβολία γεννά την προσδοκία. Και κινητροδοτεί το πάθος.
Χάρη, εν πολλοίς, και στην επανάσταση των social media την τελευταία δεκαετία, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών σε κάθε κοινωνία του πλανήτη, έχει χάσει την προσδοκία της για την πολιτική. Έχει συμβιβαστεί με την προοπτική να συναντά στη διαδρομή της πολιτικούς κατώτερους των περιστάσεων. Συνηθισμένους. Ανιαρούς. “Ενσωματωμένους” στο σύστημα.
Φιγούρες με ξεθωριασμένο αποτύπωμα, για τις οποίες σχεδόν στοιχηματίζεις… τι θα πουν, έχοντας απομνημονεύσει ξύλινες και ξεπερασμένες κοινοτυπίες. Αν προσθέσουμε και τη σκανδαλιστική έλξη που τους ασκεί ο λαϊκισμός, η τάση να διχάσουν την κοινωνία και να μην ενοχλούνται από τη σταδιακή διολίσθησή τους σε χαμηλής αισθητικής… τρολ των social media, είναι εύκολο να συμπεράνουμε ότι οι εξαιρέσεις συνιστούν… προστατευόμενο είδος.
Αν άκουγε κανείς τον Κώστα Μπακογιάννη το πρωί της Τετάρτης στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ και την εκπομπή “Αυθαίρετοι”, εκεί όπου ο Χρήστος Κούτρας και ο Γιάννης Ντσούνος διασώζουν με την αξιοπρέπειά τους την τιμή της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, η οποία… σέρνεται στα πατώματα της κοινωνικής απαξίωσης με τη στάση των περισσότερων δημοσιογράφων στο θέμα του κορονοϊού, θα μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του την πολυτέλεια ενός χαμόγελου.
Ο γιος του Παύλου και της Ντόρας Μπακογιάννη, που μεγάλωσε δηλαδή “εντός συστήματος”, είχε κάθε ευκαιρία στη διαδρομή του να παραμείνει “ενσωματωμένος”. Να ακολουθεί τον ανιαρό κυματισμό του καθωσπρεπισμού. Να προκαλεί… χασμουρητά αδιαφορίας με τις απόψεις του.
Δεν το έκανε. Δεν το κάνει. Από τότε που… πήρε τα βουνά, διεκδικώντας την ψήφο εμπιστοσύνης των πολιτών στο Καρπενήσι και τη Στερεά Ελλάδα, δηλαδή στην Αυτοδιοίκηση όπου κάθε εκλεγμένος κρίνεται στην καθημερινότητα της ποιότητας ζωής των “εντολέων” του, μέχρι και σήμερα, που κρατάει το δικαίωμα υπογραφής για την ιστορική πρωτεύουσα του δυτικού πολιτισμού.
Ο Δήμαρχος Αθηναίων μίλησε με τη γλώσσα της αλήθειας. Για την πανδημία του κορονοϊού και τα δύσκολα που έχουμε μπροστά μας. Για το δέος μπροστά στη φτωχοποίηση της κοινωνίας και την οικονομική χρεοκοπία της αγοράς. Για την ανασφάλεια των πολιτών και την κόπωσή τους.
Μια καλή αφορμή για να θυμόμαστε ότι, σε κάθε εποχή, υπάρχουν κάποιοι, έστω λίγοι, που αντιστέκονται στον πειρασμό της παρακμής. Ως εφεδρείες ελπίδας για το μέλλον…
