Μια ευχή… Να είναι η ζωή περισσότερο γενναιόδωρη μαζί σου. Όσοι έχουμε βιώσει απώλειες από εκείνες που ξεριζώνουν την καρδιά, και θολώνουν τον ορίζοντα της προσδοκίας των ονείρων, γνωρίζουμε καλά το βάρος της επίδρασης της ηχούς μιας τέτοιας ευχής…
Η ζωή βέβαια είναι ένα δώρο από μόνη της. Ακριβό. Σπάνιο. Ένα ιδιαίτερο προνόμιο. Γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να προσπαθείς να μην τη χαραμίσεις. Να ζεις και για εκείνους που δεν είναι πια εδώ. Να συνεχίζεις, παρά τα όνειρα που σκότωσε η ζωή σου.
Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια, ο Τζο Μπάιντεν έγινε ο Εκλεγμένος-Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο 46ος. Μετά από μια μακρά διαδρομή, όχι πάντοτε με επιτυχίες. Με πολλές πολιτικά γκρίζες σκιές. Με αυθόρμητα ερωτήματα για την κιβωτό υπεραξίας που κουβαλάει.
Και όμως. Έγινε Πρόεδρος, με τη μεγαλύτερη λαϊκή ψήφο στην Ιστορία. Ξεπερνώντας ακόμη και τον Μπαράκ Ομπάμα. Δηλαδή τον πρώτο Αφρο-Αμερικανό Πρόεδρο της υπερδύναμης. Η εκλογή του οποίου έδωσε φυσική υπόσταση στο “όνειρο” του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Η διαδρομή του Τζο Μπάιντεν θυμίζει τόσο δραματικά τη σημασία της διαδρομής, για την οποία μίλησε ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην Ιθάκη. Η καρδιά του ζωγραφίστηκε με τις πινελιές της θλίψης. Της απώλειας. Του θρήνου. Αρχικά, στο ξεκίνημα της διαδρομής του, όταν έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα την πρώτη γυναίκα του, Νίλια, και την κόρη τους Έιμι, το 1972. Και πιο πρόσφατα, το 2016, όταν ετοιμαζόταν να διεκδικήσει το προεδρικό χρίσμα των Δημοκρατικών από τη Χίλαρι Κλίντον, και έχασε τον γιο του Μπο, από τον καρκίνο.
Η ζωή στάθηκε αδίστακτα άδικη με τον Τζο Μπάιντεν, σε βαθιά προσωπικό επίπεδο. Εκείνος όμως δεν λύγισε. Έπεσε, αλλά σηκώθηκε. Σκούπισε τα δάκρυα και συνέχισε. Η καρδιά φυσικά συνέχισε να ματώνει. Τα μάτια να θολώνουν πιο συχνά, κάθε φορά που η ηχώ των αναμνήσεων παραμέριζε το παρόν, και σκοτείνιαζε το μέλλον.
Εκείνες τις ώρες, που βίωσε την προσωπική πολιτική δικαίωση, κανείς δεν μπορούσε να διαβάσει την καρδιά του. Λένε ότι ο χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Οι πληγές ωστόσο δεν κλείνουν ποτέ ολοκληρωτικά. Είναι εκεί για να μας θυμίζουν, λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση να ξεχάσουμε.
Ένας πατέρας που στερήθηκε το παιδί του. Ένας σύζυγος που έχασε τη γυναίκα του. Ένας άνδρας που είδε τη ζωή να γίνεται λιγότερη. Να χρωματίζεται με την απόχρωση του μαύρου. Άντεξε. Και έφτασε να γίνει Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.
Λες και η ζωή επιτρέπει να λιγοστέψουν τα δάκρυα. Για τη ζωή που δεν πρόλαβες να ζήσεις.
Του Μάνου Οικονομίδη
