Του Μάνου Οικονομίδη
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2020
Η πανδημία του κορονοϊού, απρόσκλητη, αχρείαστη και «βίαιη» αναφορικά με την άγαρμπη διαφοροποίηση και ανατροπή δεδομένων και προτεραιοτήτων στην κοινωνική και ατομική καθημερινότητα, ήρθε να μας θυμίσει πόσο σύνθετη έχει γίνει η ζωή μας.
Αυτονόητη η διαπίστωση. Σε εποχές αποπροσανατολισμού ωστόσο, έχει την προστιθέμενη σημασία της, στην ταραχώδη διαδρομή του μυαλού και της καρδιάς να ισορροπήσουν. Να μην εκπέσουν στην οδό της παραίτησης και της παρακμής.
Σε κάθε κοινωνία του πλανήτη, και φυσικά στη δική μας, κάθε αρμόδια εξουσία επιχειρεί να διασφαλίσει το κατάλληλο μείγμα στρατηγικής και αποτελεσματικότητας. Την υγεία και την οικονομία. Δυο παράμετροι συναφείς και αλληλένδετοι, καθώς η μια δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την άλλη.
Σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, με προχωρημένη συναισθηματική επαγρύπνιση, είναι προφανές ότι, ακόμη και μετά την ανακάλυψη και αξιοποίηση του εμβολίου, θα απαιτηθεί επαρκής χρόνος για να «αναρρώσουμε». Από όσα χάσαμε. Από όσα στερηθήκαμε. Από όσα δυσκολευόμαστε να ονειρευτούμε.
Η ανασφάλεια καλπάζει. Σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Και για τη συγκεκριμένη «νόσο», δεν υπάρχει ρεαλιστική πρόγνωση… εμβολίου. Ούτε για την ανεργία. Ούτε για την προοπτική της περαιτέρω φτωχοποίησης, αν συνυπολογίζει κανείς τη χαμένη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων.
Μια μοιραία στιγμή για την ιστορική διαδρομή του έθνους μας. Οι δραματικές συνέπειες της οποίας θα μας συνοδεύουν για πολλές δεκαετίες ακόμη. Για τις γενιές που έρχονται.
Τη στιγμή που επιτρέψαμε στον εαυτό μας να ονειρευτεί και πάλι, άλλωστε, ήρθε η πανδημία του κορονοϊού. Δεν μας άξιζαν τέτοιοι «Βάρβαροι», για να θυμηθούμε και τον Κωνσταντίνο Καβάφη.
